Τι θ’ απογίνουν τα έρμα, τώρα που έπαψε να τα φυλάει ο φόβος της πανδημίας;
Οι εικόνες από τα πατείς με πατώ σε μπαράκια και πλατείες το τριήμερο, τα ρεπορτάζ από τα κοσμικά στέκια της Μυκόνου με τον κόσμο να ξεσαλώνει χωρίς την παραμικρή προφύλαξη, οι όλο και περισσότεροι επιβάτες των ΜΜΜ που αδιαφορούν προκλητικά για μάσκες και τα επιβεβλημένα μέτρα προστασίας (και σεβασμού του κοινωνικού συνόλου…), δεν προοιωνίζονται τίποτε καλό….
Η ελληνική κοινωνία, πολίτες και κράτος, δεν θυμίζει σε τίποτε την (πρωτοφανώς!) πειθαρχική και προσεκτική κοινωνία με το που ξέσπασε η πανδημία. Μέναμε σπίτι, πλέναμε χέρια 40 φορές την μέρα, η μάσκα είχε γίνει συνήθεια, ευλογούσαμε τον Τσιόδρα και ακολουθούσαμε ευλαβικά τις οδηγίες του, βλέπαμε τα παιδιά μας από μακριά και μέσω της τεχνολογίας, είχαμε βάλει στην άκρη το υπερτροφικό νεοελληνικό «εγώ» μας και διακονούσαμε την συλλογική ευθύνη, το καλό και την ασφάλεια του συνόλου.
Τι έγινε, πώς μεταλλάχθηκε αυτός κόσμος που… εντυπωσίαζε τον εαυτό του αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια κοινή γνώμη; Τι συνέβη και από την ατομική και συλλογική υπευθυνότητα, ξαναπέσαμε με τα μούτρα στον ωχαδερφισμό, την αμφισβήτηση των ειδικών που είχαμε θεοποιήσει, τις συνήθεις ανόητες νεοελληνικές «βεβαιότητες», την εμμονική δυσπιστία μας προς το κράτος που μέχρι χθες το δοξάζαμε ως φύλακα-άγγελό μας έναντι του ιού, και σήμερα ξαναγυρίσαμε στον αφορισμό «δεν υπάρχει κράτος!»;
Τρείς μήνες αυστηρής απομόνωσης και περιορισμού της ελευθερίας μας, είναι απολύτως λογικό να έφεραν κόπωση στην κοινωνία. Που ζούσε και ευελπιστούσε στην σταδιακή άρση των σκληρών μέτρων, την επάνοδο στην «κανονικότητα»- έστω μια κανονικότητα με νέους όρους και προϋποθέσεις, ως απότοκο της πρωτοφανούς πανδημίας που γονάτισε τον κόσμο ολόκληρο. Το θέμα είναι ότι αυτή η νέων προδιαγραφών κανονικότητα πρέπει να «περάσει» στους κουρασμένους από την απομόνωση ανθρώπους. Να ενημερωθούν σωστά και με ειλικρίνεια για τους κινδύνους που συνεπάγεται, τα ηπιότερα μέτρα προφύλαξης να περιβληθούν με μια αυστηρή υποχρεωτικότητα, ώστε να μην χωρά επανάπαυση και χαλαρότητα…
Πιθανότατα σ’ αυτό το στάδιο της μετάβασης στην νέα κανονικότητα, να σημειώθηκαν βιασύνες, να έγιναν λάθη, κακές εκτιμήσεις σ’ ότι αφορά την «υπεύθυνη κοινωνικοποίηση» του νεοέλληνα. Το βέβαιο είναι ότι η ανάγκη να ξαναλειτουργήσει η οικονομία και η αγωνία της κυβέρνησης να ελαχιστοποιήσει κατά το δυνατόν το τεράστιο κόστος του τρίμηνου lockdown, να σωθεί ότι μπορεί για φέτος στον τουρισμό, να κινηθούν οι επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης με την γρήγορη κυκλοφορία του χρήματος, έγιναν και λάθη. Μέτρα αυστηρά που ανακοινώθηκαν, μετά από λίγες ημέρες έγιναν ελαστικότερα και ήρθαν νωρίτερα από ότι προγραμματίζονταν. Οι έλεγχοι, υγειονομικοί, διοικητικοί και αστυνομικοί, ατόνισαν σε σημαντικό βαθμό. Στα μπαρ και τις πλατείες ( και όχι μόνο στην εμβληματική Μύκονο) βράδυ με το βράδυ διαχεόταν μια χαλαρότητα, η εντύπωση στον κόσμο (γιατί την είχε ανάγκη…) ότι «το κακό πέρασε». Σ’ αυτό συνέβαλε και η αναθεώρηση, επί το ηπιότερο, των μέτρων επαναλειτουργίας των αεροπορικών συγκοινωνιών, ως μέσο ενίσχυσης του τουρισμού. Παρά το γεγονός ότι με έλλειψη προληπτικών διαγνωστικών ελέγχων και ακύρωση του μέτρου της καραντίνας, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα υπάρξουν «εισαγόμενα» κρούσματα…
Το lockdown, φυσικά και θα είναι σκέτη καταστροφή να ξαναεπιβληθεί κατ’ ανάγκην. Κανείς δεν ξέρει πώς θ’ αντιδράσει ό κόσμος, που ήδη (καλώς ή κακώς…) θεωρεί ότι ο εφιάλτης πέρασε. Και η οικονομία πολύ δύσκολα θ’ αντέξει ένα νέο σοκ, πριν καλά-καλά αρχίσει να κλείνει τις πληγές της από το ήδη δυσβάστακτο που βιώνει. Το βάρος της ευθύνης της κυβέρνησης, είναι τεράστιο, πολύ περισσότερο που στην πρώτη φάση της πανδημίας ανεδείχθη πρωτοπόρος και αποτελεσματική σε παγκόσμια κλίμακα.
Δεν είναι μόνο ο φόβος που φυλάει τα έρμα. Τα φυλάει και η ειλικρινής ενημέρωση, η επίγνωση ότι κάθε παραβατική συμπεριφορά θα τιμωρείται αυστηρά. Όχι για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, αλλά για να επανενεργοποιηθεί η συλλογική ευθύνη που αποδείχθηκε ότι μπορεί να υπάρξει. «Παραθυράκια» που επιτρέπουν σε παραβατικές επιχειρήσεις να συνεχίσουν να λειτουργούν, να κλείσουν. Εν ανάγκη, να εξετασθεί σοβαρά το τοπικό lockdown σε περιοχές όπου επιχειρήσεις, επισκέπτες και κοινωνία επιμένουν να υποτροπιάζουν. Απαιτείται ένας συνδυασμός πειθούς, πυγμής, ειλικρίνειας και ενημέρωσης. Εν ανάγκη ας ξαναγυρίσει ο κ. Τσιόδρας…
Α, και το κράτος να μην προβάλλει ως … δάσκαλος που δίδασκε: δεν μπορεί από την μια να απειλεί με μέτρα, πρόστιμα, κλεισίματα σε όσους δεν τηρούν τους κανόνες, και την ίδια στιγμή το ίδιο να επιτρέπει τις αδιανόητες συνθήκες που παρατηρούνται καθημερινά στην Υπηρεσία Ασύλου, στην Κατεχάκη, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες, χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον περιμένουν με τις ώρες να κληθούν από την υπηρεσία. Δίπλα ακριβώς στον ουρανοξύστη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη…