Η επίσημη προκήρυξη των εκλογών φέρνει πλέον επιτακτικά στο προσκήνιο τα βασικά διλήμματα των εκλογών και αφήνει σε δεύτερο πλάνο τα ζητήματα που κυριάρχισαν στην πολιτική επικαιρότητα το προηγούμενο διάστημα.
Οι παρακολουθήσεις, η περίπτωση Πάτση, το δυστύχημα στα Τέμπη, το Qatargate και η υπόθεση Γεωργούλη είναι ζητήματα που έχουν απασχολήσει λιγότερο ή περισσότερο έντονα την κοινωνία, όμως, ενόψει της προσφυγής στις κάλπες της 21ης Μαΐου, οι σκέψεις των ψηφοφόρων του “μεσαίου χώρου” βρίσκονται στο μείζον διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης: το πως και από ποιούς θα κυβερνηθεί η χώρα.
Στις εκλογές αυτές, δύο είναι ουσιαστικά οι προτάσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αφενός η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία προβλέπει κατ' ουσία τη συνέχιση των πολιτικών της Κυβέρνησης με ενίσχυση σε επιμέρους και με προϋπόθεση την επίτευξη αυτοδύναμης πλειοψηφίας. Αφετέρου η πρόταση του Σύριζα, η οποία προβλέπει ένα σαρωτικό φάσμα παροχών, αυξήσεων και χαρίσματος χρεών, αλλά προϋποθέτει τη δημιουργία “προοδευτικής κυβέρνησης” με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και του ΜέΡΑ25. Υπάρχει βέβαια και η πρόταση διακυβέρνησης που προσβεύει το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι ρεαλιστικά αδύνατο να αποτελέσει την πλειοψηφική πρόταση και έτσι δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν από τους πέραν του ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρους.
Η κυβερνητική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας είναι αρκετά ευκρινής για ένα μέσο ψηφοφόρο. Συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής, ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής και του ΕΣΥ, έμφαση στην αμυντική και διεθνή ενίσχυση της χώρας, “φράχτης” στην παράνομη μετανάστευση και δραστική αύξηση των μισθών. Είτε εκτιμά κανείς τον Μητσοτάκη, είτε τον απεχθάνεται, η πρόταση της ΝΔ είναι σαφής και εύληπτη. Δεν υπάρχει βέβαια απάντηση στο από που θα βρεθούν τα χρήματα για να αυξηθούν οι μισθοί στο Δημόσιο “μέχρι 25% στο τέλος της τετραετίας” (τουτέστιν 3,5~4 δις επιπλέον στον ετήσιο κρατικό προϋπολιγισμό), ή το πως θα εξαναγκαστούν οι επιχειρήσεις να δώσουν αυξήσεις 25% στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, αλλά ας δεχθούμε ότι αυτές οι “εξαγγελίες” κινούνται στα όρια των καλών προεκλογικών προθέσεων.
Η πρόταση όμως του Σύριζα για τη διακυβέρνηση της χώρας έχει δύο πολύ σοβαρά προβλήματα για να μπορέσει να ληφθεί σοβαρά από τους πολίτες του “μεσαίου χώρου”. Πρώτον, απαιτεί επιπλέον ετήσια κρατικά έσοδα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, πολύ περισσότερα από τα 4~5 δις που υπόσχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κανείς από τον Σύριζα δεν μπορεί ή τολμά να δώσει μια πειστική απάντηση για το που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα ή το πως δεν θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα εάν χαριστούν εκατοντάδες χιλιάδες δάνεια και σταματήσουν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Οπότε προκύπτει ο λογικός συνειρμός, ότι η πλουσιοπάροχη κυβερνητική πρόταση του Σύριζα θα σημάνει καινούργιους φόρους, εισφορές και χαράτσια.
Το δεύτερο, και ίσως σημαντικότερο, πρόβλημα της πρότασης του Σύριζα είναι πως έχει ως προϋπόθεση τη συμφωνία συγκυβέρνησης, αφενός με το ΠΑΣΟΚ το οποίο δεν αποδέχεται τον Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργό, και αφετέρου το ΜέΡΑ25 το οποίο μιλάει ανοικτά για επιστροφή στη δραχμή και κλείσιμο των Τραπεζών. Πρόκειται για επαναφορά στις πολύ οδυνηρές εμπειρίες του 2015, οι οποίες έχουν καταγραφεί εξαιρετικά αρνητικά στο συλλογικό υποσυνείδητο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Ο Σύριζα έτσι έχει πέσει στην παγίδα της απλής αναλογικής, που ο ίδιος έστησε, και αναγκάζεται να χρεωθεί την τοξικότητα του δραχμιστή Βαρουφάκη. Ενδεχομένως, εάν ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι θα επιδιώξει την αυτοδυναμία για να εφαρμόσει αυτό το “νέο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”, ίσως να είχε κάποιες περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει κάποιους απογοητευμένους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου.
Έτσι προφανώς εξηγείται και το σαφές προβάδισμα που διατηρεί η Νέα Δημοκρατία στις δημοσκοπήσεις και στην παράσταση νίκης, παρά την οργή της κοινωνίας για τα Τέμπη και τον Πάτση και την πτώση της δημοτικότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όσο και να υπάρχει δυσφορία για την ακρίβεια και το ύφος της διακυβέρνησης, την ημέρα της κάλπης ο μέσος ψηφοφόρος θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο προτάσεις για το πως θα κυβερνηθεί η χώρα. Και μόνο η εικόνα ότι η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα μπορεί να φέρει ξανά στη διακυβέρνηση της χώρας τον Γιάνη Βαρουφάκη, προκαλεί ανατριχίλα στον μέσο ψηφοφόρο. Το 2015 είναι ακόμη νωπό στη μνήμη των Ελλήνων.