Σας προβλημάτισαν και σας τα πρώτα προεκλογικά σποτάκια του ΣΥΡΙZΑ; Αυτή η σειρά από «καθημερινές σκηνές» μαυρίλας, απόγνωσης, απογοήτευσης, εγκατάλειψης της (υποτιθέμενης) ζωής που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας εν έτει 2023;
Εντάξει, μας το έχουν πει (και δείξει…) κατά κόρον ότι «η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά», αλλά, για όνομα Θεού, ποιος εγκέφαλος της επικοινωνίας και της προπαγάνδας είχε αυτήν τη διαστροφική ιδέα να παραστήσει την καθημερινότητα στην Ελλάδα ως βγαλμένη από νεορεαλιστικό «φιλμ νουάρ» του ’50 και του ‘60 του περασμένου αιώνα;
Δείχνουν (με ειδικά επεξεργασμένες σκούρες εικόνες) οικογένειες χωρίς φως και νερό που λιμοκτονούν, μικρομαγαζάτορες σε κατάθλιψη γιατί την επομένη πρέπει να πουν στη φουκαριάρα υπάλληλό τους ότι, δυστυχώς, μένουν χωρίς δουλειά γιατί «το μαγαζί κλείνει…», εμφανίζουν κουρασμένους και μελαγχολικούς παρίες σε σκοτεινά καφενεία να ομολογούν πως «δεν αντέχουν άλλα τέσσερα χρόνια μ’ αυτούς…»! Λες και παρακολουθούμε σε κινηματογραφικό φεστιβάλ ασπρόμαυρες, ρεαλιστικές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου αμέσως μετά τον πόλεμο, που απεικονίζουν και περιγράφουν μια καθημαγμένη κοινωνία που μέσα από τα ερείπια ψάχνει να βρει το κουράγιο της για ζωή… Ή ελληνικές (αριστουργηματικές!) ταινίες στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, με εικόνες στα «προσφυγικά», το Κερατσίνι, τα Καμίνια, με τα τσιγκόσπιτα, τους λασπωμένους δρόμους, τις γκαζόλαμπες για φως, την οικογενειακή φρατζόλα κομμένη στα 10 να συνοδέψει τα βρασμένες πατάτες του μεσημεριανού…
Όσο κι αν κατανοεί κανείς την υπερβολή του μέσου και του μηνύματος, είναι αδύνατον να «καταπιεί» τέτοια διαστροφική προπαγάνδα παραμόρφωσης της σημερινής πραγματικότητας. Άσε που δεν πείθει, κιόλας. Η μεγαλύτερη πασχαλινή έξοδος των τελευταίων δεκαετιών και οι μόλις δύο εβδομάδες αργότερα πρωτοφανής φυγή των κατοίκων των πόλεων για να απολαύσουν το τριήμερο για το «πιάσιμο του Μάη» σε ακριβούς και μη ανοιξιάτικους προορισμούς, δεν συμβαδίζει, βρε αδερφέ, με τη μιζέρια, τη θλίψη, τη μαυρίλα και το ανυπόφορο τέλμα δυστυχίας που προβάλλουν τα σποτάκια του Συριζέικου… «ρεαλισμού»!
Ζούμε σε μια ευδαίμονα, ουτοπική, ξέγνοιαστη, απροβλημάτιστη κοινωνία που… δένει τα σκυλιά με τα λουκάνικα; Όχι, φυσικά, δεν έχουμε… παλαβώσει. Αλλά η σημερινή ελληνική κοινωνία επουλώνει με αξιοθαύμαστους ρυθμούς τα τραύματα της υπερδεκαετούς κρίσης που βίωσε, συνέρχεται από τις οπισθέλκουσες και τα ιδεοληπτικά πειράματα της προηγούμενης κυβέρνησης, αντιμετωπίζει με υπερεπάρκεια και αποτελεσματικότητα τις εθνικές αλλά και παγκόσμιες κρίσεις που σωρευτικά τη δοκίμασαν, αυξάνει το ΑΕΠ, δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, μειώνει φόρους, αυξάνει μισθούς, ενισχύει συντάξεις, θωρακίζει εντυπωσιακά την εθνική άμυνα, συνάπτει διεθνείς συμμαχίες που αποτρέπουν επιβουλές και απειλές γειτόνων της… Και αυτές οι σημαντικές και καίριες βελτιώσεις αναγνωρίζονται παγκοσμίως.
Απομένουν πολλά, που απαιτούν σοβαρότητα, υπευθυνότητα, αξιοπιστία, ειλικρίνεια. Και θα ήταν ευχής έργο σε μια τέτοια εθνική προσπάθεια, που απαιτεί σχεδιασμό, ομοψυχία, δουλειά, να εύρισκε η κυβέρνηση (χωρίς αυτό να μειώνει την αξία και τη χρησιμότητα της κριτικής αντιπολίτευσης) συμπαραστάτη την αξιωματική αντιπολίτευση. Χωρίς μαυρίλες και μιζέριες ανώφελου κομματικού οπορτουνισμού…
Αντ’ αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλητηριάζει κάθε πιθανότητα ομοψυχίας και συναίνεσης. Καμώνεται ότι η σημερινή κυβέρνηση τα έχει κάνει όλα μαύρα και άραχλα, φανατίζει τους σκληροπυρηνικούς του, οραματίζεται επάνοδο στο… status quo ante, και εκλιπαρεί για… την «ανοχή» της βαρουφάκειας «Δανάης» και του κλεισίματος των τραπεζών, αλλά και των ξέμπαρκων ακροδεξιών!
Για να καταφέρει να μοιάσει η σύγχρονη Ελλάδα με τα καταθλιπτικά και μίζερα προεκλογικά του σποτάκια!