Ήταν μια έξυπνη κίνηση του Τσίπρα να προτείνει τη Σβίγκου για γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ.
Έστειλε με σαφήνεια το μήνυμα στους εσωκομματικούς αποδέκτες («προεδρικούς» και «αμφισβητίες») πως... «το κόμμα είναι αυτός»! Οι γκρίνιες που εκδηλώθηκαν ένθεν κακείθεν, επιβεβαιώνουν τη σύλληψη του αρχηγού...
Το ζήτημα είναι αν αυτές οι εσωκομματικές κινήσεις, επικοινωνιακές αλλά και ουσίας, έχουν αντίκτυπο και στην κοινωνία, αν δηλαδή κάνουν τον κόσμο να σκεφθεί ότι «κάτι αλλάζει στον ΣΥΡΙΖΑ, ανανεώνεται, εκσυγχρονίζεται, λες να εννοεί ο Τσίπρας αυτά που διακηρύσσει;». Το αμετακίνητο και ιδεοληπτικό «αριστερό» κοινό το έχει. Το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Αυτό που θέλει ο κ. Τσίπρας για να εκπληρώσει το όνειρο της επιστροφής του στην εξουσία είναι το... «κάτι πέραν» του δημοσκοπικού 18%-22% του εκλογικού σώματος.
Από μια πρώτη θεώρηση, η περίπτωση Σβίγκου μπορεί να υπηρετήσει και αυτόν τον στόχο. Μην επηρεαζόμαστε από τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είτε εξυμνούν τη νέα γραμματέα είτε την απομυθοποιούν (κυρίως θυμίζοντας την κομματική της ανέλιξη, κάτι... φάλτσα της με γεύση οικογενειοκρατίας, όταν βρισκόταν «στα πράγματα»). Δεν είναι σίγουρα πρόσωπο αυταπόδεικτου κύρους και επιρροής. Αλλά αυτά είναι για τους κατ’ επάγγελμα σχολιαστές, σε ΜΜΕ και διαδίκτυο.
Αυτό που (ελπίζει) να περάσει στον εκτός κομματικής φανατίλας και ίντριγκας κόσμο ο Τσίπρας, είναι ότι η κ. Σβίγκου είναι ένας νέος άνθρωπος, σίγουρα με κομματική διαδρομή, αλλά με φρέσκο μυαλό και ιδέες. Και, μάλιστα, προέρχεται (επ’ εσχάτοις...) και από τις τάξεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και είχε αντιταχθεί στο συνέδριο στην πρόταση Τσίπρα για εκλογή του προέδρου «από τη βάση». Μια γραμματέας, δηλαδή, που εκφράζει και θα υπηρετήσει την «ενότητα», το γεφύρωμα προσωπικών, ιδεολογικώς, πολιτικών αντιθέσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά, φυσικά, σε επίπεδο σχεδιασμού και... ελπίδας. Το τι θα καταφέρει η κ. Σβίγκου είναι εντελώς άλλο θέμα, αλλά σε επίπεδο εντυπώσεων ασφαλώς και αποτελεί καλύτερη επιλογή από οποιονδήποτε άλλον από τις τάξεις των… κομμουνιστικογενών ιδεοληπτικών δεινοσαύρων, οπαδών του Γ' γύρου του Εμφυλίου! Από αυτό τον κύκλο ανθρώπων και ιδεών που διατείνεται ότι θέλει να απαλλαγεί ο κ. Τσίπρας, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τη λήψη αποφάσεων, και να τους περιορίσει στο Πάνθεο των «τοτέμ» μια ολότελα περασμένης ιστορικής περιόδου, χωρίς να τους... αποκαθηλώσει πλήρως, γιατί «λένε» ακόμη σε μια μερίδα οπαδών που έχουν μείνει στα «πέτρινα χρόνια»...
Δεν πρότεινε κάποιον ΠΑΣΟΚογεννή για το αξίωμα (όπως ήλπιζαν και πίεζαν κάποιοι), και για να μην ενοχλήσει τον κ. Ανδρουλάκη, στην πιθανή μετεκλογική συνεργασία του οποίου θέλει να μπορεί να ποντάρει, αλλά ούτε και κάποιον ακραιφνώς «ηγετικό», ακριβώς για να στείλει το μήνυμα της ανανέωσης, της ενότητας, του «νέου ΣΥΡΙΖΑ». (Παρά τις εύλογες απορίες για το αν μπορεί η νέα γραμματέας να υπηρετήσει ιδέες και σχέδια με τα οποία μέχρι χθες... αντιπολιτευόταν εσωκομματικά). Δεν το κατάφερε στα σχεδόν τρία χρόνια αξιωματικής αντιπολίτευσης (στα οποία, μάλιστα, επέμενε σε... διαπιστευτήρια 2012-2015!), πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι θα το πετύχει τώρα, σε μια εκ των πραγμάτων προεκλογική περίοδο... Στις οποίες, όμως, οι επικοινωνισμοί και οι «δεσμεύσεις» έχουν εκ των πραγμάτων μικρή εμβέλεια στην απαιτητική πλειοψηφία κοινωνίας και εκλογικού σώματος.
Θεωρητικά καλό είναι, ας πούμε, που ο Τσίπρας «τα 'χωσε» στον Πολάκη με αφορμή την κριτική του τελευταίου στην επιλογή Σβίγκου, και κατσάδιασε δημόσια και τον… δεινόσαυρο Δρίτσα. Αλλά αυτά θα ξεχαστούν σε επίπεδο κοινωνίας και εκλογικού σώματος πολύ γρήγορα. Αυτό που θα έδειχνε στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι αποφασίζει (έστω και τραγικά αργά…) να αλλάξει ρότα και να εκσυγχρονισθεί, να πιάσει τον σφυγμό της αγωνίας αλλά και των προσδοκιών της κοινωνίας, θα ήταν μια άλλη, σκληρή μεν αλλά ρεαλιστική, αντιπολιτευτική τακτική.
Μια καταδίκη, ας πούμε, αντί για... θαλπωρή και παρότρυνση, των τραμπούκων που καταστρέφουν τα ΑΕΙ. Μια θετική και υπεύθυνη στάση, με όσες υποσημειώσεις και «αστερίσκους» στις συμφωνίες αμυντικής θωράκισης της χώρας. Να μη δυσφημεί (ας μη μιλήσει, έστω...) μια απολύτως πετυχημένη επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ ως... άνευ αποτελέσματος! Συγκεκριμένες και κοστολογημένες ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις στην κυβέρνηση, αντί για το στείρο, αντιπαραγωγικό, μη πειστικό «όχι σε όλα». Να αποδείξει έμπρακτα ότι αντιλαμβάνεται, επιτέλους, ότι η σκληρή περίοδος του 2012-2019 πέρασε πια και χαράζει νέες ρότες.
Κατ’ αρχήν και θεωρητικά, έξυπνη η επιλογή της νέας γραμματέως του κόμματος. Αρκεί να μην υποπέσει σε ακόμη μια... παταγώδη αυταπάτη ο κ. Τσίπρας, πιστεύοντας ότι «μια Σβίγκου μπορεί να φέρει την άνοιξη!» από μόνη της...