Τι το 'θελε αυτό το «δεν είμαστε σταλινικό κόμμα, ο καθένας εκφράζει τις απόψεις του…», ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αναφερόμενος στους… Πολακισμούς εναντίον του Κούλογλου, επειδή είπε ότι οι εμφανίσεις Μητσοτάκη-Τσίπρα στη ΔΕΘ «ήρθαν ισόπαλες», και σε ενδεχόμενη μετεκλογική «προοδευτική» κυβέρνηση συνεργασίας, πρωθυπουργός θα μπορούσε να είναι άλλο πρόσωπο και όχι ο Αλέξης Τσίπρας;
Η αντίδραση της Κουμουνδούρου όχι μόνο κυριολεκτικά εξευτέλισε τον «αντάρτη» ευρωβουλευτή, αλλά άδειασε χοντρά και άκομψα και τον δυνάμει διεκδικητή της κομματικής ηγεσίας, Τσακαλώτο: υποχρέωσαν τον Κούλογλου σε ποταπή «δήλωση μετανοίας» (την οποία, βεβαίως, είχε συντάξει το κονκλάβιο της Κουμουνδούρου), πως… «δεν υπάρχει καταλληλότερος από τον Τσίπρα να ηγηθεί ενδεχόμενης προοδευτικής διακομματικής διακυβέρνησης»! Είπα- ξείπα, χ@ζω» την παρόλα μου…
Το στραπάτσο (που ο ίδιος ψοφοδεώς δέχθηκε να υποστεί) Κούλογλου δεν ενδιαφέρει κανέναν -πόσο μάλλον που δεν βασανίζει τον ίδιον. Έχει γνωστό «αντάρτικο» -ο Θεός να το κάνει- παρελθόν, με εναλλαγές οπαδικής γονυκλισίας στον «πατερούλη-Αλέξη» και σφοδρών ιδεολογικών και πρακτικών αντιρρήσεων στην κομματική πολιτική. Θέλει να μην… ξεχνιέται, να αποτελεί πάντα «πόλο», έστω και μονοπρόσωπο, να προβάλλεται ως «σκληροπυρηνικός», αλλά ταυτόχρονα και υποστηρικτής «ανοιγμάτων». Τρέχα γύρευε, δηλαδή, αρκεί να ακούγεται το όνομά μας.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αφήνει να εννοηθεί ότι σχεδιάζει να μεταλλάξει προοδευτικά και κεντροαριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το πώς αντιδρά το κόμμα: με νεοσταλινικές συνταγές (λέμε «νέο», γιατί στις… ορίτζιναλ και θα τον υποχρέωναν σε «δήλωση μετανοίας», και θα τον «εξαφάνιζαν» μετά), τις οποίες ο τάλας Τσακαλώτος σπεύδει να αποκηρύξει, τραυλίζοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σταλινικό κόμμα»! Θα μπορούσε να διαγράψει τον δύστροπο ευρωβουλευτή, να τον πείσει να βγάλει μια τυπική (και πάντα βλακώδη και μη πειστική) ανακοίνωση πως «παρερμηνεύθηκαν τα όσα είπα». Αλλά, όχι... Θέλησαν και πέτυχαν τον απόλυτο αυτοδιασυρμό του Κούλογλου, τον ταπεινωτικό εξευτελισμό του.
Η πλάκα θα είναι να πιστεύει ο κ. Κούλογλου ότι μετά τα καμώματά του, ο «πατερούλης» θα τον συγχωρέσει και θα τον ξαναβάλει στις λίστες, των ευρωεκλογών ή των βουλευτικών, αν και ο κ. Κούλογλου μάλλον ενδιαφέρεται για την κοσμοπολίτικη και χουβαρντάδικη Ευρωβουλή. Και η ακόμη μεγαλύτερη, θα είναι τελικά ο πρώην δημοσιογράφος να επαληθευθεί.
Τον κ. Τσακαλώτο σκέφτομαι... Που τόλμησε να πει δημόσια (μπορεί κατά… μεγάλο βάθος να το πιστεύει κιόλας) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σταλινικό κόμμα. Φυσικά, δεν θα επανέλθει. Θα αφήσει να ξεχαστεί το πράγμα. Και προσπαθώ να καταλάβω, επίσης, πώς αντιδρά σε αυτές τις μεθόδους ο κόσμος στον οποίον απευθύνεται για να μεγαλώσει και να διευρύνει την περιβόητη «δημοκρατική συμπαράταξη» ο κ. Τσίπρας, που ελπίζει να τον ξαναφέρει στην εξουσία.
Πιστεύει ότι κάνει «προοδευτικά ανοίγματα με… τακτικές Γκουλάγκ; Τις δημοσκοπήσεις δεν τις διαβάζει; Δεν προβληματίζεται με το ότι αδυνατεί να καρπωθεί τη φθορά, λόγω χρόνου στην εξουσία και των συγκυριών, της κυβέρνησης; Και δεν καταλαβαίνει πως την μπανανόφλουδα της απλής αναλογικής, που ο ίδιος έριξε, όλα δείχνουν ότι θα την πατήσει ο ίδιος, αφού τα «κουκιά» δεν του βγαίνουν, και όσο συνεχίζει την ίδια τακτική δεν θα του βγαίνουν όλο και περισσότερο;
Κι αν δεν μπορεί τώρα να εξασφαλίσει (πιθανολογήσει, έστω) «πλειοψηφία προθύμων» για συγκυβέρνηση, σε ποιες προοπτικές ελπίζει μετά την πιθανότατη εκλογική ήττα του και «καπάκι» και μια δεύτερη, με το νέο εκλογικό νόμο;