Το βίντεο με το οποίο ο Κασσελάκης μπήκε στην κούρσα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε δυο βασικές ελλείψεις. Η πρώτη ήταν αυτή που αμέσως παρατήρησαν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι: δεν έλεγε καθαρά τη φράση «θα είμαι υποψήφιος». Η δεύτερη είναι πολύ πιο σημαντική, γιατί συνιστά μεγάλη αδικία - για να μην πει κανείς αχαριστία από μέρους του: δεν είπε ένα «ευχαριστώ» στους «87» που εδώ και περίπου ένα μήνα του κάνουν προεκλογική εκστρατεία χωρίς καν ο ίδιος να έχει δηλώσει υποψηφιότητα.
Πολλά από αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανή και δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσει κανείς όλα. Ενδεικτικά να θυμηθούμε: το πρωτοφανές της συγκυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστερά» με τους ακραιφνείς δεξιούς ΑΝΕΛ. Το επίσης πρωτοφανές - που αποτυπώθηκε διεθνώς ως «kolotoumba» - ένας πρωθυπουργός να κάνει δημοψήφισμα καλώντας τους πολίτες να πουν «όχι» για να πει μετά ο ίδιος «ναι». Και για να έρθουμε και στα πιο πρόσφατα, το πρωτοφανές ένα κόμμα να μένει χωρίς κοινά αποδεκτή εκπροσώπηση επί δυόμιση μήνες - μέχρι να αποκτήσει νέο πρόεδρο - και να μην είναι σε θέση να διευκρινίσει συναινετικά εάν το Συνέδριο είναι πάνω από την Κεντρική Επιτροπή ή το αντίθετο, με άλλα λόγια αν το συνέδριο μπορεί να επαναφέρει στη θέση του τον έκπτωτο πρόεδρο, απορρίπτοντας την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής.
Φαίνεται, όμως ότι όλα αυτά τα πρωτοφανή δεν φτάνουν για να γράψουν όλη την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειαζόταν κάτι ακόμη και συνέβη κι αυτό: οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του προέδρου που κατάφεραν να τον κηρύξουν έκπτωτο γίνονται τώρα οι μεγαλύτεροι πολιτικοί χορηγοί του. Πώς; Πολύ απλά, διατηρώντας τον στην «πρώτη σελίδα», στο προσκήνιο της επικαιρότητας, με συνεχείς προσωπικές επιθέσεις εναντίον του επί ένα μήνα - από τότε που τον καθαίρεσαν μέχρι και σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αποδεικνύεται τυχερός άνθρωπος. Πέρσι τέτοια εποχή πήρε με σχετική άνεση την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίον είχε πολύ σύντομη σχέση - μερικών μηνών - με αντίπαλο το αδιαφιλονίκητο φαβορί, την Έφη Αχτσιόγλου. Οι ηττημένοι έφυγαν, κατέβηκαν στις ευρωεκλογές και υπέστησαν δεινή ήττα μένοντας εκτός Ευρωβουλής, την πόρτα της οποίας πέρασαν οκτώ κόμματα αλλά όχι η Νέα Αριστερά. Στη συνέχεια θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Κασσελάκης δεν ήταν και τόσο τυχερός. Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε ξαφνικά να του τραβήξει το χαλί στο συνέδριο του Φεβρουαρίου. Θεωρητικά για έναν Τσίπρα θα ήταν μια εύκολη νίκη. Κι όμως ήταν ήττα. Το συνέδριο άδειασε τον Τσίπρα και στήριξε τον Κασσελάκη. Επόμενος σταθμός οι ευρωεκλογές. Οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Κασσελάκη περίμεναν να έρθει τρίτος ο ΣΥΡΙΖΑ, για να τον στείλουν σπίτι του. «Ατύχησαν», ξανά!
Παρά ταύτα δεν το έβαλαν κάτω. Όταν παραιτήθηκε ο Όθωνας Ηλιόπουλος φρόντισαν μέσω Πόπης Τσαπανίδου να μην μπει ο αρχηγός τους στη Βουλή και μερικές εβδομάδες μετά τον κήρυξαν έκπτωτο. Θα έλεγε κανείς ότι ίσως για πρώτη φορά τα κατάφεραν κι ότι ο Κασσελάκης… ατύχησε. Κι όμως, με το που τον έδιωξαν από αρχηγό, ξεκίνησαν να του κάνουν «προεκλογική εκστρατεία». Ενώ εκείνος εγκατέλειψε το γραφείο του στην Κουμουνδούρου και οι συνεργάτες του άδειασαν τον τελευταίο όροφο, οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι ανέλαβαν να του ανεβάσουν τη δημοτικότητα και να εγγυηθούν ότι θα διεκδικήσει ξανά την ηγεσία.
Δεν πέρασε μια μέρα που να μην ασχοληθούν με τον «έκπτωτο». Πότε γιατί πέρασε να πιει καφέ στην Άρτα, πότε γιατί κάποιος φίλος του έκανε μια ανάρτηση στα social media, πότε γιατί θυμούνταν τον κακό του χαρακτήρα και τους έπιαναν τα νεύρα τους. Από χθες είναι έξαλλοι μαζί του για έναν ακόμα λόγο: τόλμησε να μιλήσει μέσω βίντεο για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να πει τη φράση : «θα είμαι υποψήφιος». Όλα αυτά που είπε περί «νέου ΣΥΡΙΖΑ», περί «δικού μας ΣΥΡΙΖΑ» κλπ δεν θεωρούν ότι συνιστούν υποψηφιότητα αλλά πιθανή αμφισβήτηση της έκπτωσης του από την προεδρία του κόμματος.
Δεν έχει νόημα να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα γίνει με την έκπτωση του Κασσελάκη και εάν, ποιοι και πώς τελικά θα φτάσουν στις εσωκομματικές κάλπες. Τα γκάλοπ δείχνουν ήδη ότι οι… εκπτώσεις στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται και αυτό είναι τελικά που μετράει πολύ περισσότερο από τον εσωκομματικό πόλεμο. Το βέβαιο είναι ότι ο Κασσελάκης, αν ήταν ειλικρινής, θα όφειλε να πει στο χθεσινό του μήνυμα «είμαι εδώ και ευχαριστώ τους εσωκομματικούς μου αντιπάλους που έχουν αναλάβει την προεκλογική μου εκστρατεία». Ή - παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία - «όταν έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;»