Την δική της απάντηση στις προσπάθειες διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ διαμηνύοντας ότι το κόμμα του 4% δεν έχει τελειώσει δίνει η Κίνηση των 53.
Σε άρθρο στην ιστοσελίδα commonality.gr, με τίτλο «Ξαφνικός έρωτας για έναν ΣΥΡΙΖΑ, που όμως απεχθάνονται!», η κίνηση των 53 του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει «πως το κόμμα είναι ενιαίο και πως η άνοδος από το 4% στο 31,5% των τελευταίων εκλογών ήρθε μέσα από συλλογική δουλειά».
Παράλληλα, αφήνει αιχμές κατά εκείνων που ζητούν διαγραφές των μελών του κόμματος που εκφράζουν θέσεις της Αριστεράς. «Ίσως για αυτό και επειδή αντιλαμβάνονται ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κανένα λόγο να στρέψουν τη ματιά τους προς την σοσιαλδημοκρατία, που σε όλη την Ευρώπη είναι σε απόλυτη αποδρομή, μιλούν απαξιωτικά, σκληρά και ζητούν από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα, την κεφαλήν τους… επί πίνακι!», επισημαίνει.
Αναλυτικά το κείμενο των «53» του ΣΥΡΙΖΑ
Με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τις «δημοσιογραφικές» -και όχι μόνο- αντιδράσεις από την εσωκομματική, αλλά και δημόσια συζήτηση για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικοί αναλυτές φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% έχει τελειώσει και έχει ανατείλει ένα άλλο, το κόμμα του 31,5%. Τους ευχαριστούμε θερμά για την ενημέρωση, εντούτοις τυγχάνει να το γνωρίζουμε, καθώς για αυτήν την άνοδο εργαστήκαμε και εργαζόμαστε με συλλογικό τρόπο σκληρά στο πεδίο της κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια.
Αλλά γιατί άραγε ξοδεύουν το χρόνο τους για να πουν κάτι που όλοι όσοι κατοικούν σε αυτό τον τόπο γνωρίζουν; Ασφαλώς δεν το κάνουν για να μας πουν μπράβο. Μάλλον το αντίθετο, καθώς προσθέτουν στη σκέψη και την ανάλυσή τους ότι σε αυτή τη φάση οι άνθρωποι και κυρίως οι αριστερές και ριζοσπαστικές ιδέες που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εδώ είναι πλέον αχρείαστες, έως επιζήμιες.
Στον κάλαθο… μας λένε!
Γνωστός αρθρογράφος, που το τελευταίο διάστημα ασχολείται συστηματικά με το κόμμα μας, σε κείμενό του ζητάει, ως μη όφειλε, την απόσυρση της διακήρυξης που ενέκρινε η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής. Και μάλιστα με φρασεολογία σκληρή, άκομψη, άκρως προσβλητική για τον ή τους συγγραφείς του κειμένου. Θα μου πείτε, δικαιούται ο άνθρωπος να γράφει αυτά που σκέφτεται. Σωστά, αλλά και εμείς δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε δημόσια την πολιτική μας, τους ανθρώπους μας, τις ιδέες μας. Με διαφορετικό ύφος από το δικό του, όπως ξέρουμε, όπως έχουμε μάθει στο εργαστήρι της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αλλά ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα μας. Οι διάφοροι «αναλυτές», αυτοί που ζητούν εδώ και τώρα το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ του 4%, δεν το κάνουν γιατί αντιπαθούν προσωπικά κάποια από τα στελέχη του κόμματος (που οι ίδιοι τα χαρακτηρίζουν ως «βαθύ ΣΥΡΙΖΑ»), αλλά γιατί εχθρεύονται ιδεολογικά και πολιτικά το ρεύμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, τα κοινωνικά κινήματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, τον ακτιβισμό. Και τι μας ζητούν; Να ακουμπήσουμε στην «Παπανδρεϊκή παράδοση», στον «πυρήνα της ιστορικής διαδρομής της Προοδευτικής παράταξης», όπως χαρακτηριστικά μας λένε «Η διακήρυξη στο σύνολό της αναιρεί αυτή την –ανδρεοπαπανδρεϊκή»!- αναφορά με την ταυτοτική σημασία, που συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με τον πυρήνα της ιστορικής διαδρομής της προοδευτικής παράταξης- και όχι αποκλειστικά με τις δράσεις της παραδοσιακής αριστεράς, από την οποία εμπνέονται ακόμη ορισμένοι στην Κουμουνδούρου».
Περί κεντροαριστεράς και άλλων τινών
Άλλος «αναλυτής», που αγωνιά και αυτός να τελειώσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το μνημόνιο δεν ήταν δικό του. Και θέτει τα ερωτήματά του, όχι ουδέτερα και όχι τυχαία «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο βασικό του πυρήνα ως κινηματικό κόμμα; Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει αριστερό και ακτιβιστικό κόμμα; Θα πρέπει να κάνει στροφή στην κεντροαριστερά; Θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατία;»
Ίσως για αυτό και επειδή αντιλαμβάνονται ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κανένα λόγο να στρέψουν τη ματιά τους προς την σοσιαλδημοκρατία, που σε όλη την Ευρώπη είναι σε απόλυτη αποδρομή, μιλούν απαξιωτικά, σκληρά και ζητούν από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα, την κεφαλήν τους… επί πίνακι!
Και είναι σίγουρο ότι όσο θα περνάει ο καιρός αρθρογράφοι και πολιτικοί αναλυτές μιας συγκεκριμένης αντίληψης θα πιέζουν για να μπει τέλος στην υπόθεση της αριστεράς. Μόνο που δεν έχουν καταλάβει και κυρίως δεν γνωρίζουν τον κόσμο που λοιδορούν και εχθρεύονται. Η αριστερά δεν γεννήθηκε ούτε πορεύτηκε με βάση μιντιακές ανάγκες ή προσδοκίες. Δεν είναι κατασκευή κανενός ούτε είναι σε θέση σήμερα να κατασκευάσουν μια νέα πραγματικότητα, που να αφορά την αριστερά και τον τρόπο που αυτή αποφασίζει να οργανωθεί, να μιλήσει και να κινηθεί στην κοινωνία. Γι αυτό και ματαιοπονούν.
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιά και νέα, προερχόμενα από το 4%, το 36% ή το 31,5% -ανεξάρτητα αν ανήκουν σε τάσεις ή όχι- έδωσαν όλη την προηγούμενη περίοδο κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες μια τεράστια μάχη. Αρκετοί από αυτούς άνεργοι, απολυμένοι, με χαμηλούς μισθούς, ένιωσαν και οι ίδιοι, στο πετσί τους, τη βαρβαρότητα των μνημονίων. Ωστόσο, ήταν μπροστά στη μάχη, όσο μπορούσαν… Ήταν αυτός ο κόσμος που κράτησε τον ΣΥΡΙΖΑ όρθιο, που την προεκλογική περίοδο έφτιαξε κιόσκια, μοίρασε υλικό, γέμισε τις πλατείες… Ήταν αυτός ο κόσμος που κόντρα στη λογική του συστήματος, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο δρόμο, στις απεργίες, στις δομές προσφύγων και στις δομές αλληλεγγύης. Αυτός ο κόσμος, που δεν έγινε ποτέ μέρος της κανονικότητάς τους, που δεν υποτάχθηκε, σήμερα λοιδορείται, ως το παλιό, το βαρίδι, το άχρηστο υλικό, για να υπάρξει το μεγάλο, που αυτός ο κόσμος στο σύνολό του συνέβαλε για να υπάρξει.
Και μιλούν για «κόμμα – σκαντζόχοιρο», για ανθρώπους που επιχειρούν να κρατήσουν με κάθε τρόπο τα… προνόμια τους, την επετηρίδα. Αλλά ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ότι αυτός ο κόσμος δεν είχε κανένα «προνόμιο», δεν διεκδίκησε τίποτα, μόνο συμμετοχή, δράση, ελπίδα… Και ναι αυτός ο κόσμος ήταν πράγματι στα πίσω βαγόνια του τρένου και κράταγε Θερμοπύλες, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι που σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο, ταξίδευαν πάνω σε άλλες ράγες, σε αντίθετο προορισμό.
Αυτό το «κόμμα – σκαντζόχοιρος» είναι που κάνει ανοιχτές συνελεύσεις, που υποδέχεται τους νέους συντρόφους και τις νέες συντρόφισσες, που προσπαθεί να οργανώσει τις πρώτες αντιστάσεις στην λαίλαπα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό το κόμμα σήμερα λοιδορείται. Αυτό το κόμμα, αυτά τα μέλη, αυτές τις ιδέες πρέπει να υπερασπιστούμε με λογισμό και πάθος.