Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία μάλλον έχει χυθεί πολύ περισσότερο μελάνι από όσο θα αναλογούσε στην πολιτική και εκλογική του επιρροή.
Οι αφορμές όμως για να ασχοληθεί κανείς ξανά και ξανά με ζητήματα που ξεφυτρώνουν στο δημόσιο διάλογο σαν μανιτάρια στο σκιερό δάσος του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεχείς και αποτελούν μια διαρκή πρόκληση.
Τελευταία αλλά όχι έσχατη αφορμή η συζήτηση περί εσωκομματικού bullying. Πρόκειται για νέο είδος «εκφοβισμού», το οποίο δεν συναντάται μέχρι τώρα διεθνώς στη βιβλιογραφία. Είναι, λοιπόν και σε αυτό πρωτοπόροι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σε τόσα και τόσα άλλα. Το bullying - για να γνωρίζουμε για τι μιλάμε - είναι μια μορφή κακοποίησης, σωματικής ή ψυχολογικής. Μπορεί να γίνει στο σχολείο, στην οικογένεια, στην εργασία, στο Στρατό, στα γήπεδα - γιατί όχι και στα κόμματα. Το ερώτημα είναι από ποιο σημείο και πέρα σταματά κανείς να μιλά για εσωκομματική αντιπαράθεση, εφαρμογή της κομματικής ιεραρχίας ή εντάσεις που προκύπτουν από διαφορετικές προσωπικές εκτιμήσεις και αρχίζει να μιλάει για bullying. Παραδείγματος χάριν, όταν ένας αρχηγός ζητά μετ' επιτάσεως από έναν/μία βουλευτή του να υποστηρίξει την πολιτική του κόμματος όταν βγαίνει στην τηλεόραση πρόκειται για «αρχηγικό δικαίωμα» ή για bullying; Άλλο παράδειγμα: εάν ένα στέλεχος «λούζει» από το πρωί μέχρι το βράδυ τον αρχηγό του κόμματός του με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς - δημόσια και ιδιωτικά - είναι «δημοκρατικό δικαίωμα» ή bullying;
Αν θέσει κανείς αυτά τα ερωτήματα σε ανθρώπους που έχουν υποστεί πραγματικά bullying στη δουλειά, στο σχολείο, στην οικογένεια, το λιγότερο που θα συμβεί είναι να αισθανθούν προσβεβλημένοι. Αν είσαι αληθινά θύμα μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει εκφοβισμός και κακοποίηση. Και το χειρότερο που μπορεί να κάνει όποιος θέλει να σταθεί στο πλευρό σου είναι να ευτελίζει τον όρο που αποδίδει μια εκφοβιστική ή κακοποιητική συμπεριφορά χρησιμοποιώντας τον για μικροκομματική σκοπιμότητα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από ένα χρόνο κάποιοι μίλησαν για «σεξισμό» με αφορμή ότι ο ένας υποψήφιος αποκάλεσε την άλλη με το μικρό της όνομα! Τα χιλιάδες καθημερινά θύματα του αληθινού σεξισμού θα γελούσαν, αν δεν προσβάλλονταν για τον ευτελισμό της λέξης που αποδίδει τη διάκριση εναντίον τους.
Και μια απορία: όταν είσαι βουλευτής και δέχεσαι bullying από τον αρχηγό τον Ιούνιο γιατί το θυμάσαι τον Σεπτέμβριο; Λόγω θερινών διακοπών ή ήταν τόσο βαθύ το τραύμα που πήρε χρόνο να συνειδητοποιηθεί; Αν ισχύει το δεύτερο, δε νοείται να μην πας στη Δικαιοσύνη. Όχι μόνο για σένα αλλά για όλα τα θύματα που πρέπει να μάθουν να απαιτούν τη δικαίωση τους.