Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε (με γκλαμουριά, βεβαίως βεβαίως…) τα 200 χρόνια της εθνικής παλιγγενεσίας. Παράτες και πανηγύρια επετειακά, για τα οποία είμαστε διαχρονικά… περήφανοι! Εμείς, ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου»…
Εμείς οι ίδιοι, που αν κάτι σιχαινόμαστε και αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, είναι η εθνική αυτογνωσία ( η πραγματική και ουσιαστική, όχι αυτή με την οποία μας πασπαλίζουν στα σχολεία), η αυτοκριτική σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, η αναγνώριση των λαθών που διαπράττουμε, η παραδοχή ότι για τα περισσότερα παθήματά μας φταίμε εμείς οι ίδιοι. Και όχι (μόνο, τουλάχιστον…) οι εκάστοτε βολικοί «άλλοι»…
Η φετινή περιπέτεια στην Σαμοθράκη, η απομόνωση του ιστορικού νησιού και η ταλαιπωρία χιλιάδων αποκλεισμένων τουριστών, αποτελεί χαρακτηριστική και… εκπαιδευτική επιβεβαίωση αυτού του καταστροφικού εθνικού μας κουσουριού. Είναι σαν τρέιλερ παλιών «επιτυχιών». Μακάρι να μην αποδειχθεί και τρέιλερ από νέες «επιτυχίες» προσεχώς…
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς ηλίθιος για να υιοθετήσει τις καταγγελίες ΣΥΡΙΖΑ περί εγκληματικής αδράνειας της «δεξιάς, που ήταν διακοπές!» και ασχολήθηκε καθυστερημένα με το πρόβλημα. Το ίδιο και για τις μομφές που διατυπώνονται πως «ο ΣΥΡΙΖΑ πέντε χρόνια είχε αφήσει το νησί στην μοίρα του…». Το «έγκλημα» είναι εθνικό και συλλογικό, οι ευθύνες χρόνιες και διακομματικές. Δεν φταίει κανείς «άλλος», προηγούμενος ή επόμενος, φταίμε συνολικά «εμείς». Κι’ αν δεν το συνομολογήσουμε, θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε στα χάλια μας, και… στην 300η επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας!
Το αίσχος με τα σαπιοκάραβα της ακτοπλοΐας, τους υποτυπώδεις (και σκανδαλώδεις) ελέγχους των πλοίων, την απίστευτη και εγκληματική διαπλοκή και διαφθορά με το κρατικά ελεγχόμενο σύστημα δρομολογήσεων, τις ανεπαρκέστατες λιμενικές υποδομές ακόμη και στα πιο ξακουστά νησιά μας που προσελκύουν κάθε χρόνο μιλιούνια τουριστών, δεν είναι δυστυχώς ούτε «γαλάζιο», ούτε «πράσινο», ούτε «ροζ», είναι διαχρονικό, διακομματικό. Είναι εθνικό. Όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων που για ατέλειωτα χρόνια μας ταλανίζουν. Κι’ αν δεν το παραδεχθούμε, αν οι «ταγοί» μας (και το εκλογικό σώμα…) δεν κάνουν κάτι για να σταματήσει αυτή η εθνική παθογένεια, δεν υπάρχει μέλλον. Τι διάολο, περάσαμε και περνάμε μια πρωτοφανή οικονομική και θεσμική κρίση, ούτε τώρα δεν θα μάθουμε κάτι τουλάχιστον;
Στους κάπως παλιότερους, τα… ηρωικά ονόματα «Ροδάνθη», «Μιλένα», «Νταλιάνα», «Ρομίλντα», «Δημητρούλα», «Σαμοθράκη» (!) «Σάος» (!), που πρωταγωνιστούσαν στις… ακτοπλοϊκές περιπέτειες της περασμένης 10ετίας, που έμεναν μεσοπέλαγα στοιβαγμένα με υπεράριθμους επιβάτες, κάτι θα θυμίζουν. Όπως και τα ονόματα των πλοιοκτητών τους, Αγούδημου και Μανούση. Τον καιρό της… δόξας τους, ήταν ήδη υπέργηρα για ακτοπλοϊκά, άνω των 35 ετών, κακοσυντηρημένα, με υποτυπώδεις και όζοντες «ελέγχους» του αξιόπλου τους. Οι εφοπλιστές πλούτιζαν όπως και κάποιοι κρατικοί λειτουργοί, ο κόσμος ταλαιπωριόταν και αγανακτούσε, το κράτος («εμείς», δηλαδή, όχι κάποιοι «άλλοι») ροχάλιζε στην θαλπωρή του.
Η τουριστική μας χώρα, η χώρα με το μεγαλύτερο νησιωτικό σύμπλεγμα στην Ευρώπη, άφηνε στα χέρια του «Θεού των Ελλήνων» την ευρυθμία και την ασφάλεια της χρυσοφόρου ακτοπλοΐας της, το «καλό της όνομα» στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Κάθε καλοκαίρι. Αλλά και κάθε χειμώνα, η ζωή των νησιωτών μας, ιδίως των πιο απομακρυσμένων, κολασμένη περιπέτεια με τα καράβια (δρομολογημένα από το κράτος…) να τα επισκέπτονται δυο το πολύ φορές τον μήνα.
Οι ελλείψεις λιμενικών υποδομών, μπορεί να ξανάγιναν… επίκαιρες λόγω φετινής Σαμοθράκης, αλλά έρχονται και ξανάρχονται προς συζήτηση στην Βουλή, εκάστοτε «νύν» μέμφονται τους «τέως» και τούμπαλιν, «δεσμεύσεις» εκτοξεύονται, αλλά τα περισσότερα λιμάνια , μεταξύ των οποίων και της επίκαιρης Σαμοθράκης, εξακολουθούν να είναι κατάλληλα μόνο για καΐκια και ψαράδικα…
Αν δεν παραδεχθούμε, επιτέλους, τι… σόι είμαστε, αν δεν βουτήξουμε με θάρρος σε αφτιασίδωτη αυτογνωσία, αν συνεχίσουμε να ροβολάμε όπως πάντα με μπούσουλα τις αυταπάτες μας και τους εθνικούς μας μύθους, αν δεν βγούμε κατά τι έστω σοφότεροι και ειλικρινέστεροι από την κρίση, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, που κι’ αυτή είναι δικό μας δημιούργημα…