H επίσκεψη Μητσοτάκη στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέρα από τη γενική αποδοχή και τα χειροκροτήματα, αποτελεί αντικειμενικά ένα σημαντικό βήμα.
Κυρίως επειδή άφησε πίσω της την Ελλάδα της κλάψας και προέβαλε τις σύγχρονες αρετές της. Έδωσε την εικόνα μιας χώρας που δεν μικρομεγαλίζει, αλλά ούτε απλώνει συνέχεια το χέρι κλαψουρίζοντας. Παρουσίασε μια Ελλάδα που ομολογεί ότι μόνον ως μέλος σύγχρονων δυτικών συμμαχιών μπορεί να επιβιώσει (ΕΕ, ΝΑΤΟ). Αμφιβάλλει κανείς πόσο σημαντικό είναι η Ελλάδα να βρίσκεται σε ιστορία αγάπης ταυτόχρονα με τον Μακρόν και τον Μπάιντεν; Νοσταλγεί κανείς την Ελλάδα στην κηδεία του Κάστρο, ή αγκαλιά με τον Μαδούρο; Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ μας θύμισε, λοιπόν, τα βασικά: ότι ζούμε μια αλλαγή υποδείγματος, ότι διαλέγουμε με επιτυχία τον ιστορικό δρόμο προς τη Δύση, που, μοιραία, η κομμουνιστογενής αριστερά στην Ελλάδα αδυνατεί να αντιληφθεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταχειροκροτήθηκε από τους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές όχι επειδή είπε πράγματα αρεστά, αλλά επειδή άκουσαν από το στόμα του τα βασικά: ο Έλληνας πρωθυπουργός κατήγγειλε ονομαστικά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, «φωτογράφισε» τον έτερο δικτάτορα Ερντογάν, προειδοποίησε για την επέλαση του λαϊκισμού, τοποθετήθηκε ξεκάθαρα για το Κυπριακό, περιέγραψε τις δυνατότητες και τις απειλές της σύγχρονης Δημοκρατίας. Κι αυτό το μήνυμα οι δυτικές δυνάμεις θέλουν να το ακούν: η Ελλάδα δεν είναι πλέον η χώρα που αναζητεί δανεικά στη Ρωσία ή την Κίνα, αλλά μια οντότητα σταθερά προσδεδεμένη στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι. Δεν είναι πια ένας φοβισμένος εταίρος της Μεσογείου, που παρατηρεί απλώς τον επεκτατικό ρωσικό πόλεμο (όπως συμβούλευε ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στέλνει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, εμψυχώνει την αντίσταση απέναντι στους εισβολείς και αναμένει στήριξη αν ποτέ απειληθεί από τη γείτονα. Ο παραλληλισμός Μαριούπολης και Μεσολογγίου είχε αυτό το ιστορικό και διπλωματικό βάθος, και μόνον ένας Σκουρλέτης μπορεί να το χλευάζει ή να το βρίσκει «διασκεδαστικό», λόγω άγνοιας και ιδεοληψίας.
Η Ελλάδα φιλοδοξεί να αποτελεί πλέον μέρος του ελεύθερου κόσμου, της παγκόσμιας κοινωνίας των φιλελεύθερων δημοκρατιών και της Δύσης. Όσο περισσότερο το ακούνε έξω, τόσο καλύτερα για τους Έλληνες. Δεν λοξοκοιτάμε προς τον Πούτιν, τον σύμμαχο του Ερντογάν, και αφήνουμε πίσω μας τις αγάπες για τους δικτάτορες της λατινικής Αμερικής.
«Η Ελλάδα είναι Δύση», μετά το καραμανλικό «Ανήκομεν εις την Δύσην», αυτό το νέο δόγμα αυτοπεποίθησης και σταθερού προσανατολισμού προβλήθηκε στο ταξίδι στις ΗΠΑ. Ήταν απαραίτητο να τονίσει ο πρωθυπουργός στο Κογκρέσο την οικονομική ανάταξη της χώρας μας, μετά τη 10ετή κρίση και τα μνημόνια, να μιλήσει για μια Ελλάδα που προσελκύει πλέον την Amazon, τη Microsoft και την Pfizer.
Γιατί μίλησε στα «ξένα» και στα «αμερικάνικα», διερωτήθηκε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, σύζυγος δημοσιογράφου της «Αυγής». Να γελάσεις ή να κλάψεις με το σχόλιο; Και διεθνιστές και αρχοντο-πατριώτες στην Αριστερά! Όταν μας έκαναν παγκοσμίως πλάκα για τα αγγλικά άλλου πρωθυπουργού, πού ήταν όλοι αυτοί οι σύμβουλοι γλωσσικών δεξιοτήτων; Στην αριστερά δεν κατανοούν ότι είναι στα πλεονεκτήματα της χώρας που ο πρωθυπουργός αποφοίτησε από το Χάρβαρντ και το Στάνφορντ, που μπορεί να μιλάει στο αμερικανικό Κογκρέσο με την ίδια άνεση για τον Πλάτωνα και τον Αντετοκούνμπο, για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, για την ελευθερία και τον λαϊκισμό, για τις σφαγές του Πούτιν στη Μαριούπολη, για τους επίδοξους Πούτιν, δηλαδή τον Ερντογάν. Σε άπταιστα αγγλικά. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Έλληνας πολιτικός μιλούσε στο Κογκρέσο τη γλώσσα της Δύσης, συμβολικά και κυριολεκτικά. Και μόνο στους Τούρκους, στην ΕφΣυν και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν άρεσε... περίεργο.
Κρίνοντας από τα παρεπόμενα, η επιλογή λειτούργησε. Όρθιοι η Καμάλα Χάρις, η Πελόζι, οι γερουσιαστές και οι βουλευτές, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, χειροκρότησαν, πολλές φορές. Οι Τούρκοι μάλιστα τις μέτρησαν: «Το Κογκρέσο χειροκρότησε τον Μητσοτάκη… 37 φορές σε 42 λεπτά»! Τι άκουσαν και ενθουσιάστηκαν; Ότι η εισβολή στην Κύπρο δεν πρέπει να ξεχαστεί, ότι οι εξοπλισμοί στη Μεσόγειο είναι επικίνδυνοι στα χέρια της Τουρκίας. Για πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια, Έλληνας πολιτικός είχε την ευκαιρία να πείσει ξανά τη Δύση ότι είναι προς το συμφέρον της μια ισχυρή Ελλάδα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και όχι ένας ισχυρός Ερντογάν που μιμείται τον Πούτιν. Κι αυτό είναι ένα πολύτιμο κεκτημένο για το μέλλον, αν, βέβαια, κάποιοι δεν το υπονομεύσουν «με ένα νόμο κι ένα άρθρο».