Πολλοί συνεργάτες του πρωθυπουργού τον προέτρεπαν, συχνά με φορτικότητα, να φέρει το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα στη Βουλή προς ψήφιση μετά τις ευρωεκλογές.
Να μη βαρύνει το κλίμα και στο εσωτερικό του κόμματός του, αλλά και σε σημαντική μερίδα των εκλογέων του. Με στενά πολιτικά και κομματικά κριτήρια, οι εισηγήσεις είχαν λογική.
Γιατί δεν τις άκουσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Είναι ξεροκέφαλος, ισχυρογνώμων, εμμονικός πολιτικός που θέλει να… περνάει το δικό του; Από τη διαδρομή που έχει διαγράψει, δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Σε επιμέρους ζητήματα, διαχειριστικά και ήσσονος σημασίας, έχει αλλάξει γνώμη από την αρχική του. Στα λάθη, τις ολιγωρίες και τις αστοχίες, της κυβέρνησής του αλλά και προσωπικά, δεν δίστασε ούτε λεπτό να αναγνωρίσει το «φάουλ», να αποδεχθεί τις ευθύνες του και να ζητήσει συγγνώμη. Στην πολιτική ιστορία του τόπου, ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός (και μάλιστα παντοδύναμα κυρίαρχος του παιχνιδιού…) δεν έχει ζητήσει τόσες φορές συγγνώμη, αναλαμβάνοντας με παρρησία τις ευθύνες του. Τέτοιες συμπεριφορές δεν συνάδουν με «κολλημένους» δημόσιους άνδρες.
Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει δείξει ότι είναι άνθρωπος που επιμένει τις αρχές και τις αξίες του να τις κάνει πολιτική πράξη. Δεν δίστασε να αγνοήσει τη θέση της ΝΔ στην αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και να ψηφίσει υπέρ του νομοσχεδίου που είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καταψήφισε την υποψηφιότητα Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, πάλι κόντρα στην επίσημη κομματική γραμμή. Κινήθηκε έτσι με την προοπτική να… κερδίσει πόντους και δημοφιλία, σε περίπτωση… μελλοντικής διεκδίκησης μεγαλύτερου ρόλου. Αστεία πράγματα, στην πολιτική τα δεδομένα και οι εντυπώσεις αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη…
Ο κ. Μητσοτάκης, απλώς, είναι πολιτικός… διαφορετικής στόφας! Όχι πολύ συνηθισμένη και «αγαπητή» στην Ελλάδα. Θεωρεί (και το αποδεικνύει στην πράξη) ότι ευθύνη και αποστολή ενός πολιτικού σε θέση ισχύος είναι να ηγείται της κοινωνίας, να ανοίγει δρόμους, να αγωνίζεται για το επωφελές, ακόμη και όταν η κοινωνία δεν θα το δεχθεί. Να είναι μπροστάρης, πραγματικός και χρήσιμος ταγός, κι ας υπάρχει περίπτωση να το «πληρώσει» πολιτικά.
Η χθεσινή διακομματική υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια, άσχετα με το τι μίζερο, στείρα μικροκομματικά αντιπολιτευτικό, αλλά ακόμη άθλιο, τοξικό, ακροδεξιό ακούστηκε στη Βουλή, είναι μια πολιτική νίκη της δημοκρατίας και της λογικής. Ας μην μείνει κανείς στα «αντάρτικα» που καταγράφηκαν από βουλευτές όλων των κομμάτων (πλην Πλεύσης Ελευθερίας) και φυσικά των ακροδεξιών μορφωμάτων. Θα ξεχαστούν αυτά. Και θα μείνει το γεγονός ότι σε ένα επίμαχο ζήτημα, επί του οποίου η θέση της κοινωνίας σε μεγάλο βαθμό είναι επηρεασμένη από προκαταλήψεις και ταμπού εποχών που πλέον έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, η διακομματική πλειοψηφία της Βουλής αποφάσισε εκσυγχρονιστικά, μεταρρυθμιστικά, προοδευτικά και -κυρίως- λαμβάνοντας υπ’ όψη της το αναφαίρετο δικαίωμα της όποιας μειοψηφίας «διαφορετικότητας» να αισθάνεται και να αντιμετωπίζεται ισότιμα με όλους τους άλλους!
Και αυτό δεν είναι… «δικαιωματισμός», είναι σεβασμός του ανθρώπου, είναι δημοκρατία στην πράξη, από ένα πολιτικό σύστημα που (στο κάτω κάτω της γραφής, κ. Σαμαρά…) δεν επινοεί πραγματικότητες, δεν ανοίγει κερκόπορτες, δεν εισάγει καινά δαιμόνια στην κοινωνία, απλώς… αναγνωρίζει και ρυθμίζει μια υπάρχουσα ανέκαθεν, αλλά στο ημίφως, ζώσα πραγματικότητα. Τόσο απλό…