Αν ο Αντώνης Σαμαράς ήθελε να μείνει συνεπής στις αρχές και τα πιστεύω του, στις θέσεις που έχει πάρει κατά καιρούς για ευαίσθητα για τον ίδιο θέματα, χωρίς όμως ταυτόχρονα να προκαλέσει (για μιαν ακόμη φορά…) ζήτημα συνοχής και ενότητας στο κόμμα που τον έχει αναδείξει αρχηγό του και πρωθυπουργό, θα μπορούσε να το κάνει μια χαρά. Προφανώς… δεν ήθελε!
Θα μπορούσε, λ.χ., αφού εξέθεσε την αντίθεσή του στην τροπολογία για τους μετανάστες, να «απουσιάσει» από τη Βουλή κατά την κρίσιμη ψηφοφορία. Είχε ήδη πει «όσα είχε χρέος να πει, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…», να μείνει σ’ αυτό και να ησυχάσει. Επιδίωξε, όμως, να εμφανισθεί (για μιαν ακόμη φορά…) εκφραστής και άτυπος εκπρόσωπος μιας ομάδας βουλευτών της ΝΔ, κάτι σαν… συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ, να στείλει «μήνυμα» στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι κάποιοι παραμένουν «φανατικοί» της καθαρόαιμης δεξιάς παράταξης, και διαφωνούν ριζικά στα «κεντρώα προοδευτικά» ανοίγματά του -άσχετο που ακριβώς αυτά τον ανέδειξαν αρχηγό του κόμματος το 2016, και ακολούθως δυο φορές πρωθυπουργό. Σαν να φωνάζει «είμαι εδώ, είμαστε εδώ και σε ελέγχουμε, αμφισβητούμε την πολιτική σου»…
Η συγκεκριμένη τροπολογία (πρόχειρα και αποσπασματικά προετοιμασμένη, αμφίβολης πρακτικής αποτελεσματικότητας, με ελλιπή ζύμωση και σε βάθος ενημέρωση, πάντως -αλλά άσχετο…, ο πρώην πρωθυπουργός είχε αντιρρήσεις επί της αρχής, όχι επί συγκεκριμένων προβλέψεων) υπερψηφίσθηκε από το σύνολο των κομμάτων, με σημαδιακή εξαίρεση των κομμάτων του ακροδεξιού τόξου.
Ο κ. Σαμαράς «πέτυχε» (δεν έτυχε…) να αυτοπροσδιορισθεί εκφραστής αυτής της τάσης. Και όχι μόνο: παρέμεινε εντός της αίθουσας του Κοινοβουλίου αφού έληξε η ψηφοφορία, για να… ανοίξει «πηγαδάκι» με λίγους νεοδημοκράτες βουλευτές που υπερψήφισαν την τροπολογία, αλλά δήλωσαν εκ των υστέρων ότι «το έπραξαν για να μη διαγραφούν…», αφού η κυβέρνηση είχε θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας, επί ποινή διαγραφής. Ήθελε να… τονίσει (εσωκομματικά) την «προειδοποίησή του «είμαι εδώ, είμαστε εδώ!
Είναι σαφές ότι είχε από καιρό επιλέξει τη μετωπική σύγκρουση με τον κ. Μητσοτάκη. Διαφώνησε δημόσια και έντονα με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά και την εδώ επίσκεψη του «πειρατή Ερντογάν», με τη μεταναστευτική πολιτική, την πρόθεση της κυβέρνησης να αναγνωρίσει θεσμικά τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Εξέπεμπε μια… κραυγή εναντίον κάθε εναρμόνισης και εκσυγχρονισμού της χώρας στη διαμορφωμένη νέα πραγματικότητα, εσωτερικά αλλά και διεθνώς. Είναι οπαδός της… αδράνειας και του «να μην αλλάξουμε εμείς τίποτε», να παραμείνουμε στη λάθος και ξεπερασμένη ανάγνωση της πραγματικότητας.
Έχει… παρελθόν «αντάρτη» και εκμεταλλευτή των ιστορικών διλημμάτων, προς ίδιον συμφέρον. Έριξε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993, με αφορμή την επίλυση του «Μακεδονικού» (μακάρι να είχε επιλυθεί από τότε, και όχι να επιβαρυνθεί με αποτέλεσμα τη λύση «των Πρεσπών»…). Προλείανε όσο μπορούσε πιο πολύ (και απερίσκεπτα - δεν διάβαζε τα σημάδια των καιρών…) τη μετέπειτα «αντιμνημονιακή» οξύτητα του ΣΥΡΙΖΑ, κηρύσσοντας ο ίδιος την… αντιμνημονιακή ρητορεία, μόνο και μόνο για να κερδίσει στις εκλογές του 2012 τον Γιώργο Παπανδρέου. Και προκάλεσε τεράστια προβλήματα στη χώρα αλλά και στην ίδια του την κυβέρνηση, όταν ως πρωθυπουργός, πλέον, κλήθηκε να… διαχειρισθεί το μνημόνιο στο οποίο είχε διακηρύξει ότι… δεν πιστεύει και δεν δέχεται!
Δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σε γέρικο σκυλί. Άσ' το στην ησυχία του και στη μοναξιά του. Αλλά, η απορία είναι τι άραγε να επιδιώκει σήμερα ο γνωστός κ. Σαμαράς. Κάποιοι θεωρούν ότι φιλοδοξεί (μωραίνει Κύριος…) να ηγηθεί μιας συνένωσης των μικρών ακροδεξιών κομμάτων στη Βουλή (μεταξύ των οποίων και τη «Νίκη» του κ. Νατσιού, βουλευτής της οποίας μας… προειδοποιούσε για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε αυτές τις μέρες από τους… Καλικαντζάρους!), της Ελληνικής Λύσης τού… κατόχου χειρόγραφων επιστολών του Χριστού κ. Βελόπουλου, και των Χρυσαυγιτών «Σπαρτιατών» μαζί με τους όσους υπερσυντηρητικούς βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Τυχαία έχει δηλώσει ο Μεσσήνιος πολιτικός πως «η σύγχρονη ευρωπαϊκή τάση είναι η ενίσχυση της ακροδεξιάς…»;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί, απλώς, ο κ. Σαμαράς να… αρέσκεται στις περικεφαλαίες των γραφικών μακεδονομάχων, να ικανοποιείται κάθε φορά που εμφανίζεται «ανατρεπτικός αμφισβητίας», υποκινητής πολιτικής αστάθειας και αναχρονισμού, «τυφλός» θεατής της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Επαναστάτης χωρίς αιτία. Εκτός αν η εξήγηση της στάσης του είναι ότι διακατέχεται ακόμη από το άσπονδο μίσος του για την οικογένεια Μητσοτάκη… Δεν αποκλείεται.