«Η απόφαση του δικαστηρίου για τους κατηγορούμενους για το Μάτι είναι αναντίστοιχη με το μέγεθος της τραγωδίας εκείνης…» σχολίασε απερίφραστα ο Μάκης Βορίδης.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, απέφυγε να κρίνει την απόφαση, περιοριζόμενος στην επισήμανση ότι οι «ποινές» που επιβλήθηκαν είναι αυτές που προβλέπονται από τον νέο Ποινικό Κώδικα, που είχε σπεύσει (προφητικά…) να ψηφίσει λίγους μήνες πριν από την εκλογική συντριβή του, το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έγκυροι καθηγητές της Νομικής και δικηγόροι, αλλά και πάμπολλοι δικαστικοί λειτουργοί κρίνουν ότι η Δικαιοσύνη δεν εξάντλησε τα περιθώρια αυστηρότητας που της έδιναν έστω και αυτοί οι νόμοι του ΣΥΡΙΖΑ. Και ολόκληρη η κοινωνία, κεραυνόπληκτη από την απόφαση, μιλάει για έλλειμμα δικαιοσύνης, προσβολή των νεκρών και των θυμάτων, «μια νέα τραγωδία στα αποκαΐδια στο Μάτι, ένα μαχαίρι που έξι ολόκληρα χρόνια μετά το τραγικό γεγονός ξύνει ακόμη τις ανεπούλωτες πληγές».
Έφταιγαν μόνον οι πέντε πυροσβέστες που «τιμωρήθηκαν»; Στην τότε πολιτική και κρατική ιεραρχία δεν υπάρχουν άλλοι υπεύθυνοι; Εκείνες τις μαύρες ώρες η χώρα ήταν αποκλειστικά στα χέρια ένστολων κρατικών λειτουργών; Ανώτεροί τους σε πολιτικές θέσεις είναι ως να μην υπήρξαν;
«Τρέχει» τώρα ο Άρειος Πάγος για να επισπευσθούν οι τυπικές γραφειοκρατικές διαδικασίες των «απόνερων» της δίκης, ώστε η επερχόμενη παραγραφή να μην απαγορεύσει την άσκηση εφέσεως που έχουν δηλώσει ότι θα κάνουν οι ενδιαφερόμενοι.
Και η παραγραφή επαπειλείται, γιατί η δίκη κράτησε έξι ολόκληρα χρόνια, αφού άρχισε με μεγάλη καθυστέρηση και για την ολοκλήρωση της δικογραφίας, αλλά και επειδή… δεν υπήρχε η «επαρκής» δικαστική αίθουσα για να διεξαχθεί! Ένα έργο που έχουμε ξαναδεί και σε περιπτώσεις άλλων πολύκροτων δικών, χωρίς να γίνει μάθημα στην Πολιτεία που, κατά τα άλλα, «καυχάται» ότι είναι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, στον πολιτισμένο κόσμο!
Στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ διατυπώνονται επίσημες, σκληρότατες επικρίσεις για την ποιότητα (και ταχύτητα) απονομής της δικαιοσύνης στην Ελλάδα.
Ισχυροί οικονομικοί παράγοντες παραδέχονται ότι η κατάσταση της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα συνιστά από τους ισχυρότερους παράγοντες που αποτρέπουν τις μεγάλες επενδύσεις. Και τι κάνουμε εμείς; Κάθε νέα κυβέρνηση, ενίοτε και η ίδια στη διάρκεια της θητείας της, εξαγγέλλει βαρύγδουπα «γενναία μεταρρύθμιση» και βελτίωση του δικαστικού μας συστήματος! Και… ήρεμοι, συνεχίζουμε την πορεία μας στα ίδια κακοτράχαλα, επικίνδυνα, απαράδεκτα για ευνομούμενο κράτος μονοπάτια…
Η Δικαιοσύνη (λένε…) είναι το τελευταίο καταφύγιο προστασίας του πολίτη. Μόνο που στις έρευνες και τις γενικές δημοσκοπήσεις, που κατά καιρούς διεξάγονται, καταγράφεται η πεποίθηση της κοινωνίας ότι «στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη πάσχει ανίατα» ή στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργεί προκλητικά.
Πίσω στο Μάτι. Η μη εξάντληση της αυστηρότητας που είχαν στη διάθεσή τους οι δικαστές, το μπλέξιμο για το αν η τραγωδία ήταν «σφάλμα» ή προϊόν του διαχρονικού και διακομματικού συστήματος (σε αυτή την παραδοχή, πάλι έπρεπε να καταδικασθούν οι τότε και οι όποιοι εκπρόσωποί του, πολιτικοί ή όργανα…), κατέληξε στην πρόκληση, την ύβρι, κάποιοι παρακατιανοί κρατικοί λειτουργοί να «τιμωρηθούν» με… εξαγοράσιμες ποινές, χωρίς να μπουν φυλακή -έστω για λόγους παραδειγματισμού. Το «μήνυμα» που εξέπεμψε το δικαστήριο είναι πως ό,τι και αν κάνεις στην Ελλάδα, με… 38.000 ευρώ ξεμπερδεύεις. Η αξία της ζωής των 104 θυμάτων αποτιμήθηκε σε 1.600 ευρώ «το κομμάτι»!
Σίγουρα η τραγωδία αυτή, όπως και η ανάλογη των Τεμπών, δεν μπορεί να αποδοθεί σε δόλο. Αλλά το λάθος και ο δόλος, σε τέτοιες περιπτώσεις, εκ του αποτελέσματος γίνονται ένα!
Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και να καταλήγει σε απαλλαγή ευθυνών για τους εκ των πραγμάτων ενόχους…