Μολονότι αντιλαμβάνομαι τα ζόρια που τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά μπλεξίματα του Νίκου Παππά και ότι κάτι πρέπει να απαντήσει, πιστεύω ότι η Κουμουνδούρου έχει αρχίσει να χάνει την μπάλα. Με αποτέλεσμα να κάνει ακόμα δυσχερέστερη τη θέση της.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της αντιπολίτευσης, δηλαδή του ίδιου του Τσίπρα -γιατί χωρίς τον Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεδρίαζε ακόμα σε ασανσέρ-, είναι ότι δεν μπορεί, με καμία δύναμη, να ανασυνταχθεί και να μετεξελιχθεί σε ένα κανονικό, θεσμικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Στο ερώτημα τι πρέπει να γίνουμε, Μιτεράν ή Μελανσόν, Μπλερ ή Κόρμπιν, Μαδούρο ή Σρέντερ, ένα υπόγειο ρεύμα, κάτι σαν μια θαλάσσια σπηλιά, τραβάει τον Τσίπρα σε σκοτεινά νερά, παίρνοντάς τον μακριά από τη στεριά. Με δυο λόγια, επιλέγουν συστηματικά τη λάθος κατεύθυνση.
Κατά έναν τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να μην έχει τις πολιτικές, ψυχολογικές και υπαρξιακές εφεδρείες για να διαπιστώσει το αδιέξοδο και να αλλάξει ρότα.
Νομίζω ότι ο Ηλιόπουλος, την Κυριακή, έκανε την πιο εύστοχη παρατήρηση στην ομιλία του στην ΚΕΑ. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, είπε, να βρεθούμε σε ένα νέο περιβάλλον, όπου η Κεντροδεξιά θα έχει το 40% και εμείς θα μείνουμε κολλημένοι στο 25%. Ξέχασε, υποθέτω για ευνόητους λόγους, να προσθέσει ότι το 25% μπορεί εύκολα να γίνει 15% και πάει λέγοντας.
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκει το σθένος να απαντήσει στο υπαρξιακό ερώτημα «γιατί πρέπει να αλλάξουμε», τόσο οι εξελίξεις και οι εκπλήξεις θα γίνονται όλο και πιο δυσάρεστες και άρα η αντιπολίτευση θα χάσει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα.
Θα σταθώ σε μια αποστροφή του ίδιου του Τσίπρα στην ομιλία της Κυριακής που εικονογραφεί, νομίζω, με τον καλύτερο τρόπο αυτό το μεγάλο έλλειμμα αυτογνωσίας της αντιπολίτευσης. Είπε ο Τσίπρας ότι η Δεξιά ετοιμάζεται να επαναλάβει το βρώμικο '89, κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του Ανδρέα. Ξεχνάει, βέβαια, ότι η Δεξιά δεν το έκανε μόνη της, αλλά σε συνεργασία με την Αριστερά, με αποτέλεσμα να «αναστήσουν» τον Ανδρέα. Μοιάζει σαν αστείο, π.χ., ο Φώτης Κουβέλης να σκούζει για το '89, όταν ο ίδιος ήταν υπουργός Δικαιοσύνης της συγκυβέρνησης.
Ξεχνάει, ακόμα, ο Τσίπρας ότι ο Μητσοτάκης μεγάλωσε πολιτικά με αυτό το ολέθριο λάθος του πατέρα του και άρα είναι πιο πιθανό να ανατείλει ο ήλιος από τη Δύση παρά να κάνει το ίδιο ατόπημα.