Για το «φαινόμενο» Στέφανος Κασσελάκης έχουν ήδη γραφτεί και ειπωθεί πολλές, πάρα πολλές χιλιάδες λέξεις.
Το πώς ένας νεόκοπος πολιτικός -που πρωτοεμφανίστηκε στα ραντάρ μας πριν μόλις μερικούς μήνες ως ο 9ος της λίστας του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ- είναι πλέον μισό βήμα από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι σίγουρα εντυπωσιακό και άξιο απορίας. Είναι όμως και ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Ένα λαμπερός επικοινωνιακά υποψήφιος, χωρίς όμως πραγματική πολιτική ατζέντα, που κατάφερε μέσα σε 20 μέρες να αναστατώσει και να επικρατήσει κατά κράτος απέναντι στην κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Με ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις και αποφεύγοντας κάθε υποψία debate. Χωρίς να μιλήσει πολιτικά, πέρα από κάποιες σκόρπιες σκέψεις και αμφιλεγόμενες προτάσεις. Χωρίς να προσπαθήσει καν να θέσει την υποψηφιότητά του εντός κάποιου σαφούς ιδεολογικού υποβάθρου, σε ένα κόμμα που -θεωρητικά- προσδιορίζεται έντονα από την ιδεολογία του ως αριστερό και ριζοσπαστικό.
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στην εποχή μας.
Κι όμως αυτός ο υποψήφιος, με κύριο όπλο το αψεγάδιαστο ενδυματολογικά στυλ, το εντυπωσιακό παρουσιαστικό και μερικά καλοσκηνοθετημένα βίντεο στα ΜΚΔ (κάποια βέβαια εμπίπτουν έντονα στην κατηγορία της σάτιρας ή της παρωδίας) κατάφερε εύκολα και απλά να μηδενίσει των κόπο ετών -ίσως και δεκαετιών- των «συντρόφων» ανθυποψηφίων του. Που δεν ξέρουμε τι θα εισφέρει στον πολιτικό βίο αλλά σίγουρα θα τροφοδοτήσει την κωμωδία και την επιθεώρηση με το αυθόρμητο γέλιο που παράγει. Και που όπως εύστοχα σχολίασε ο κ. Χρυσόγονος, είναι ένας άνθρωπος με «φωτεινό χαμόγελο και σκοτεινή προσωπικότητα». Βέβαια, το αν από πίσω του κρύβονται ολιγάρχες, νεφελίμ ή άλλου είδους εξωγήινες οντότητες έχει οπωσδήποτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως δεν είμαστε σε θέση να το απαντήσουμε και σίγουρα δεν θα αρκούσε ως εξήγηση για την άνετη επικράτησή του στην πρώτη φάση των εσωκομματικών εκλογών.
Πώς κατάφερε αυτός ο φαινομενικά αμφιλεγόμενα αριστερός υποψήφιος να κάνει τέτοιο ισχυρό και άμεσο γκελ στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι μάλλον μια και αρκετά απλή. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι συνήθως οι αλήθειες κρύβονται στις απλούστερες εξηγήσεις. Το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ -και σε ένα βαθμό το ευρύτερα αριστερό/κεντροαριστερό κοινό- είναι εξαντλημένο. Όχι σωματικά βεβαίως, αλλά εξαντλημένο από τις παρωχημένες, μια από τα ίδια, επιλογές που είχε μπροστά του.
Μια άνευρη και αδιάφορη Έφη Αχτσιόγλου, που μέχρι την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Σ. Κασσελάκη έμοιαζε να πιστεύει πως θα της δοθεί απλόχερα η νίκη άμα τη εμφανίσει. Ένας Νίκος Παππάς, καλύτερος των προσδοκιών αλλά βαθιά στιγματισμένος από τα πολλά σκάνδαλα και το περιβόητο 13-0. Ένας Ευκλείδης Τσακαλώτος, που ίσως μίλησε περισσότερο πολιτικά απ’ όλους αλλά δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τα μειονεκτήματά του που δεν θα του άφηναν ποτέ το περιθώριο να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη σε μια ανοιχτή διαδικασία. Ενώ αξίζει να σημειωθεί, ότι λειτούργησε εξαρχής περισσότερο ως «δίδυμη» υποψηφιότητα της κ. Αχτσιόγλου προκειμένου να πετάξουν εκτός τον κ. Παππά, παρά ως αυτόνομη αξιόμαχη υποψηφιότητα. Και τέλος, ένας Στέφανος Τζουμάκας για τον οποίο τα σχόλια και οι αναλύσεις περιττεύουν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και υπό αυτή την οπτική γωνία, ίσως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει τόσο που μια φαντασμαγορική -με όρους πολιτικού μάρκετινγκ- ξενόφερτη παρουσία όπως αυτή του κ. Κασσελάκη κατάφερε κάτι τόσο ισχυρό, τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα. Το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ έχει απεγνωσμένα ανάγκη για ανανέωση. Ανάγκη για έναν υποψήφιο που θα μπορέσει να κρατήσει τα ηνία της 2η θέσης απέναντι στο ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ και μελλοντικά να κοιτάξει στα μάτια τον παντοδύναμο σήμερα πρωθυπουργό και τη ΝΔ. Όμως βυθισμένο σε αυτή την ανάγκη έκανε ένα σημαντικό λάθος. Επέλεξε να αντικαταστήσει τον Τσίπρα με έναν νέο Τσίπρα. Γιατί απ’ ότι φαίνεται θα δοθούν ξανά τα κλειδιά σε έναν νέο, επικοινωνιακό αλλά κενού περιεχομένου πολιτικό. Έναν πολιτικό που με όσα έχει δείξει, είναι μεν εξαιρετικός στο να πλασάρεται αλλά στερείται ουσίας και πολιτικής σκέψης. Ένας γνήσιος πρεσβευτής του ό,τι να ‘ναι.
Εδώ όμως έρχεται αναπόφευκτα και το κρίσιμο ερώτημα. Από τη στιγμή που κάποιος σαν τον κ. Τσίπρα κατάφερε να φέρει το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και να γίνει πρωθυπουργός, γιατί όχι και αυτός; Και εκεί είναι που μιλάει πραγματικά στις καρδιές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προοπτική της επαναφοράς στην εξουσία. Ασχέτως του ιδεολογικού και πολιτικού υπόβαθρου και περιεχομένου αυτού που θα τους επαναφέρει στη γη της επαγγελίας. Και στο αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι ένα τέτοιο σενάριο, καίριο ρόλο δεν θα παίξει μόνο η μελλοντική παρουσία του κ. Κασσελάκη ή οι επιδόσεις του κ. Μητσοτάκη. Το πρώτο και σημαντικότερο στάδιο θα είναι η αναμέτρησή του με το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη για την άτυπη ηγεσία του λεγόμενου κεντρώου-κεντροαριστερού χώρου.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης και οι βουλευτές του σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και αρθρώσουν έναν σαφή, μεταρρυθμιστικό και με το βλέμμα στο μέλλον λόγο και όραμα για τη χώρα και τους πολίτες της, το ολοένα και πιο απογοητευμένο από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του κέντρο θα επιστρέψει λίγο ή πολύ στην αγκαλιά τους. Αρκετοί από αυτούς που το 2019 και το 2023 ψήφισαν ΝΔ αποκλειστικά για χάρη του κεντρώου κ. Μητσοτάκη, θα αναζητήσουν σύντομα διέξοδο και εναλλακτική.
Το θέμα είναι αν θα τους την προσφέρει ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό ΠΑΣΟΚ ή ένας ΣΥΡΙΖΑ στα πρότυπα του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ, όπως ανοιχτά δηλώνει ότι τον ονειρεύεται ο κ. Κασσελάκης. Όσο αστείο κι αν ακούγεται αυτό σε όσους ζουν στη χώρα την τελευταία 10ετία έστω.