Οι ρομαντικοί ευρωπαϊστές, αναφέρονται με κάθε ευκαιρία στα οράματα και τις προσδοκίες των πιονέρων της Ενωμένης Ευρώπης, στο απόηχο του ολέθρου του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Εκείνο το «ποτέ ξανά!» στους δικτάτορες, τους εχθρούς των ευρωπαϊκών αρχών, τους καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους αρνητές κάθε έκφρασης δημοκρατίας και ελευθεροφροσύνης…
Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε… Χρόνια ειρήνης στην ευρωπαϊκή ήπειρο, χρόνια ευημερίας και ανάπτυξης για τους λαούς της, που αναπόφευκτα με τον καιρό φέρνουν την λήθη και την ψευδαίσθηση πως «από δω κι’ εμπρός, θα είναι πάντα έτσι!»
Και, φυσικά, δεν ήταν και δεν είναι. Η ΕΕ, αποδεικνύεται ολοένα και πιο καθαρά πως (παρά τα θετικά και… «ενοποιητικά» που έχουν γίνει) δεν μπόρεσε να προχωρήσει στον βασικό στόχο της, την εξέλιξη της σ ’ένα είδος «Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης». Παραμένει ένα άθροισμα (ούτε καν σύνολο…) εθνικών κρατών, που ούτε καν τα οφέλη της οικονομικής ένωσης δεν μπορούν να μοιράσουν αναλογικά και ισότιμα! Το εθνικό συμφέρον (ακόμη και σε μικρής κλίμακας ζητήματα…) πρυτανεύει και οδηγεί σε ρήξεις, βέτο, ακόμη και αποχωρήσεις, όπως φάνηκε με την Βρετανία…
Και καλά, ας πούμε, σ’ επίπεδο οικονομικό. Μια «κολλεγιά» μικρών και μεγάλων, προνομιακών και μη συνεταίρων είναι, που κουτσά στραβά πορεύονται όσο υπάρχει «κέρδος». Αλλά, αυτή η προσδοκία του κέρδους (μεγάλο και μονοπωλιακό για τους βόρειους «μεγάλους» της ΕΕ, με πρώτη την Γερμανία, μικρό έως… ψίχουλα για τους παρίες του νότου) έχει αποχαυνώσει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και συνακόλουθα και τις κοινωνίες, σε τέτοιο βαθμό που να μην βλέπουν ότι η ιστορία… απειλεί να επαναληφθεί, όχι μόνο εναντίον της «Ευρώπης» αλλά και των επιμέρους εθνικών συνιστωσών της; Μόλις 70 χρόνια μετά, δεν βλέπουν πως (τα ίδια!) μαύρα σύννεφα αιωρούνται πάνω από την Ευρώπη; Έχει σημασία αν ο κίνδυνος ανεμίζει τον αγκυλωτό σταυρό ή την ημισέληνο; Αν είναι «εξωτερικός» (που έχει εγκαταστήσει από καιρό τα ερείσματά του στο ευρωπαϊκό εσωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις δημοκρατικές αρχές και ανθρώπινες αξίες του δυτικού πολιτισμού, καταλαβαινόμαστε…) ή «εσωτερικός» όπως στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας;
Ο Χίτλερ, διεκδικούσε «ζωτικό χώρο», ο Ερντογάν διεκδικεί την… «γαλάζια πατρίδα»! Και αποδεικνύει καθημερινά, διαχρονικά και με συνέπεια, πως έχει και σχέδιο αλλά και την αλαζονεία για να το πετύχει! Κι’ όχι μόνο στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά από την Λιβύη μέχρι την… Σομαλία, από την Συρία μέχρι το Κουρδιστάν, από την… Νιγηρία μέχρι την Αρμενία- και βλέπουμε…
Δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει η Ευρώπη τι γίνεται και πού το πάει ο Ερντογάν; Για τα (μεγάλα…) οικονομικά συμφέροντα Γερμανίας, Ισπανίας, Ιταλίας και κάμποσων άλλων «μικρών», η «Ενωμένη Ευρώπη» (τι βαρύτιμος τίτλος…) θεωρεί ότι η όρεξη της Τουρκίας του Ερντογάν τελειώνει με τις διεκδικήσεις της σ’ Ελλάδα και Κύπρο; Που, και πάλι, ως χώρες-εταίρους της έχει (και την συμβατική) υποχρέωση να τις προασπίσει- αλλά ας… το ξεχάσουμε. Αυτή η προκλητική διστακτικότητα και αναβλητικότητα δράσης της ΕΕ θυμίζει… μέρες Συμφωνίας Μονάχου του ’38, τότε που η Ευρώπη κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο, καμώθηκε ότι στόχος του Χίτλερ ήταν μόνο… η Τσεχοσλοβακία και τον άφησε ανενόχλητο να την καταπιεί! Η συνέχεια γνωστή…
Ο Ερντογάν, δεν έκανε την Αγιά Σοφιά τζαμί από… καπρίτσιο! Θέλησε να διαμηνύσει σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμος, ότι αυτός είναι… ο ιμάμης του, ή μάλλον καλύτερα ο νέος προφήτης του ! Είναι σαφές ότι ενορχηστρώνει (και δεν νοιάζεται και να το κρύψει, εξ ου και οι υποτονικές αντιδράσεις του στις τελευταίες αποτρόπαιες σφαγές των φανατικών του Ισλάμ στο Παρίσι…) την σύμπλευση του «κόκκινου» της Τουρκίας με το μαχητικό «μαύρο» των φανατικών τζιχαντιστών του Ισλάμ. Το είδαμε, άλλωστε, και στην Συρία, και στην Λιβύη, και με τους Κούρδους, και τώρα στον Καύκασο- μην ξεχνάμε ότι οι Τσετσένοι διέπρεψαν στον ISIS…
Κραδαίνει τον θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία, με απώτερο και (ανείπωτο…) στόχο να «συγκινήσει» τις μουσουλμανικές, και όχι μόνο τις πολλές τουρκικές, συνειδήσεις στην Ευρώπη. Να ενισχύσει το προφίλ του ίδιου και της Τουρκίας- και παράλληλα να ελπίζει «όταν έρθει η ώρα…» πως θα διαθέτει στο εσωτερικό της Δύσης ένα Δούρειο Ίππο…
Νομίζει ότι με την Ευρώπη, και την Δύση γενικότερα, έχει το πάνω χέρι τούτη την ώρα. Και η εικόνα μιας… μη ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που πασχίζει να βρει άλλοθι απραξίας χάριν των επιμέρους συμφερόντων της, μιας Ευρώπης που επί καθημερινής βάσεως λοιδορείται και προκαλείται χυδαία από τον Ερντογάν και όλο… σκέφτεται αν και πότε θα δράσει, είναι ότι καλύτερο μπορούσε να ελπίζει ο «προφήτης-σουλτάνος» από τον εχθρό του…
Σσσσ, η Ευρώπη κοιμάται!