Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί που ξαφνιάστηκαν με τη δήλωση Πολάκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές του 2019 γιατί «…γ@μήσαμε τη μεσαία τάξη» -είναι δικά του τα λόγια.
Δεν μπήκε, φυσικά, στον κόπο να ζητήσει συγγνώμη από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που μάτωσαν κυριολεκτικά, τα προηγούμενα χρόνια, από την υπερφορολόγηση και συμπιέστηκαν προς τα κάτω, στα όρια της φτωχοποίησης. Κυνισμός και έλλειψη ενσυναίσθησης μαζί.
Μας έφερε στη μνήμη, πάντως, ο κ. Πολάκης, την κλοπή εισοδημάτων, τις περικοπές των συντάξεων, τον νόμο Κατρούγκαλου με τα υπέρογκα ασφαλιστικά, αλλά και τις φορολογικές επιθέσεις Τσακαλώτου στους «νοικοκυραίους» με τα μεσαία εισοδήματα. Μας ξαναγύρισε στην εποχή της ληστρικής επιδρομής: Όταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και συνεπείς φορολογούμενοι, για π.χ. καθαρές αποδοχές 40.000 ευρώ το χρόνο, έβλεπαν να τους «αφαιρείται» μέσω φόρων και εισφορών το 60% του εισοδήματος. Όταν τα υπέρογκα πλεονάσματα, τα «μαξιλάρια» και τα επιδόματα που κάποιοι μοίραζαν γενναιόδωρα, πληρώθηκαν όλα από τη μεσαία τάξη. Από τους «κυρ Παντελήδες», όπως ειρωνεύονταν τα αριστερά τρολ στο διαδίκτυο.
Και όταν τα μεσαία εισοδήματα βγήκαν στο δρόμο, με το «κίνημα της γραβάτας» -αν θυμάστε- εισέπραξαν τα πιο ονειδιστικά και απαξιωτικά σχόλια, καθόσον η γραβάτα και το ταγιέρ που αποτελεί το σύμβολο της επαγγελματικής τους ενασχόλησης, όπως για κάθε εργαζόμενο, μισθωτό ή αυτοαπασχολούμενο, αποτελούν, φυσικά, όνειδος για την αριστερά.
Θυμίζω ότι το 2019 η ελληνική μεσαία τάξη έφτασε να έχει τα χαμηλότερα εισοδήματα μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρώπης, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Κυμαίνονταν από 7.894 έως 21.050 δολάρια, δεν είχε παρακάτω. Αρχές του 2020 ο ΣΕΒ περιέγραφε τον οικονομικό μαρασμό της μεσαίας τάξης και προειδοποιούσε ότι «Το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας φαίνεται να μην είναι σε θέση να σύρει το κάρο της ανάπτυξης, καθώς σε μεγάλο βαθμό είτε είναι οικονομικά αδύναμο, είτε είναι εκτός μάχης, λόγω υπερφορολόγησης».
Ο Πολάκης είπε, λοιπόν, την ωμή αλήθεια, αλλά την είπε μισή. Διότι η αφαίμαξη των «νοικοκυραίων» δεν ήταν μια συγκυριακή οικονομική πολιτική, ήταν μια συνειδητή ταξική επιλογή. Το 2017 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης ομολογούσε ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης «είναι μια συνειδητή επιλογή, που μεταβατικά πήρε η κυβέρνηση ώστε να καταφέρει να ενισχύσει οικονομικά τα πιο αδύναμα, τα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας».
Τα ίδια έλεγε και ο Τσακαλώτος, σε εκδήλωση στη Λέσβο, τον Νοέμβριο του 2018. «Ναι, παραδεχόμαστε ότι μεροληπτούμε ταξικά υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων. Αυτών που η Νέα Δημοκρατία φόρτωσε το ξεπέρασμα της κρίσης...», ήταν τα λόγια του. Ούτε λέξη για επενδύσεις και ανάπτυξη που θα έδιναν προοπτική στους φτωχούς. Να μείνουν εσαεί φτωχοί να μας ψηφίζουν!
Το 2016 ο πρώην βουλευτής Γ. Κυρίτσης έλεγε απροκάλυπτα ότι «Η φορολογική πολιτική μας έχει ταξικό πρόσημο. Κάποιος πρέπει “να πληρώσει τη νύφη”, τα προηγούμενα χρόνια την πλήρωναν οι φτωχοί». Επιχείρησε, επίσης, να ταυτίσει το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» με τις «πιο εύπορες τάξεις», είπε ότι τα νέα μέτρα λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ θα επιβαρύνουν τους «μενουμευρωπαίους», και πρόσθεσε το αμίμητο: «Υπάρχουν τρόποι να βρει η εφορία ποιοι ψήφισαν ''ναι'' στο δημοψήφισμα»!
Τι έχουμε ζήσει…
Μας θύμισε λοιπόν ο κ. Πολάκης ότι στην αριστερή λογική μεσαία τάξη δεν υπάρχει. Για την αριστερά τα μεσαία στρώματα δεν είναι απλά ένα μέγεθος εισοδήματος ή π.χ. οφειλέτες του ΕΦΚΑ και του ΕΝΦΙΑ. Έχουν ιδιαίτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά, που η Αριστερά μισεί και δεν ανέχεται: είναι «μενουμευρωπαίοι», θέλουν κοινωνική και οικονομική πρόοδο, φιλοδοξούν να προκόψουν και να αποκτήσουν εισοδήματα, προσδοκούν σε καλύτερα πανεπιστήμια, σπίτια, ταξίδια, κομψά ρούχα και γραβάτες. Δεν θέλουν η οικονομία να κινείται ταξικά, ούτε να ζουν με επιδόματα. Θέλουν δημιουργία πλούτου, κοινωνική ηρεμία και δίκαιη ανακατανομή.
Η μεσαία τάξη είναι, με άλλα λόγια, αιώνια αντίπαλος μιας Αριστεράς που δεν έχει ούτε τους ίδιους κανόνες, ούτε το ίδιο αξιακό σύστημα με αυτούς που αποκαλεί υποτιμητικά «νοικοκυραίους». Η μεσαία τάξη βρίσκεται στους αντίποδες του Πολακισμού. Και το ρήγμα της με την Αριστερά δεν είναι παροδικό ούτε επιφανειακό, όπως ευελπιστεί ο αψύς Σφακιανός.