Οποίος εξευτελισμός κάθε έννοιας σοβαρού κράτους! Η κυβέρνηση αποφασίζει να προστατεύσει τη δημόσια υγεία, η Διοικούσα Εκκλησία σηκώνει μπαϊράκι και κηρύσσει αντάρτικο, η υπεύθυνη πολιτεία γίνεται ρεντίκολο των σκυλιών, και… μετά αρχίζουμε τους καβγάδες για να δούμε ποιος κέρδισε και ποιος έχασε, ποιανού «του πέρασε», σε ποιανού τα χέρια θα μείνει ο μουντζούρης!
Τα ’κανε μούσκεμα η κυβέρνηση! Δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει τι… διαπραγματευτικά τερτίπια και κολπάκια μπορούσε και έπρεπε (;) να επιστρατεύσει η πολιτεία για να μη συμβεί αυτό το αίσχος που συνέβη στα Θεοφάνια, αλλά η απόφασή της να μείνουν κλειστές οι εκκλησίες, να μην υπάρξει συνωστισμός, να μη γίνουν δημόσιοι αγιασμοί των υδάτων σε ανοικτούς χώρους, είναι αυτονόητο (και ανόητο που το κουβεντιάζουμε καν…) ότι έπρεπε να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Ο νόμος είναι νόμος και ισχύει έναντι όλων!
Απογοητεύομαι και θυμώνω, αλλά δεν εκπλήσσομαι για το νέο επίκαιρο «κοσκινάκι» που βρήκαν κόμματα και πολιτικοί για να αντιπαρατεθούν, να… τσακωθούν δηλαδή! Η αντιπολίτευση κατηγορεί σκαιότατα την κυβέρνηση γιατί «ενέδωσε», εξαίρεσε την Εκκλησία από τα μέτρα, «ηττήθηκε», έβαλε το κομματικό συμφέρον (δηλαδή, έκανε πίσω για να μη χρεωθεί το πολιτικό κόστος, μη χάσει ψηφαλάκια από τους συντηρητικούς οπαδούς της) πάνω από τη δημόσια υγεία. Και ο νεόκοπος κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ταραντίλης… «στρίμωξε» τον κ. Τσίπρα, καλώντας τον να πει ανοικτά αν ήθελε τα Θεοφάνια να μείνουν κλειστές οι εκκλησίες με τη βία και τα ΜΑΤ!
Καλά, δεν ντρέπονται όλοι τους; Δεν καταλαβαίνουν ότι τα μικροπολιτικάντικα… καουμποϊλίκια αν αποδεικνύουν κάτι είναι η έλλειψη σοβαρότητας και υπευθυνότητας, ο κοινός φόβος όλων τους να τολμήσουν υπερβάσεις, να κάνουν ρήξεις, να αποδείξουν ότι η Ελλάδα είναι ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κοσμικό κράτος;
Το πολιτικό σύστημά μας δεν έπρεπε, δεν όφειλε, εδώ και δεκάδες χρόνια να έχει προχωρήσει στον ουσιαστικό και απόλυτο χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας; Με σεβασμό στον θεσμό της Εκκλησίας και τα αισθήματα όσων πιστεύουν, αλλά με ξεκάθαρες γραμμές μεταξύ κοσμικής πολιτικής λογικής και θρησκευτικού δόγματος; Οι κατά καιρούς διαφορές και συγκρούσεις μεταξύ κοσμικού κράτους και δογματικής (έως φανατικής…) Εκκλησίας έχουν φθάσει πλειστάκις στο όριο της σύρραξης. Και τότε αποφασιζόταν να δρομολογηθούν κάποιες δειλές και ουσιαστικά ανεπαρκείς προσπάθειες να ρυθμισθούν οι σχέσεις κράτους και Εκκλησίας. Δειλές, αλλά επιτέλους σηματοδοτούσαν μια αρχή, έστω μακροπρόθεσμης και συμβιβαστικής, ρύθμισης. Ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν ουσιαστικά, πάντα «ένα βήμα μπρος-δύο πίσω», και συνήθως, όταν πλησίαζαν εκλογές, τα πάντα πάγωναν. Γιατί η Εκκλησία, από τη φύση της, φανατίζει, ελέγχει, φοβίζει, καθοδηγεί μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Που ψηφίζει…
Όλοι οι ηγέτες, όλων των… αποχρώσεων. Άλλοι λόγω ασυμμάζευτου υπερσυντηρητισμού, άλλοι λόγω κομματικής (και εσωκομματικής…) ιδιοτέλειας, άλλοι επειδή ήταν οπαδοί της ακινησίας και του «μην ταράζεις τα νερά». Αν έπρεπε να εξαιρέσω κάποιον, είναι ο Κώστας Σημίτης, αν και αυτός τελικά… επιβράδυνε. Τον φόβισαν οι αφόρητοι λαϊκισμοί και τα μαχητικά «αντάρτικα» του… πολιτευόμενου Χριστόδουλου και η επερχόμενη εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας…
Μιλάει ο Τσίπρας για «υποχώρηση έναντι της Εκκλησίας», αυτός ο… πρώτη φορά αριστερός πρωθυπουργός που όχι μόνο δεν τόλμησε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας (προεκλογική και προγραμματική δέσμευσή του!) αλλά υπέκυψε στις παράλογες και σκοταδιστικές απαιτήσεις του σημερινού αρχιεπισκόπου να… έχει λόγο η Εκκλησία για τη… διδακτέα ύλη στα σχολεία και το περιεχόμενο του βιβλίου των Θρησκευτικών; Και δεν αισχύνεται που απέλυσε τον Φίλη από υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων επειδή… το ζήτησε φορτικά ο Ιερώνυμος; Προς τον οποίο, επιπρόσθετα, έκανε και… ανοίγματα με οικονομικά δωράκια για τους παππάδες, εν όψει εκλογών;
Από την αρχή της πανδημίας και των μέτρων, η οργανωμένη και… επαγγελματική (πέραν των ορίων της πνευματικής της αποστολής…) Εκκλησία «τσίνισε» με σχεδιασμό και προγραμματισμό, και για τον εορτασμό το Πάσχα, και για τις ανοικτές εκκλησιές, και για την ελεύθερη Θεία Κοινωνία («το δισκοπότηρο δεν μεταδίδει τον ιό…»), προβάλλουσα κάθε είδους αντιεπιστημονική και σκοταδιστική δοξασία! Τελικά, έκανε κάποιες υποχωρήσεις, που τις απέδιδε στις παρακλητικές πιέσεις της πολιτείας και όχι στον δικό της σεβασμό στη λογική, αφού είχε πετύχει… το μείζον: να καθιερωθεί ως ισότιμος προνομιακός συνομιλητής της πολιτικής εξουσίας, ως ιδιάζων «συγκυβερνήτης»!
Τα «μυαλά» της (ιδεοληπτικά, δογματικά, φανατικά, πολιτικών φιλοδοξιών…) πήραν αέρα, απαίτησε ξεχωριστές και… ισότιμες «διαπραγματεύσεις» με την κυβέρνηση προκειμένου να δεχθεί να εξετάσει τα νέα επείγοντα μέτρα για τα Θεοφάνια, βροντοφώναξε «μολών λαβέ» -και τα αποτελέσματα τα ζήσαμε! Η Εκκλησία γι’ άλλη μια φορά στέλνει το μήνυμα «εγώ είμαι εγώ!», και πιστεύει σε κάθε σύγκρουση με την πολιτεία και τη λογική θα βγαίνει και θα φωνάζει «κερδάμε!»…
Στην κοσμική (αλλά θρησκευόμενη) Γαλλία διανοήθηκε ποτέ η Εκκλησία να ζητήσει, πόσω μάλλον να… απαιτήσει, συναπόφαση για τη διδακτική σχολική ύλη; Για τους πολύ και φανατικά πιστούς, έχει ιδρύσει (με την άδεια του κράτους…) και χρηματοδοτεί η ίδια τα «καθολικά κολέγια». Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ…
Με ποια λογική, δηλαδή, η κυβέρνηση έστειλε ΜΑΤ και διέλυσε την πορεία του ΚΚΕ στις 17 Νοέμβρη, και αρνείται να ελέγξει προληπτικά και αποτελεσματικά (μπορεί η αστυνομία…) τη συγκέντρωση κόσμου στις εκκλησίες; Δογματικό το ΚΚΕ, δογματική και η Εκκλησία -κάνουμε… επιλογή δογμάτων; Υπάρχει ή δεν υπάρχει κράτος και ισονομία προς όλους;
Δεν αντιλέγει κανείς ότι η Εκκλησία έχει διαδραματίσει έναν ιστορικό ρόλο για την εθνική υπόσταση. Έχει ιδιαίτερη απήχηση και επιρροή σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας (ασχέτως πολιτικών και ιδεολογικών προτιμήσεων), και η προσπάθεια εκσυγχρονισμού και κυρίως εξορθολογισμού των σχέσεων της με το κράτος πρέπει να γίνει με σύνεση, σεβασμό και προσοχή. Αλλά να γίνει!
Οι συνεχείς φοβικές και μικροπολιτικής στόχευσης υποχωρήσεις της πολιτείας, δυστυχώς (φαίνεται…) έχουν αποθρασύνει τη δυσκίνητη και σκοταδιστική (δογματική είναι από τη φύση της…) Διοικούσα Εκκλησία, που αρνείται να σεβασθεί ακόμη και τις επιταγές για την αντιμετώπιση μιας καταστροφικής πανδημίας, φανατίζει, στρατολογεί την καλοπροαίρετη εκκλησία του χριστεπώνυμου πλήθους. Και δεν είναι αυτή η δουλειά της, η αποστολή της.
Μια σύγχρονη, φιλελεύθερη, προοδευτική κυβέρνηση έχει την υποχρέωση και το καθήκον να επέμβει. Πριν τα πράγματα αγριέψουν περισσότερο…