Μια στοιχειώδης πρώτη διαπίστωση: τον Μητσοτάκη τον κυνηγάει λυσσαλέα η Ακροαριστερά, η Αριστερά, η Ακροδεξιά, η Δεξιά, η μισή ΝΔ -με δυο πρώην πρωθυπουργούς να σέρνουν τον χορό-, αλλά αυτός παίρνει άνετα 41% ή στα χειρότερά του διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο κόμμα. Τους έχει προβληματίσει αυτό τους διώκτες του;
Σε κάποια φάση νόμισα ότι ο Σαμαράς θα καλούσε σε επιστράτευση, ακούγοντάς τον στην εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο. Γιατί τόσο μίσος, αναρωτήθηκα. Δική τους είναι η παράταξη, δικός τους ο πρωθυπουργός που έχει σαρώσει σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις έχει κατέβει, έχει στηρίξει οικονομικά και γεωστρατηγικά τη χώρα, πέρασε πανδημία και υβριδική επίθεση από Τουρκία αλώβητος, επενδύει (έστω δειλά) σε κομβικές μεταρρυθμίσεις, αποδεκάτισε την αντιπολίτευση στα αριστερά του. Γιατί έχει εκνευρίσει τόσο τους προκατόχους του;
«Χάσαμε 1 εκατομμύριο ψήφους», επεσήμανε ο κ. Σαμαράς. Λάθος. Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι κορυφαίοι της ΝΔ είναι ότι αυτό το εκατομμύριο δεν ήταν ποτέ δικό τους. Δικό τους είναι το 18,8% και το 27,8% που πήρε ο Σαμαράς. Το επιπλέον, ως το 41% που πήρε ο κ. Μητσοτάκης, είναι οι κεντρώοι που δανείζουν την ψήφο τους όχι στη ΝΔ, αλλά στον Κυριάκο -αυτοί που οι νεοδημοκράτες αποκαλούν περιφρονητικά kyriakistas. Το 41% είναι οι κομματικά άστεγοι κεντρώοι πολίτες που θεωρούν καλύτερο πολιτικό τον Κυριάκο Μητσοτάκη από όλους τους άλλους νεοδημοκράτες και τον στήριξαν για να μην υπερισχύσει ποτέ ξανά η Δεξιά του παρελθόντος και η ακροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Στοιχειώδης αριθμητική.
Με ποιους θα συμμαχήσει η ΝΔ, αν χρειαστεί, αναρωτήθηκε φωναχτά ο κ. Σαμαράς. Καλύτερα να μας εξηγούσε ο ίδιος, που συνεργάστηκε (και καλώς) με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ (δηλαδή με διεύρυνση στο «φαντασιακό κέντρο» που τώρα αφορίζει), με ποιον θα έπρεπε να συνεργαστεί τώρα η ΝΔ; Με τον Νατσιό; Τον Βελόπουλο; Ή την Λατινοπούλου; Ποιος είναι ο φιλορώσος της καρδιάς τους;
«Είναι επιτυχημένο το επιτελικό κράτος με τους ανακυκλούμενους υπουργούς και τους απαξιωμένους βουλευτές;», αναρωτήθηκε ο κ. Σαμαράς.
Ενοχλεί προφανώς που παραμένουν ανέγγιχτοι η Μενδώνη, ο Πιερρακάκης, ο Σκέρτσος, ο Γεραπετρίτης. Καλώς ή κακώς αυτοί οι άνθρωποι της «διεύρυνσης» αποδίδουν. Και σχηματίζουν καλή ομάδα δίπλα στον Άδωνι, τον Βορίδη και τα «σπλάχνα» της ΝΔ, όπως η Όλγα, ο Δένδιας, ο Χατζηδάκης. Τους ίδιους υπουργούς εμπεριείχε η κυβέρνηση Σαμαρά το 2012. Εκτός αν θεωρούνται απώλειες για την παράταξη ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Νίκος Νικολόπουλος!
Στο πλαίσιο της σαμαρικής πλατφόρμας καταγγέλθηκε η ισότητα στο γάμο, η woke κουλτούρα, η διολίσθηση της Ευρώπης, η απομάκρυνση από τις παραδοσιακές αξίες και την οικογένεια. Υπάρχουν και σωστά στοιχεία στην κριτική, που πρέπει να μας προβληματίσουν. Ειπώθηκαν ωστόσο με τα ίδια λόγια που χρησιμοποιεί ο Μπαρντελά, ο Βελόπουλος, ο Νατσιός. Δηλαδή ιδεολογική περιχαράκωση σε μια περίκλειστη Ευρώπη. Αυτή είναι η ΝΔ που οραματίζονται οι πρώην;
Η σημαντικότερη, σημειολογικά, «δήλωση» του κ. Σαμαρά ήταν ότι πήγε σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο διώκτης του δημοσιογράφος Κοττάκης με καλεσμένη την διώκτριά του Βασιλική Θάνου. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι δικός μου φίλος! Οι διώκτες του κ. Σαμαρά τον «στόλισαν» βέβαια κανονικά την επομένη: μια ημέρα μετά την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, η εφημερίδα «Δημοκρατία» [όπου και ο Κοττάκης] επανέφερε το σενάριο με τις «τροχήλατες βαλίτσες» Σαμαρά στο Μαξίμου (Novartis) και τον χαρακτήρισε βασικό υπεύθυνο για τη μετάλλαξη της ΝΔ. «Από κόμμα που εξέφραζε τον 'Ελληνα νοικοκύρη και τις πιο λαϊκές τάξεις [ο Σαμαράς το μετέτρεψε] σε ένα νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα «μισθοφόρων» προερχόμενων από τον ΛΑΟΣ, το Ποτάμι και το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, του οποίου ήταν, καθώς φαίνεται, φανατικός θαυμαστής από πάντα».
Η εφημερίδα «Δημοκρατία» κάρφωσε μάλιστα στην καρδιά τον κ. Σαμαρά εξηγώντας γιατί επαναστάτησε τώρα κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Γιατί απώλεσε κάθε ελπίδα να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας ή έστω Ευρωπαίος Επίτροπος ή έστω επίτροπος του Ιερού Ναού της Υπαπαντής στην Καλαμάτα». Το ίδιο άρθρο τον αποκαλεί «Εφιάλτη» της παράταξης και όχι συνείδηση. «Πολύ αργά για δάκρυα, Αντώνη...», καταλήγει.
Συμπέρασμα, λάθος εχθρούς και φίλους επιλέγει ο κ. Σαμαράς. Πήγε να κάνει την «επανάσταση» με αυτούς που τον κατηγορούν ότι δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για την ιδεολογία, αλλά για την κυριαρχία στο κόμμα και την πρόσβαση στη νομή της εξουσίας. Υπέροχη παγίδα του έστησε και ο αποτραβηγμένος της Ραφήνας, ο οποίος αφού του παρέδωσε την εκδήλωση για ένα δικό του βιβλίο, τον άφησε μόνο του ανεπανόρθωτα να εκτεθεί.
Είναι τώρα στο χέρι του κ. Μητσοτάκη να κάνει την υπέρβαση. Για πρώτη φορά τα τελευταία οκτώ χρόνια, ένα σοβαρό εσωκομματικό μέτωπο ανοίγει στη ΝΔ. Ανεξαρτήτως προθέσεων, εμβέλειας και στόχων. Πού θα οδηγήσουν αυτές οι εξελίξεις θα κριθεί από την ικανότητα Μητσοτάκη, στο επόμενο κρίσιμο εξάμηνο, να επιλέξει πρόσωπα και πολιτικές: από τις προγραμματικές δηλώσεις στη ΔΕΘ, τον χειρισμό των βαρονιών της ΝΔ, ως την επιλογή προέδρου Δημοκρατίας και την άσκηση σοβαρής και αποτελεσματικής πολιτικής, όλο το πεδίο είναι δικό του.