«Μια του Σαμαρά, δύο του Αντώνη, τρεις και...» γράφαμε πριν λίγο καιρό (18/10) σε τούτη τη στήλη. Και ο πρώην πρωθυπουργός, πρώην πρόεδρος της ΝΔ και πρώην πρόεδρος της «Πολ. Άνοιξης» έσπευσε να μας... επιβεβαιώσει!
Έκανε καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που διέγραψε τον κ. πρώην; Αυτή η αποφασιστική του κίνηση συμφέρει τον ίδιο και το κυβερνών κόμμα του; Λογική η απορία, πρέπει όμως πρώτα να απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα: Μπορούσε να ΜΗΝ τον διαγράψει έτσι όπως είχε… στρώσει το χαλί και μεθόδευε (περί αυτού ουδεμία αμφιβολία…) την οριστική ρήξη ο Σαμαράς; Μήπως η με αυτόν τον τρόπο παραμονή του στο κόμμα που τον συγχώρεσε και τον ξαναδέχθηκε στους κόλπους του μετά την αποστασία του 1993 και την ανατροπή της τότε κυβέρνησης ΝΔ, έκανε περισσότερο κακό από το όποιο κόστος της διαγραφής του;
Όχι, ο Μητσοτάκης δεν μπορούσε να μην αντιδράσει, επιτέλους, δραστικά. Είναι στους πάντες, εντός και εκτός ΝΔ, απολύτως σαφές ότι Σαμαράς, με τις απανωτές προκλήσεις και επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης και προσωπικά εναντίον του πρωθυπουργού και των πολιτικών του, είχε επιλέξει μια γραμμή κατά μέτωπο σύγκρουσης, που (κατά την αντίληψή του) όπoια κατάληξη κι αν είχε θα ήταν… win-win για τον ίδιο: αν συνέχιζε να τον ανέχεται, θα ήταν δείγμα ότι φοβάται την όποια (;) δύναμή του στο εσωτερικό της ΝΔ και την Κοινοβουλευτική της Ομάδα, αν τον έδιωχνε, όπως και έγινε, πάλι ως «νίκη» του θα εκλάμβανε την εξέλιξη, ως ένδειξη ενοχής του πρωθυπουργού για την ασκούμενη πολιτική, κυρίως στα ελληνοτουρκικά, και απόδειξη του αυταρχικού του ηγετικού προφίλ…
Η κατηγορηματική τοποθέτηση του κ. Νικήτα Κακλαμάνη (που είχε ακολουθήσει τον Σαμαρά στην «Πολιτική Άνοιξη») απαντάει από μόνη της στα περί «δυναμικής επιρροής» του Μεσσήνιου στην ΚΟ της ΝΔ. Αλλά και τα σχόλια που ακολούθησαν τη διαγραφή σε όλα τα ΜΜΕ και Διαδίκτυο κάθε άλλο παρά επέκριναν τον πρωθυπουργό - διερωτήθηκαν μάλιστα γιατί… άργησε τόσο πολύ!
Ο κ. Σαμαράς έχει άκαμπτες και συχνά ανεδαφικές και εκτός πραγματικότητας απόψεις για διάφορα θέματα -κυρίως τα λεγόμενα «εθνικά»-, κόντρα στην επίσημη θέση κόμματος και κυβέρνησης όπου συμμετείχε. Πάντα τις είχε και πάντα τις διεκήρυττε με ένταση και πείσμα. Στη Δημοκρατία επιτρέπεται η αντίθετη άποψη, ακόμη και η εσφαλμένη. Στο τέλος, όμως, επικρατεί η άποψη της πλειοψηφίας με την οποία ή συμμορφώνεσαι ή φεύγεις - όπως υποτίθεται (κατά τον ίδιο) αναγκάστηκε να κάνει ο κ. Σαμαράς το 1993 για το «Σκοπιανό».
Τώρα, γιατί επέλεξε την τακτική του… πριονίσματος της κυβέρνησης, της υπονόμευσης και του «διασυρμού» της, όπως πιστεύει; Γιατί δεν πήρε το καπελάκι του («Αντωνάκη μου….») και να ιδιωτεύσει; Στις «απόψεις» του περί ολισθηρού, επικίνδυνου, καταστροφικού δρόμου που έχει πάρει η κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά (απόψεις του… έγκυρου τύπου «ακούγεται ότι κάτι ίσως μαγειρεύεται…!), η κυβέρνηση απήντησε διά μακρών, με στοιχεία και γεγονότα που διαψεύδουν τους «φόβους» Σαμαρά…
Αυτός όμως, έκανε πως δεν του δόθηκαν εξηγήσεις, και συνέχιζε το… «τσίκι-τσίκι» προβοκατόρικο στυλάκι του, σαν να φώναζε, «δεν σας πιστεύω, λέτε ψέματα!» Έφθασε μάλιστα (σε συγκυρία κρίσιμων συνομιλιών των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών…) να χαρακτηρίσει τον κ. Γεραπετρίτη «εθνικό μειοδότη» και να ζητήσει την αποπομπή του από την κυβέρνηση! Λογικό αποτέλεσμα: η διαγραφή του… «πέτυχε, δεν έτυχε!» Την επεδίωξε (εκτός αν είναι πολιτικά ανόητος και… την απέκλειε παρά τις προκλήσεις του) και την πέτυχε!
«Και μετά, και μετά;», που ρωτάνε και τα παιδιά όταν τους διαβάζεις παραμύθια; Μετά τα επίχειρα της ξεροκεφαλιάς. Ο Βελόπουλος (βρε πού καταντήσαμε…) «δεν τον θέλει στο κόμμα του!» χωρίς κανείς να του ζητήσει κάτι τέτοιο…), η ομοίου με αυτόν ιδεολογικού στίγματος κ. Λατινοπούλου αφήνει να εννοηθεί ότι «θα ήταν ευπρόσδεκτος στις τάξεις της…» (κατακαημένε Αντωνάκη, δεν ξέρεις ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα», τόσο χαμηλά θα ξεπέσεις άραγε;), και ο κ. Σαμαράς βρίσκεται πλέον στο… φθινόπωρο της διαδρομής για να έχει αυταπάτες για νέες «Ανοιξιάτικες» περιπέτειες. Αν και «ποτέ μη λες ποτέ…» στην πολιτική και ιδίως πολιτικούς με τόσο πολλές εμμονές, ιδιαιτερότητες, πείσματα και τερατώδη λάθη στο ενεργητικό τους…