Ρούχα μαζί που πλύθηκαν, κι’ έχουνε μείνει… βρώμικα!
Υποτίθεται (κάποιοι, τουλάχιστον, ήλπιζαν…) ότι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος λόγω καταθλιπτικών επιπτώσεων της κρίσης, θ’ αποτελούσε την ευκαιρία αναγέννησης του. Και ταυτόχρονα, οι συνέπειες της κρίσης και των αιτίων της, θα λειτουργούσαν αναγεννητικά και στην άλλη άκρη του «κουβαριού», στο εκλογικό σώμα, στην κοινωνία.
Πελατειακές σχέσεις και νοοτροπίες θα έμπαιναν στο χρονοντούλαπο, προεκλογικές «χάντρες» δεν θα συγκινούσαν, το «αύριο» θ’ απασχολούσε πολιτικούς και πολίτες περισσότερο και ουσιαστικότερα από το εκμαυλιστικό «πάρε αυτά σήμερα, και βλέπουμε…»
Δεν βαριέστε. Γέρικος σκύλος, δεν μαθαίνει νέα κόλπα…
Ο Τσίπρας, στην τηλεοπτική του συνέντευξη (ο Θεός να την κάνει…) συνέντευξη, το’ πε σχεδόν ξεκάθαρα: πριν δώσει όλες τις προεκλογικές παροχές του, εθνικές κάλπες δεν στήνει. Έχει κι’ άλλους μποναμάδες να μοιράσει. Και το αφορολόγητο, δεν θα ισχύσει «όσο υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση». Μ’ άλλα λόγια, ψηφίστε με (και στις ευρωκάλπες αλλά και στις εθνικές) και η ψηφισμένη μείωση του αφορολόγητου δεν θα ισχύσει. Γιατί «η πορεία της οικονομίας, τα πλεονάσματα, το επιτρέπουν…». Ε, και τότε γιατί δεν το ρυθμίζει νομοθετικά τώρα; Γιατί το χρησιμοποιεί ως δόλωμα;
«Το επιτρέπουν τα πλεονάσματα…», των «κάμποσων δισ» όπως κοκορεύτηκε. Χωρίς να… εξηγήσει ότι αυτά τα πλασματικά πλεονάσματα σχηματίστηκαν από την απηνή υπερφορολόγηση και… την μη πληρωμή των οφειλών του δημοσίου σε ιδιώτες! Κι’ ενώ αυτή την πραγματικότητα την γνωρίζουν πια καλά και εξουσία και κοινωνία, εν τούτοις η… διαστρέβλωσή της «πιάνει». Ας δώσει ότι είναι τώρα, και τα ξαναλέμε…
Με τούτα και μ’ εκείνα, η κυβέρνηση κρατάει με τα δόντια ικανοποιητικά ( σε σχέση με τις επιδόσεις της) δημοσκοπικά ποσοστά, ένα μέρος του εκλογικού σώματος,αυτό που κυρίως πασχίζει να κρατήσει συσπειρωμένο υπέρ της, είτε πείθεται είτε απογοητευμένο σκέφτεται σοβαρά να μην πάει καν να ψηφίσει ( η αποχή ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ…), ο Τσίπρας ακούει τις κατηγορίες ότι «σκότωσε την μεσαία τάξη» και… χαίρεται. Ποτέ δεν νοιάστηκε για δαύτη, την εκμηδένισή της, μάλιστα, την χρησιμοποίησε με το λαϊκίστικο επιχείρημα «αφού δεν μπορώ ν’ ανεβάσω τις λαϊκές τάξεις, θα… κατεβάσω τις ελίτ!» Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…
Έτσι πορευόμαστε προς τις εκλογές. Με τον Τσίπρα να κάνει τον ανήξερο για τον Πετσίτη και τις προφανείς και σκοτεινές διασυνδέσεις του με το «σύστημα Μαξίμου», τον μέχρι χθες κολλητό του να το παίζει «εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, που είναι ο Παππάς;», με τον Κουρουπλή και την Κουντουρά να ποζάρουν χαμογελαστοί δίπλα στον απεχθή Αμβρόσιο (για τα ψηφαλάκια…), με τον ανεκδιήγητο δεξιό Κουΐκ να…. καταθέτει στεφάνι στον τάφο του Μπελογιάννη, τον «Βαγγέλα» Μεϊμαράκη να είναι υπέρ του Νόμπελ στον Τσίπρα για μια συμφωνία που η πλειοψηφία του κόσμου (και το ίδιο του το κόμμα…) θεωρούν καταστροφική για την χώρα! Τον Θεοχαρόπουλο να το παίζει… αριστερό λυκόπουλο, μπας και επιβιώσει με το οποιοδήποτε τυχόν «βόλεμα»…
Στο εσωτερικό των δύο βασικών μονομάχων, διχοστασία και αμηχανία. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ κατά των επιλογών και «ανοιγμάτων» του κ. Τσίπρα, τα «βαριά ονόματα» να δυσφορούν και να ζητούν καρατόμηση του Κουρουπλή για τις πόζες του με τον χουντικό και ρατσιστή Αμβρόσιο, και ταυτόχρονα να απαιτούν ξεκαθάρισμα της υπόθεσης Παππά- Πετσίτη (αυτή που… αγνοεί ο Αλέξης!) γιατί βλάπτουν το κόμμα, με την πλειοψηφία των υπουργών ν’ αρνούνται να «ενισχύσουν» το κομματικό ευρωψηφοδέλτιο (ίσως να παίρνουν θέσεις για την «επόμενη μέρα»…).
Κι’ από την άλλη, στην ΝΔ, κάποιοι σοβαροί και υπεύθυνοι (στους οποίους λογικά υπολογίζει ο Μητσοτάκης για την επόμενη μέρα των ευθυνών και της σκληρής δουλειάς…) βγάζουν φλύκταινες για τις ανόητες, ίσως και σκόπιμες, «διαφοροποιήσεις» του Βαγγέλα, ζητούν καθαρούς λογαριασμούς (αλλά σιωπούν λόγω… προεκλογικής περιόδου) και όλοι καμώνονται πως «όλα αυτά θα λυθούν μόλις πάρουμε την εξουσία…».
Ναι, αλλά όλα αυτά κάτι σηματοδοτούν στην κοινωνία. Η οποία βλέποντας πως οι ταγοί της, αμετανόητοι, πάνε… σαν άλλοτε, αρνείται κι’ αυτή να εκσυγχρονισθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής, και πάει κι’ αυτή… σαν άλλοτε!
Δεν μας έμαθε τίποτε η κρίση; Τσάμπα την πληρώσαμε με τις θυσίες μας; Βγαίνουμε (υποτίθεται…) από αυτήν με τα ίδια μυαλά, τα ίδια κουσούρια, τις ίδιες παθογένειες οι οποίες μας οδήγησαν εδώ που καταντήσαμε;
Θλιβερό δεν είναι;