Αυτή η μανία της Αριστεράς να αγκιστρώνεται σε κάθε περιθωριακό τύπο και να λατρεύει μειοψηφικές περσόνες έχει αρχίσει να χτυπάει ταβάνι.
Και δεν αναφέρομαι στους διάφορους Κουφοντίνες και Τοξοβόλους που η Αριστερά ανερυθρίαστα και δημόσια υπερασπίζεται -πρόσφατα, μάλιστα, έδωσε μάχη υπέρ ενός πανεπιστημιακού, οπαδού του Κουφοντίνα και του ένοπλου αγώνα, που κάποια υπηρεσία κατέβασε άρον άρον από το αεροπλάνο που θα τον οδηγούσε στο Καράκας, μέσω ΗΠΑ.
Αναφέρομαι σε κάθε άτεχνο stand up κωμικό, ψευτο-ράπερ ή θεόμουρλο καλλιτέχνη που η Αριστερά περιθάλπει, αναδεικνύει και θεοποιεί, αρκεί να υπηρετεί την πρωτόγονη μεταπολιτευτική κουλτούρα της: πρέπει, δηλαδή, ο εν λόγω «εκλεκτός» να βρίζει χυδαία τον Μητσοτάκη, να υμνεί μια δήθεν αντιεξουσιαστική ατζέντα και να περιφρονεί τους μικρομεσαίους «κυρ-Παντελήδες», τη μεσαία τάξη και τις αξίες της. Να εκφράζει, με άλλα λόγια [ο εκάστοτε εκλεκτός], έναν κόσμο που περιφρονεί την προκοπή, την ασφάλεια και την κανονικότητα, και να αναζητά την έμπνευσή του στο πεζοδρόμιο, στην παραβατικότητα και στις πλατείες «της οργής». Μια ολόκληρη φουρνιά από ατάλαντες και περιθωριακές μορφές του «καλλιτεχνικού» κόσμου βρήκαν στασίδι στην αντιπολίτευση και στα Μέσα που τη στηρίζουν, τα τελευταία χρόνια. Μπροστά τους ο Λαζόπουλος, που υπηρέτησε για ένα διάστημα το αριστερό αφήγημα με αχρείαστες υπερβολές και άφθονες χυδαιότητες, μοιάζει τεράστιο ταλέντο και πραγματικός καλλιτέχνης!
Η τελευταία αγάπη της Αριστεράς ήταν ο Παύλος Φύσσας [«Άγκελα (Μέρκελ) θα 'θελα, μία μέρα σε ένα ρετιρέ, να σε γαμήσω, ναι πάνω στα κάγκελα να σε κρατάω απ’ τα μαλλιά και ξαφνικά, στην κορύφωση επάνω να σου χώσω μια κλωτσιά»], αλλά η αποτρόπαια δολοφονία του από τη Χρυσή Αυγή δεν επιτρέπει σχόλια. Η τωρινή αγάπη της Αριστεράς ακούει στο όνομα Λεξ. Ένας ράπερ που οι στίχοι του αφορούν σε θέματα όπως είναι «η οικονομική κρίση, τα ναρκωτικά και οι μικροπαραβατικότητες», όπως τον διαφημίζει φιλοσύριζα σάιτ (ieidisis 23/10). Το πιο χάι τραγούδι του έχει τίτλο «Μουσική για τσόγλανους» και ο Λεξ αφιονίζει τα πλήθη κυρίως όταν βρίζει τον Μητσοτάκη με το γνωστό σύνθημα «fuck you». «Δεν τον παίζουν τα κανάλια και οι εταιρείες, αλλά γεμίζει τα στάδια με νέους», έγραψε παραληρών φιλοσύριζα αρθρογράφος για τον ράπερ, τον οποίο παρομοίασε με τον Αλέξη Τσίπρα! Πάρτε μια μικρή γεύση από τη «Μουσική για τσόγλανους»:
Άσε τον φλώρο να νομίζει πως ζει
Με την μπέμπα στην μπέμπα τρέχει στην παραλιακή
Στ' ακουστικά σου τσόγλανων μουσική
Ιερή σαν σχέση που 'ναι αληθινή (αληθινή)
Ενώ καριόλες κυνηγάνε εξασφάλιση
Καθόλου αγάπη, μόνο πούτσα κι εκμετάλλευση
Έχω το πλάνο μου και τσόγλανους μαζί μου γι' αυτό
Το colpo grosso, την τέλεια κομπίνα στο μυαλό
Θα γίνουμε αδερφέ μου μία νύχτα στο υπόγειο
Με γάντια και σκουφιά μπροστά απ' το χρηματοκιβώτιο
Όνομα κωδικό «απόδραση απ' τα σκατά»
Ένα εξωτικό νησί και δυο νταλίκες λεφτά
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι διασκεδάζουν με αυτά. Να δεχτώ ότι μια μειοψηφία νέων τα ακούει με ευχαρίστηση. Αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω π.χ. τον Τρύφωνα Αλεξιάδη (πρώην υφυπουργό του ΣΥΡΙΖΑ), που έφτασε στο σημείο να κουοτάρει Λεξ στο κανάλι Kontra, λέγοντας προς τη ΝΔ «Καλό είναι να ακούσουνε το τραγούδι του Λεξ "Μουσική για Τσόγλανους" και ιδιαίτερα να διαβάσουν κάποιοι τους στίχους, για να καταλάβουν λίγο τι γίνεται στη νεολαία». Δηλαδή, τι γίνεται στη νεολαία;
Η αγάπη της Αριστεράς για τις μειοψηφικές περσόνες κρύβει, στην πραγματικότητα, την περιφρόνησή της για τον συντηρητικό Έλληνα «μικροαστό». Αυτόν, δηλαδή, που προσδοκά την «αριστεία» και την «κανονικότητα». Η Αριστερά προτιμά τον Λεξ και τους οπαδούς του, όχι τη μεσαία τάξη, τους «κυρ-Παντελήδες». Κάνει το ακριβώς ανάποδο του ΠΑΣΟΚ του '80, που επινόησε τους μικρομεσαίους και τους χάρισε την πολυπόθητη κοινωνική ανέλιξη. Αυτούς η Αριστερά τούς αποστρεφόταν, τους θεωρούσε νυσταλέους νοικοκυραίους, υπνωτισμένους ψηφοφόρους της δεξιάς, αντιπάλους των πεζοδρομίων και της συνεχούς εξέγερσης. Ακόμη και σήμερα, αντί να τους συντρέχει, να τους ακούει και να τους καταλαβαίνει, όπως θα έπρεπε να κάνει μια Αριστερά που νιώθει τον λαό, τους λοιδορεί και τους ψέγει ως «κυρ Παντελήδες».
Αυτή ακριβώς την αξιακή φαντασίωση εξέφρασε ο Νίκος Φίλης, λέγοντας στο τελευταίο Πολιτικό Συμβούλιο «είμαστε πολύ αριστεροί για να μας ψηφίζουν οι κυρ-Παντελήδες». Αλλά και ο «προεδρικός» Δ. Τζανακόπουλος το ίδιο εννοούσε όταν χαρακτήριζε «επιχείρηση αυταρχισμού και κατατρομοκράτησης» την επέμβαση της αστυνομίας κατά των εμπόρων ναρκωτικών στην εστία της Πολυτεχνειούπολης. Η κατεύθυνση που δείχνουν αυτά τα στελέχη οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ βαθιά προς το μειοψηφικό περιθώριο και τον απομακρύνει κι άλλο από το Κέντρο.
Κι όσο κι αν ο κ. Τσίπρας κατανοεί ότι η λύση βρίσκεται στον κεντρώο χώρο, γιατί εκεί είναι η μεγάλη δεξαμενή ψήφων, τόσο κάποιος Λεξ ή Φίλης θα τον τραβάει από το μανίκι. Εξάλλου, αυτή την άβυσσο με την κοινωνική πλειοψηφία αντανακλούν σταθερά όλες οι δημοσκοπήσεις.