Πόσο πολύ εκτιμάμε και υπολογίζουμε, τελικά, τη δύναμη του «απόδημου ελληνισμού», την οποία οι πολιτικοί μας τόσο συχνά επικαλούνται και επιδιώκουν τη συνδρομή των Ελλήνων του εξωτερικού για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων;
Υπολογίζεται ότι πάνω από τρία εκατομμύρια συμπατριώτες μας ζουν και προκόβουν στο εξωτερικό. Δηλαδή, περίπου το 1/3 του «εγχώριου» εκλογικού σώματος. Άνθρωποι που διατηρούν σχέσεις, έχουν συμφέροντα και περιουσίες στη γενέτειρα γη, την επισκέπτονται συνεχώς, αισθάνονται «Έλληνες» (συχνά πιο παθιασμένοι από τους ντόπιους…), παρακολουθούν τις εξελίξεις που επηρεάζουν συγγενείς τους στην πατρίδα, νιώθουν και πονάνε την Ελλάδα ως πατρίδα τους. Οι περισσότεροι από αυτούς διατηρούν και την ελληνική υπηκοότητα, παράλληλα με εκείνη της νέας τους πατρίδας.
Δεν είναι λίγοι (αλλά δεν είναι και πολλοί…) εκείνοι που σε κάθε εκλογική χρονιά στην πατρίδα υποβάλλονται στον κόπο αλλά και το κόστος της έλευσής τους στην Ελλάδα για να ψηφίσουν. Όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται, το θεωρούν καθήκον, ένδειξη διατήρησης των δεσμών τους με την «Ελλάδα τους», της οποίας θεωρούν ότι αποτελούν ενεργό στοιχείο, άσχετα με τα χιλιάδες χιλιόμετρα από αυτήν σε σχέση με τον τόπο της μόνιμης πλέον κατοικίας τους.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε μια από τις πρώτες κινήσεις της, αποφάσισε να αναγνωρίσει και να τιμήσει έμπρακτα την αξία, τη συνδρομή, την αγάπη για την πατρίδα όλων αυτών των εκτός Ελλάδος Ελλήνων, φέρνοντας στη Βουλή νόμο που θα τους επιτρέπει την ισότιμη συμμετοχή στις εκλογές, τη συμβολή με την ψήφο τους στα δρώμενα και τις εξελίξεις στην πατρίδα. Κάτι που κάνουν εδώ και δεκαετίες όλες οι δημοκρατικές χώρες ανά τον κόσμο, που όχι μόνο επιτρέπουν αλλά και διευκολύνουν την ψήφο των «εκτός», την οποία θεωρούν και αναγνωρίζουν ως απολύτως ισότιμη με εκείνη των «εντός».
Η Αριστερά, με… μπροστάρη τον οπισθοδρομικό και φοβικό ΣΥΡΙΖΑ, αντέδρασε στο σχετικό νομοσχέδιο, προβάλλοντας τον κίνδυνο (;) νόθευσης και αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος! Επειδή, μικροκομματικά σκεπτόμενος, θεώρησε ότι οι «εκτός» Έλληνες, με άλλες εμπειρίες και προσλαμβάνουσες, δεν θα τον προτιμούσαν στην κάλπη! Έτσι, απείλησε να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο (που για να περάσει και να ισχύσει αμέσως απαιτούσε αυξημένη πλειοψηφία), αναγκάζοντας την κυβέρνηση, που ήθελε να καθιερώσει, επιτέλους, το δημοκρατικό μέτρο, έστω και με… όρους, να δεχθεί τις προταθείσες τροπολογίες, η κυριότερη και σοβαρότερη (και με πρακτικές συνέπειες) των οποίων ήταν ο αποκλεισμός της αποστολικής ψήφου! Δηλαδή, το μέτρο-διευκόλυνση που έχουν υιοθετήσει και εφαρμόζουν όλες οι μεγάλες δυτικές δημοκρατικές χώρες!
Που σημαίνει τι; Ότι οι μεγάλης ηλικίας απόδημοι (που είναι και οι περισσότεροι), αν θελήσουν να ασκήσουν το δικαίωμα που τους δίνει ο νόμος, θα πρέπει να ταξιδέψουν από… τα πέρατα του κόσμου (ΗΠΑ, Αυστραλία, η πλειοψηφία) και να έρθουν στην Ελλάδα, κάτι, όμως, που… μπορούσαν να κάνουν και προ του νόμου…, αλλά πολύ λίγοι αποτολμούσαν, λόγω ταλαιπωρίας και κόστους!
Αποτέλεσμα της θεωρητικά απόλυτα σωστής, πλην… κουτσουρεμένης στην πράξη, λόγω Αριστεράς, πρωτοβουλίας με τον νόμο, από τα τρία εκατομμύρια αποδήμους να δηλώσουν ότι θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα μόλις…3.800 άτομα, δηλαδή το 0,12%! Δηλαδή, μόλις μια μεσαία ελληνική κωμόπολη…
Να σκεφθεί κανείς μόνο ότι από το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης του 2010 έχουν φύγει από την Ελλάδα (το περίφημο brain drain) πάνω από 500.000 νέοι Έλληνες, που γεννήθηκαν, σπούδασαν, πήγαν στρατό, προσπάθησαν να δουλέψουν (εις μάτην) στην πατρίδα, και πήραν των ομματιών τους για νέες «πατρίδες», στις οποίες εργάζονται ευδοκίμως και οι περισσότεροι ευημερούν! Η πλειονότητα αυτής της κατηγορίας έχει μεταναστεύσει στην Ευρώπη, και θεωρητικά είναι πολύ πιο εύκολο γι' αυτούς και λιγότερο δαπανηρό στις εκλογές να κάνουν ένα ταξιδάκι στην πατρίδα, να ψηφίσουν, και να γυρίσουν στα νέα τους σπίτια... Και υπολογίζοντας πόσο πιο εύκολο, απλό και φθηνό θα ήταν να μετέχουν της εκλογικής διαδικασίας επιλέγοντας το κόμμα που επιθυμούν με την καθ’ όλα ασφαλή «επιστολική ψήφο», να μαυρίσουν τους μικροπολιτικάντηδες, στενοκέφαλους και εμφορούμενους από κομματική ιδιοτέλεια «ταγούς», που θέλουν την Ελλάδα «κολλημένη» στα ισχύοντα ήθη και δεδομένα τού… προπερασμένου αιώνα!