Με 247 ψήφους εξελέγη νέος Πρόεδρος της Βουλής ο Νικήτας Κακλαμάνης.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη έρχεται μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου Τασούλα, ο οποίος έχει προταθεί από τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ποιοι ψήφισαν τον Νικήτα Κακλαμάνη για Πρόεδρο της Βουλής
Ο Νικήτας Κακλαμάνης, με την ευρύτατη πλειοψηφία των 247 ψήφων, αναδείχθηκε 14ος Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Σε σύνολο 297 ψηφισάντων, υπερψηφίστηκε από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής Λύσης, των Σπαρτιατών, αλλά και από μεγάλο αριθμό ανεξάρτητων βουλευτών.
«Παρών» δήλωσαν 50 βουλευτές από το ΚΚΕ, τη Νέα Αριστερά, τη Νίκη και την Πλεύση Ελευθερίας.
Από την ψηφοφορία απουσίαζαν ο πρόεδρος της Νίκης, Δημήτρης Νατσιός και ο βουλευτής του Νίκος Βρεττός, καθώς και η ανεξάρτητη βουλευτής Ραλλία Χρηστίδου.
Αφού ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα, ο Νικήτας Κακλαμάνης δέχθηκε τα συγχαρητήρια του προεδρεύοντος Α΄ Αντιπροέδρου της Βουλής Ιωάννη Πλακιωτάκη. Φανερά συγκινημένος, ο νέος Πρόεδρος της Βουλής ανέβηκε στην έδρα και εκφώνησε την πρώτη του ομιλία από τη θέση του τρίτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα.
Τι είπε ο Κακλαμάνης στην πρώτη του ομιλία
«Η ψήφος σας ένωσε και πάλι το Κοινοβούλιο απ’ άκρη σ’ άκρη. Η σταθερή, πεισματική πίστη στο πρόσωπό μου όλα αυτά τα χρόνια με συγκινεί βαθιά και αποδεικνύει ότι η αλήθεια της πορείας και των προθέσεών μου δεν διαψεύστηκε ποτέ» ανέφερε ο Νικήτας Κακλαμάνης και συνέχισε ευχαριστώντας ξεχωριστά τον πρωθυπουργό και ιδιαίτερα του Αθηναίους πολίτες που, όπως είπε, «με έζησαν και τους έζησα επί δεκαετίες. Σε αυτούς που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να επενδύουν σε εμένα με μια ψήφο καρδιάς. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ».
Σε πιο προσωπικό τόνο, ο κ. Κακλαμάνης δήλωσε: «Όταν πριν από μερικούς μήνες είχα ρωτηθεί τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από την κοινοβουλευτική εμπειρία του προεδρείου, είχα απαντήσει πως “αισθάνομαι σαν πατέρας που του λείπουν τα παιδιά του”».
Μιλώντας «πατρικά», όπως είπε, έκανε ειδική αναφορά στην ανάγκη της ενότητας. «Ο καθένας από εμάς που βρίσκεται σήμερα στην αίθουσα αυτή κρατά στα χέρια του δύο πολύτιμα δώρα. Το πρώτο είναι η τιμή και συνάμα το ειδικό βάρος της ψήφου από τον ελληνικό λαό, ο οποίος του έδωσε το δικαίωμα να βρίσκεται σήμερα εδώ. Ένα δικαίωμα που γεννά όχι ίσες αλλά πολλαπλάσιες υποχρεώσεις απέναντί του. Το δεύτερο δώρο έχει ταξιδέψει από τα βάθη του χρόνου, μέσα από μια μακραίωνη, περιπετειώδη πορεία, για να βρεθεί τελικά στα χέρια μας».
Ο Πρόεδρος της Βουλής έκλεισε την πρώτη του ομιλία με στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή. Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι».
Στη συνέχεια σηκώθηκε όρθιος και, απευθυνόμενος προς τους βουλευτές, είπε: «Υποκλίνομαι σε εσάς. Σας ευχαριστώ από καρδιάς». Παράλληλα, δεσμεύτηκε πως στο τέλος της θητείας του θα έχει προσπαθήσει να κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να μη μετανιώσει κανείς για την ψήφο του.
Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, βρέθηκε στα υπουργικά έδρανα για την ψηφοφορία, ενώ δίπλα του ήταν ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης. Στις θέσεις των αξιωματούχων κάθονταν οι πρώην πρόεδροι της Βουλής Νίκος Βούτσης και Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Όπως επίσης ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας (2013-2014) Ενρίκο Λέτα. Παρόντες στην Ολομέλεια ήταν και οι πρώην πρωθυπουργοί Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας.
Ολόκληρη η ομιλία του Νικήτα Κακλαμάνη:
«Είναι μεγάλη η χαρά, η τιμή και η ευθύνη να αναλαμβάνω σήμερα τα καθήκοντα του 14ου κατά σειρά Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων.
Η ψήφος σας ένωσε και πάλι το Κοινοβούλιο απ’ άκρη σ’ άκρη. Η σταθερή, πεισματική πίστη στο πρόσωπό μου όλα αυτά τα χρόνια με συγκινεί βαθιά και αποδεικνύει ότι η αλήθεια της πορείας και των προθέσεών μου δεν διαψεύστηκε ποτέ.
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω στο 1990, όταν εξελέγην για πρώτη φορά βουλευτής της Α’ Αθηνών, δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό που ζω και αισθάνομαι σήμερα.
Ακόμα περισσότερο, δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ως μικρό παιδί που κάποτε έπαιρνε το πλοίο από την Άνδρο για να σπουδάσει και να γίνει γιατρός, ότι θα ζούσε σήμερα μια τέτοια κορυφαία στιγμή. Μια στιγμή που σηματοδοτεί τον τερματισμό ενός πολιτικού μαραθώνιου δρόμου.
Για όλα αυτά οφείλω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” (τόσο σε εσάς όσο και στον Κυριάκο Μητσοτάκη). Όπως οφείλω και ένα ακόμα πιο μεγάλο “ευχαριστώ” στους Αθηναίους. Στους ανθρώπους που με έζησαν και τους έζησα επί δεκαετίες. Σε αυτούς που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να επενδύουν σε εμένα με μια ψήφο καρδιάς. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.
Όλη μου η μακρά διαδρομή, από τη Νεολαία της ΕΡΕ στα μαθητικά μου χρόνια μέχρι και την ημέρα αυτή, επισφραγίζεται σήμερα για να ολοκληρώσει έναν κύκλο όπου έζησα και έπραξα σύμφωνα με έναν ακλόνητο κώδικα αξιών. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς αναδιπλώσεις, χωρίς “ναι μεν αλλά”. Πάντα με οδηγό την πίστη στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Πάντα με θάρρος, με αδιαπραγμάτευτο το αίσθημα του δικαίου, με πολλή δουλειά και με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης μου.
Αυτό, εξάλλου, με δίδαξε και το λειτούργημα που επέλεξα να ασκήσω στη ζωή. Αυτό μετέφερα στην πολιτική μου διαδρομή. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι το τέλος της.
Όταν πριν από μερικούς μήνες είχα ρωτηθεί τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από την κοινοβουλευτική εμπειρία του προεδρείου, είχα απαντήσει: “Αισθάνομαι σαν πατέρας που του λείπουν τα παιδιά του”.
Γι’ αυτό, λοιπόν, τώρα που ξαναβρίσκω όλους εσάς από αυτή τη θέση, θέλω να μου επιτρέψετε να σας απευθύνω δυο λόγια “πατρικά”.
Ο καθένας από εμάς που βρίσκεται σήμερα στην αίθουσα αυτή κρατά στα χέρια του δύο πολύτιμα δώρα. Το πρώτο είναι η τιμή και συνάμα το ειδικό βάρος της ψήφου από τον ελληνικό λαό, ο οποίος του έδωσε το δικαίωμα να βρίσκεται σήμερα εδώ. Ένα δικαίωμα που γεννά όχι ίσες αλλά πολλαπλάσιες υποχρεώσεις απέναντί του.
Το δεύτερο δώρο έχει ταξιδέψει από τα βάθη του χρόνου, μέσα από μια μακραίωνη, περιπετειώδη πορεία για να βρεθεί τελικά στα χέρια μας.
Πρόκειται για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ως μετεξέλιξη της Αθηναϊκής, την οποία κληθήκαμε εμείς να υπηρετήσουμε.
Πριν από εμάς, το ίδιο δώρο, στα ίδια έδρανα ακούμπησαν τα ινδάλματά μας. Τα ιερά τέρατα της πολιτικής από όλες τις παρατάξεις που κόσμησαν αυτή την αίθουσα. Και μόνο αυτή η σκέψη αρκεί για να αντιληφθούμε το βάρος της ευθύνης που φέρει η κληρονομιά μας…
Είναι αλήθεια πως πολλά έχουν αλλάξει από τότε και σίγουρα θα αλλάξουν ακόμα περισσότερα, όμως ο κινητήρας της Δημοκρατίας εξακολουθεί να τροφοδοτείται από το ίδιο καύσιμο: την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Από αυτή την αφετηρία μεταφέρεται και αντανακλάται στο Κοινοβούλιο.
Γι’ αυτό άλλωστε η Βουλή, ως κορυφαίο πολιτειακό όργανο, δεν νοείται ως κάτι μονοσήμαντο ή επιδερμικό. Δεν είναι ένα στείρο νομοθετικό όργανο ή μια πολιτική παλαίστρα, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός με διευρυμένη αποστολή και ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Υπό αυτή την έννοια, το κοινοβουλευτικό Σώμα, εκτός της τυπικής του αποστολής, κατέχει και έναν κοινωνικά φορτισμένο ρόλο: αυτόν της διαπαιδαγώγησης. Γιατί ως “καθρέφτης” αντανακλά το εκλογικό σώμα και την ίδια στιγμή αντανακλάται ως παράδειγμα ήθους και πράξης στον λαό. Εκεί ακριβώς έγκειται και η πολλαπλάσια ευθύνη μας: στη διάπλαση του ατομικού και συλλογικού ήθους μέσα από το δημόσιο παράδειγμά μας.
Η πολιτική ως η "μεγίστη τέχνη" και η "καλλίστη αρετή", κατά τον Σωκράτη, απαιτεί σήμερα από εμάς τις ηθικές και διανοητικές αρετές του Αριστοτέλη: θάρρος, εγκράτεια, προσφορά, μεγαλοψυχία, σύνεση, δικαιοσύνη, σεβασμό.
Αυτές είναι οι απαρέγκλιτες αρχές που πρέπει να συγκροτούν το σύγχρονο κοινοβουλευτικό ήθος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να δώσουμε το παράδειγμα, λειτουργώντας ως διαμορφωτές του κοινοβουλευτικού πολιτισμού και κατ’ επέκταση της ελληνικής συνείδησης. Τόσο ο καθένας ξεχωριστά, όσο και συνολικά ως Σώμα, μπορούμε να αναλάβουμε μαζί κοινωνική δράση, πέρα από τα στενά κοινοβουλευτικά μας καθήκοντα. Η Βουλή των Ελλήνων έχει τόσο τη δύναμη όσο και την υποχρέωση να το πράξει, όπως έκανε και στο παρελθόν. Με κοινές πρωτοβουλίες, με φρέσκες ή δοκιμασμένες ιδέες και με το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη εικόνα της Ελλάδας, μακριά από στεγανά και μικροπολιτικές.
Αλλά πάνω απ' όλα με ενότητα, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο στις παράξενες εποχές που ζούμε. Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε πως “η Ιστορία διδάσκει πως οι Έλληνες ό,τι κερδίζουν στον πόλεμο το χάνουν στην ειρήνη. Παράδειγμα το 1920, το 1940 και τόσα άλλα. Και το χάνουμε γιατί έχουμε την κακή συνήθεια να καθιστούμε τα εθνικά μας θέματα αντικείμενο έντονων πολιτικών ανταγωνισμών, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τη μορφή της πατριδοκαπηλίας και καταλήγουν σε διχασμούς”.
Σήμερα λοιπόν, από τη θέση αυτή, σας προκαλώ ανοιχτά να τον διαψεύσουμε όλοι μαζί.
Γιατί, αν βλέπατε σε αυτή την αίθουσα αυτό που βλέπω εγώ, θα ήσασταν σίγουροι ότι μπορούμε. Στην αίθουσα αυτή, λοιπόν, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μικροί ή μεγάλοι, γαλάζιοι, πράσινοι ή κόκκινοι… Υπάρχουν απλώς 300 πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τον ελληνικό λαό. Αρκεί να το θέλουν. Αρκεί να συνομολογήσουν την πίστη τους στα γνήσια δημοκρατικά ιδεώδη, στην ανθρωπιά, στην ακεραιότητα και στη φιλοπατρία. Ίσως πείτε πως είμαι ρομαντικός. Όμως προσωπικά, λόγω εμπειρίας, προτιμώ να τάσσομαι στο πλευρό του Καβάφη που έγραφε πως πρέπει “να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια”, και όχι “στες ραδιουργίες μας (να) πρέπει να πάμε πάλι - να ξαναπιάσουμε την ανιαρά πολιτική μας πάλη”…
Οι καιροί που έρχονται θα γεννήσουν νέες προκλήσεις. Και όλοι εμείς καλούμαστε να αναμετρηθούμε με δυο αράδες από το έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού:
“Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς,
με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς.
Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι”.
Σας ευχαριστώ».