Η προεκλογική περίοδος λήγει με κηρύγματα μίσους και απειλές από την αντιπολίτευση. Και με άφθονα αυτογκόλ στην ευρύτερη ελληνική Αριστερά.
Αν είδατε την τελευταία ομιλία Τσίπρα, στην πλατεία Συντάγματος, θα παρακολουθήσατε έναν ποταμό μίσους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάς υποσχέθηκε ουσιαστικά το διχαστικό παρελθόν του, μια διακυβέρνηση αλά 2015. Το μόνο καινούργιο στην πρόταση που παρουσίασε είναι ένα ποινικό πρότζεκτ που περιλαμβάνει διώξεις, δικαστήρια, πρακτοριλίκια και ενόχους. Υποσχέθηκε μια κυβέρνηση (με το ΠΑΣΟΚ) που θα βάλει φυλακή τον Μητσοτάκη.
Από την ομιλία του καταλάβαινες ένα πράγμα: ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πως όσο έχει απέναντί του τον συγκεκριμένο πολιτικό (ο οποίος κυριαρχεί στον ευρύ κοινωνικό «μεσαίο» χώρο που είχε και το 2019) δεν θα μπορέσει να ανακάμψει. Δύσκολα θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί μαζί του, όσες ύβρεις και τάγματα μίσους επιστρατεύσει. Φαντάζεται, λοιπόν, πως αν τον εξουδετερώσει, με οποιοδήποτε μέσο, τότε μόνο θα ανοίξει για εκείνον ο δρόμος προς την εξουσία. Δεν τον ενδιαφέρει πώς θα το πετύχει αυτό: ξεκίνησε από κυβέρνηση με τον Βαρουφάκη και το ΚΚΕ, πέρασε ξυστά από τον Βελόπουλο και έφτασε να κάνει τα γλυκά μάτια στον Κασιδιάρη.
Είμαστε όμως στο παρά πέντε της κάλπης και ΣΥΡΙΖΑ+ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καταφέρει να προτείνουν ένα κυβερνητικό βιώσιμο σχήμα στον ελληνικό λαό. Η μόνη προγραμματική σταθερά που μοιράζονται (διακαώς) είναι το «να φύγει ο Μητσοτάκης». Δεν έχουν, ωστόσο, ως σήμερα απαντήσει πειστικά στο ερώτημα: Να φύγει ο Μητσοτάκης για να έρθει ποιος; Σε ποια κυβέρνηση; Με ποια στελέχη; Και με ποιο πρόγραμμα; Αντίθετα, το κοινό τους εμπόδιο, δηλαδή ο Μητσοτάκης, έχει ένα ολοκληρωμένο «πακέτο»: διαθέτει μια πρόταση σταθερής διακυβέρνησης, με ατζέντα και πρόσωπα από έναν διευρυμένο πολιτικό χώρο. Επιπλέον, διατηρεί την απόλυτη κυριαρχία στο δυναμικό και δημιουργικό Κέντρο και οικοδομεί μια νέα παράταξη, ευρεία και φιλοευρωπαϊκή. Γι' αυτό θέλουν όλοι μαζί να τον εξαφανίσουν.
Το κρίσιμο σε αυτές τις εκλογές της 21ης Μαΐου είναι αν ο Τσίπρας θα μπορέσει να βρει συνεταίρους στην προσπάθειά του να στήσει κυβέρνηση στο χάος. Υπάρχουν, φυσικά, πολλοί ενδιαφερόμενοι που δεν τους νοιάζει αν μια «κυβέρνηση-αχταρμάς» θα έχει ως άμεση συνέπεια μια παρατεταμένη ακυβερνησία, δηλαδή αστάθεια για τα εθνικά θέματα και την οικονομία. Αδιαφορούν αν η Ελλάδα βάλει όλες τις προτεραιότητες στο συρτάρι και ασχολείται αποκλειστικά με τα δικαστήρια. Δυστυχώς, η απλή αναλογική ευνοεί τις εκλογικές σκοπιμότητες, τον λαϊκισμό και την τρέλα με το καντάρι.
Ελπίζω ότι την Κυριακή τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Και ότι όλοι οι σημερινοί μνηστήρες της «κυβέρνησης-αχταρμά» θα επινοούν την πιο πειστική επιχειρηματολογία για να πάμε σε δεύτερες εκλογές. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μας σύρει στην «τραμπική» σκοτεινή τρύπα να ψάχνει το Predator στα ψηφοδέλτια. Και ότι η απλή αναλογική θα αποδειχθεί τζούφια και για όσους την επινόησαν. Προτιμώ, από Δευτέρα, να συζητάμε για σκορδαλιές και σκόρδα!