Έχει επηρεάσει η υπόθεση των νόμιμων, ημιμόνιμων, παράνομων και… μούφα παρακολουθήσεων την δημοτικότητα της κυβέρνησης; Δεν χωρά συζήτηση…
Αλλά όχι κυρίαρχα έναντι των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, στις οποίες υπάρχει μια κάμψη της πρωτοκαθεδρίας της κυβέρνησης (αλλά όχι συντριπτική, περίπου στα επίπεδα της εκλογικής διαφοράς της με τον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στα επιμέρους προβλήματα υπολείπεται εντυπωσιακά των υπολοίπων.
Θα βαρύνει καταλυτικά στις εκλογικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων; Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει. Εξαρτάται από το τι θα προκύψει (αν προκύψει) επιβαρυντικό για την κυβέρνηση και κατά πόσο μπορεί να κρατήσει για ένα ακόμη εξάμηνο μέχρι τις κάλπες η οξύτητα και η τοξικότητα την οποία καλλιεργεί μεθοδικά και επίμονα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πού έχει βγει στην τσίτα και τρέχει 100άρι, σε αγώνα 20 χλμ, αν όχι μαραθώνιο…
Για να συνειδητοποιήσει κανείς, το βάθος της προκλητικότητας, του απύθμενου μίσους, της εξαλλοσύνης και της εμμονής στην πάση θυσία τοξικότητα και καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος, είναι η πρωτοφανής…. «νομική άποψη» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του κ. Τσίπρα προσωπικά, ότι ο καταγγελλόμενος ως εγκέφαλος των παρακολουθήσεων πρωθυπουργός είναι αυτός που… πρέπει να αποδείξει ότι… δεν είναι ελέφαντας, και όχι ο καταγγέλλων , όπως προβλέπεται από ΟΛΕΣ τις νομοθεσίες ανά τον κόσμο….
Κάνει καλό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτή η στρατηγική που έχει επιλέξει; Η Κουμουνδούρου πιστεύει πως ναι, παρά τις τεκμηριωμένες ενστάσεις κάποιων πιο νουνεχών και διαλλακτικών στελεχών της. Ίσως πιστεύει (και ποντάρει…) στην «εμπειρία» και την κτηθείσα «τεχνογνωσία» που απέκτησε , και της βγήκε σε καλό, της φορτισμένης περιόδου 2012-2015. Δεν δείχνει, άλλωστε, να διαθέτει άλλη προσαρμοσμένη στις συνθήκες, ούτε ενδιαφέρθηκε να προσπαθήσει να αποκτήσει.
Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει. Οι διεθνείς γεωπολιτικές με τις εντάσεις τους, οι αδιανόητοι κίνδυνοι που προβάλλουν, οι καθημερινές αμφιβολίες και αλλαγές ισορροπιών για το τι μπορεί κάλλιστα να μας προκύψει «αύριο», έχουν επηρεάσει, έστω «ανεπαισθήτως» και υποδόρια, το θυμικό, την λογική, τους φόβους της κοινωνίας, που λόγω αυτών των συνθηκών δείχνει να στρέφεται σε πιο προβλέψιμες, λιγότερο επικίνδυνες και τυχοδιωκτικές, πιο ασφαλείς επιλογές. Ακόμη και σ ότι αφορά την ανάδειξη των πολιτικών ηγεσιών της.
Η εκλογική «μη νίκη» του Τράμπ στις ΗΠΑ, που ξάφνιασε ακόμη και τους… αντιπάλους του, είναι απολύτως ενδεικτική και χαρακτηριστική. Πίστεψε κι’ αυτός ότι μπορεί με τακτικές τύπου… περσινά ξινά σταφύλια που τον ευνόησαν το 2016, με copy paste συνθήματα, κινδυνολογίες, υπερβολές και ψέματα μπορεί να κάνει ένα θριαμβευτικό come back, Κι’ αυτή την φορά να πετύχει τον σκοπό του, που δεν του «βγήκε» στην πρώτη του θητεία, «να μην πάρει μόνο την διακυβέρνηση αλλά την πραγματική εξουσία», να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας (και της δημοκρατίας, όπως απέδειξε με την στάση μετά την εκλογική του ήττα που… δεν παραδέχθηκε ποτέ και έβγαλε τους ένοπλους στους δρόμους), να επιβάλλει τα δικά του «αντίβαρα» στο δημοκρατικό σύστημα των ΗΠΑ…
Άλλες συνθήκες , άλλες νοοτροπίες, άλλες ιδιοσυγκρασίες μεταξύ διαφορετικών κοινωνιών, θα πείτε. Σίγουρα. Αλλά αν κάτι προκύπτει (και όχι μόνο από τις εξελίξεις στις ΗΠΑ) είναι ότι ο κόσμος δεν ξεχνά τις εμπειρίες του από την εκάστοτε εξουσία. Στις ΗΠΑ, ας πούμε, είναι πολύ πιθανόν να αντέδρασαν οι γυναίκες με την απαγόρευση των αμβλώσεων που στηρίχθηκαν πάνω στην πολιτική και τις νομοθετικές πράξεις του Τράμπ. Και καταψήφισαν τους υποψήφιους βουλευτές και Γερουσιαστές που υπέδειξε, ακόμη και …βαμμένες ρεπουμπλικάνες, αν εμπιστευθεί κανείς τους πολιτικούς αναλυτές. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι αδιαφορούν για την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, τον εν εξελίξει πόλεμο. Σημαίνει, όμως, ότι ο κόσμος «δεν ξεχνά» και στις δύσκολες και αβέβαιες στιγμές, λειτουργεί εντός του το… «μη χείρον, βέλτιστο».
Κυρίως «δεν ξεχνά». Σε περιόδους αστάθειας και αβεβαιότητας, ο κόσμος στρέφεται προς προβλέψιμες και ρεαλιστικές (τουλάχιστον όχι… έξαλλες) ηγεσίες. Στα καθ’ ημάς, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να… ξεχνά ότι το αποτύπωμα της διακυβέρνησής του την κοινωνία του ήταν τραυματικό. Ψέματα, υποσχέσεις και «δεσμεύεις» χωρίς αντίκρισμα, μεταχρονολογημένες… «ψευδαισθήσεις», καταστροφή (το παραδέχθηκε, μάλιστα…) της μεσαίας τάξης, μεθοδεύσεις σκοτεινές και αντιδημοκρατικές (τηλεοπτικές άδειες, αντισυνταγματικός έλεγχος και ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης, κατασκευή σκευωριών εναντίον πολιτικών αντιπάλων και δικαστικά πραξικοπήματα που τώρα ερευνώνται στο Ειδικό Δικαστήριο, «ημέτεροι» που αλώνιζαν και… βιοπορίζονταν πλουσιοπάροχα στο Μαξίμου, προκλητικές στάσεις και συμπεριφορές προς την τρομοκρατία (νομοθετικές, πολιτικής επίδειξης ανοχής και «κατανόησης»,) κομματικοποίηση (ακόμη μεγαλύτερη…) της Παιδείας. Και ένας εκλογικός νόμος, της «απλής», για να διασφαλίσει ότι θα συνεχίσει να είναι «παίκτης» στο πολιτικό γήπεδο… (το… «αστείο»: η απλή, βασίζει την λογική της στις συνεργασίες και τις πολυκομματικές κυβερνήσεις. Ο κ. Τσίπρας, τώρα που τα κουκιά δείχνουν ούτε αυτό το σχέδιο τον ευνοεί, τα… γυρίζει και λέει «ναι σε κυβερνήσεις συνεργασίες, υπό την προϋπόθεση να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα! Αλλιώς… δεν παίζω!»
Αλλά και ως αντιπολίτευση μετά το 2019, συνέχισε την ίδια απόλυτα καταστροφική «πολιτική»: «όχι σε όλα», υπονόμευση και καταγγελία κάθε μέτρου της κυβέρνησης για την (επιτυχή, μάλιστα) διαχείριση των απανωτών κρίσεων που μας βρήκαν κατακέφαλα! Ελληνοτουρκικά, Αιγαίο, Έβρος, μεταναστευτικό, πανδημία, οικονομική εξ αιτίας της κρίση, που… εκτοξεύθηκε στα ουράνια με την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο στην Ουκρανία και πάει λέγοντας. Και το ήθος, η πολιτική ευπρεπής αντιπαράθεση; Να εκμεταλλευθεί τις αποτρόπαιες υποθέσεις παιδεραστίας, σεξουαλικών εγκλημάτων, ακόμη και των γυναικοκτονιών, και να τις «φορτώσει» λασπολογώντας στην… «ανώμαλη, διεφθαρμένη κυβέρνηση…»!
Ας μην εκπλαγεί σ’ αυτή την δεύτερη προσπάθεια της… «δεύτερη φορά Αριστεράς» να αλώσει την εξουσία ο κ. Τσίπρας , όταν θα ανακαλύψει ότι όντως «ο λαός δεν ξεχνά!» - δεν τον αφήνει, άλλωστε…