Η κουβέντα (και η σπέκουλα…) για προοπτική μετεκλογικής «προοδευτικής διακυβέρνησης» έχει φουντώσει, μετά την υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ και… την νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ. Επειδή, όμως, στην πολιτική οι αριθμοί είναι βασικός παράγοντας, όπως και το να μετράς σωστά, οι διακινητές, υποστηρικτές και κομματικοί που πλασάρουν τέτοιες «πιθανές προοπτικές», ξεκινούν από λάθος βάση, ή μάλλον προβάλλουν τις επιθυμίες ( και τα συμφέροντά τους…) ως αφετηρία για πολιτικές ανατροπές.
Μη σας κουράσω με αριθμούς, τους έχετε άλλωστε μελετήσει σε πλήθος αναλύσεων και εκτιμήσεων. Απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει δυνατότητα προοδευτικής διακυβέρνησης μετά τις προσεχείς «αναλογικές» κάλπες, είναι η ΝΔ να υποστεί σημαντική μείωση των εκλογικών ποσοστών της του Ιουλίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει σχεδόν άφθαρτο το δικό του εκλογικό ποσοστό, το ΚΙΝΑΛ με την νέα του ηγεσία να εμπνεύσει και να πείσει τόσο ώστε να καταγράψει αισθητά εντυπωσιακό διψήφιο ποσοστό. Κι’ από κοντά, ο Βαρουφάκης (αν μπει στην Βουλή) να βάλει πλάτη στην «προοδευτική διακυβέρνηση», το ΚΚΕ στην χειρότερη περίπτωση να απόσχει στην παροχή ψήφου «προοδευτικής εμπιστοσύνης» Αυτό το τελευταίο, είναι η μόνη σχεδόν… σταθερή πρόβλεψη, χωρίς να αποκλείονται και εκπλήξεις.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την ΝΔ να διατηρεί προβάδισμα ασφαλείας, στην χειρότερη περίπτωση, οι καλοκαιρινές απώλειες από φωτιές και πλημμύρες «απορροφώνται», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανεβαίνει πάνω από τις -9 μονάδες των τελευταίων εκλογών, και οι εσωκομματικές «ιδεολογικές» διαφωνίες, δεν συμβάλλουν στην όποια ανάκαμψη. Και το ΚΙΝΑΛ, εξακολουθεί να είναι η αστάθμητη μεταβλητή, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει σε ένα μήνα νέα ηγεσία, ποια θα είναι αυτή, και τι μετασεισμοί θα σημειωθούν στο εσωτερικό του υπό… αναγέννηση ΠΑΣΟΚ- με κομβικότερο: τα προεόρτια, τα μεθεόρτια και οι μέσο-βραχυπρόθεσμες εξελίξεις, πόσο θα γοητεύσουν ή θ’ αποθαρρύνουν τους ψηφοφόρους που έχουν φύγει από το σχήμα, να επανέλθουν δυναμικά.
Εδώ η μεταβλητή από… αστάθμητη μπορεί να εξελιχθεί σε παράφρονα. Από τις δημοσκοπήσεις που έγιναν, οι Παπανδρέου και Λοβέρδος (χωρίς τα δημοσκοπικά ευρήματα να αποκλείουν «έκπληξη») είναι οι επικρατέστεροι νικητές- με τον Λοβέρδο, πάντως, να προηγείται στην προτίμηση και του γενικού αλλά και του κομματικού κοινού στις ποιοτικές ερωτήσεις. Ο ΓΑΠ, εκτιμάται ενθέρμως (παρά τις τελευταίες δηλώσεις του για… να μην φοβίσει ψηφοφόρους) ότι θα συντρέξει σε «προοδευτική διακυβέρνηση» εάν και εφ όσον φυσικά… Ο Λοβέρδος το αποκλείει, με ιδιαίτερη έμφαση.
Εδώ, λοιπόν, για να πιθανολογήσουμε και τις διαθέσεις και προτιμήσεις όσων πάνε στις κομματικές κάλπες, αξίζει (πάλι με την βοήθεια των δημοσκοπήσεων) να ιχνηλατήσουμε τα αισθήματα της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ το 2019, αλλά και των «συμπαθούντων». Η μεγάλη πλειοψηφία, λοιπόν, είναι αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα: Κουφοντίνα, αντιμετώπιση της αστυνομίας, «δυναμικές» διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για …παν το επιστητό, αλλά κυρίως τα εθνικά θέματα όπως ο κίνδυνος την Τουρκίας, την ανάγκη ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας, τους φράχτες στον Εβρο κ.λ.π.. Θέματα στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά… «πασιφιστικά» και κοσμοπολίτικα, υπέρμαχος κάθε «δικαιωματικού εξτρεμισμού», και καταψηφίζει της αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ!
Είναι πολύ ενδεικτικό ότι στην τελευταία δημοσκόπηση περίπου το 65% των ερωτηθέντων (80 % των ψηφοφόρων της ΝΔ, και…. 83% των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ, αλλά και 45% εκείνων του ΣΥΡΙΖΑ!) είναι υπέρ των συμφωνιών αυτών, αυτών που «κατήγγειλε» και καταψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ! Τι σόι … προοδευτική κολεγιά θα συμπήξουν και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ; Μιλάμε για θεωρίες και σενάρια meta-συμπαντικής παράνοιας στο μυαλό κάποιων κομματικών νταραβερτζήδων. Και πιστεύει κανείς ότι αυτές οι αβυσσαλέες αντιφάσεις δεν θα επηρεάσουν που και την ψήφο στις κομματικές κάλπες, αλλά και στις εκλογές (με απλή, και ότι συνεπάγεται) που θα ’ρθουν;
(Αλήθεια: πιστεύει στα σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα διατηρήσει την εκλογική πελατεία του το 2019, πως θα ξαναγίνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα με κυβερνητικές φιλοδοξίες, με… μειοψηφικές επιλογές, όπως προαναφέραμε, και με αβυσσαλέες διαφορές ουσίας με του εν δυνάμει «προοδευτικούς» κυβερνητικούς εταίρους του; Παίρνοντας συνεχώς θέσεις κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, με εξαλλοσύνες και ιδεοληπτικούς ριζοσπαστισμούς;)
Κι’ ας πούμε ότι βγαίνει ο ΓΑΠ; Πόσο σίγουρο είναι ότι δεν θα προκύψουν, αργά ή γρήγορα, διαφοροποιήσεις, «αντικάμαρες», σκοτεινά υπόγεια, υπονομεύσεις και αποχωρήσεις- ιδίως όταν δεν υπάρχει ο… «μελένιος» συνδετικός κρίκος της εξουσίας;
Δεν είναι καθόλου διαυγές το μέλλον του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με όποιον αρχηγό και αν προκύψει. Ο ένας υποψήφιος αναφέρεται στο …παρελθόν του (όχι και τόσο ευκλεές, σίγουρα), σε κομματικές ιστορικές μνήμες , που ακόμη και οι πιο φανατικές ξεθωριάζουν με τα χρόνια και τις εξελίξεις, δεν κρύβει ότι πασχίζει για μια ακατανόητη «δικαίωση». Για ποιο πράγμα ακριβώς, ποια επίδοσή του, δεν μας λέει πάντως. Ο άλλος, παιανίζει την… επιστροφή στα ιστορικά σύμβολα, τους πράσινους ήλιους, την Κάρμινα Μπουράνα, αλλά το πώς τον προβληματίζει το σήμερα και το φαιότερο αύριο, μας το κρατάει για έκπληξη. Οι υπόλοιποι συνδιεκδικητές του «θρόνου» , γενικολογούν συνθηματολογώντας, και αποφεύγουν να διακινδυνεύσουν να απογοητεύσουν το κομματικό εκλογικό σώμα.
Εντάξει οι κυβερνητικές συνεργασίες, «προοδευτικές» ή όποιες άλλες. Αλλά, πρέπει να τις σιγοντάρουν η λογική, τα νούμερα, και οι επιθυμίες της κοινωνίας...