Στα κινέζικα, η κρίση και η ευκαιρία αποτυπώνονται με τι ίδιο ιδεόγραμμα. Το αν υπονοείται η μία ή η άλλη ερμηνεία, εξαρτάται από τα συμφραζόμενα, από την συνέχεια του κειμένου…
Στο «ποδοσφαιρικό», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση την πάτησε. Το πρόβλημα ήταν από καιρό γνωστό, όλα τα στοιχεία συνηγορούσαν ότι στο τέλος θα υπάρξει καταδίκη, ήταν δεδομένο ότι οι κανονισμοί προβλέπουν βαρύτατες ποινές. Σε μια σοβαρή χώρα, η πολιτική εξουσία δεν θ’ ανακατευόταν, δεν θα διανοείτο να… αλλάξει το νομικό πλαίσιο πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης.
Στην περίπτωσή μας, αν η κυβέρνηση φοβόταν ότι ο πιθανότατος υποβιβασμός «του βορρά», θα προκαλούσε ρήγμα στην κοινωνική συνοχή (λογικός φόβος όταν έχεις να κάνεις με τον…«εξυπνότερο λαό του κόσμου»!), αυτό που όφειλε (και πάλι, καταχρηστικά) να κάνει, ήταν να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο πριν οξυνθούν τα πράγματα, σε σχετικά ουδέτερο χρόνο και κατά τρόπο συμβατό με τα προβλεπόμενα στις ελληνικές και, κυρίως, ευρωπαϊκές και διεθνείς ομοσπονδίες.
Με μια σειρά άκομψων και ερασιτεχνικών χειρισμών, επέλεξε να… ανακατευτεί με τα πίτουρα- και όπως αναμενόταν της… την έπεσαν οι κότες! Ποδοσφαιρικές και πολιτικές, δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένες (οι πρώτες…), καιροσκοπικά και μικροπολιτικά, αλλά απολύτως θεμιτά, οι δεύτερες. Άπαξ και δεν φρόντισε να μην την πατήσει εξ αρχής, ήταν δεδομένο πως όποια «λύση» κι’ αν έδινε στην συνέχεια θα είχε πολιτικό κόστος.
Αν παραβλέψει κανείς το τραγελαφικό με τα εθνικά προβλήματα σε επικίνδυνη έξαρση, στην Βουλή να διεξάγεται συζήτηση και σκληρή αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών για… το τόπι, γεγονός είναι ότι ο πρωθυπουργός επιχείρησε μια υπέρβαση του προβλήματος (που σημειώστε: με την επίμαχη τροπολογία ΔΕΝ έχει ακόμη λυθεί οριστικά) με μια επιθετική… αμυντική κίνηση, που αν μη τι άλλο εντυπωσιάζει γιατί εκπέμπει τσαγανό και περιφρόνηση του πολιτικού κόστους: Θα ζητήσει από τις ομάδες να υπογράψουν «μνημόνιο» με FIFA και UEFA, τις οποίες ο ίδιος θα καλέσει ως «τρόϊκα» στην Ελλάδα, κι’ αν αρνηθούν ή δεν συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του μνημονίου, θα σταματήσει το πρωτάθλημα και θα πετάξει έξω από τις διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις την Ελλάδα!
Έστω και ως αναγκαστική και εκ των υστέρων κίνηση, η εξαγγελθείσα προειδοποίηση Μητσοτάκη ότι είναι αποφασισμένος να «το παίξει Θάτσερ», είναι πολύ εντυπωσιακή και σημαντική- αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά υψηλού ρίσκου! Αν για τον οποιονδήποτε λόγο (και υπάρχουν πολλοί, ρεαλιστικοί και τυπικοί) το «μνημόνιο» δεν υπογραφεί, αν υπογραφεί αλλά δεν τηρηθεί από τις ελληνικές ομάδες γιατί θ’ αποδειχθεί πολύ σκληρό για την δικιά μας «παράγκα», αν αφεθεί στις… καλένδες, ποντάροντας στο «να περάσει η μπόρα» , τότε η πρωτοβουλία Μητσοτάκη θα του γυρίσει μπούμερανγκ.
Γιατί αν εκ των πραγμάτων διαψευσθούν οι κυβερνητικές προσδοκίες και το αδιέξοδο παραμείνει, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να υλοποιήσει τις “απειλές” που εξήγγειλε, με πυγμή και αποφασιστικότητα, «αλά Θάτσερ», χωρίς ούτε μια στιγμή να υπολογίσει το όποιο πολιτικό κόστος, αλλιώς αυτό που θα κληθεί τελικά ν’ αντιμετωπίσει θα είναι πολλαπλάσια επαχθέστερο!
Ο κ. Μητσοτάκης έκανε μια κίνηση (force, έστω…) που θα πρέπει να την συνεχίσει ως το τέρμα. Γιατί;
Διότι πέρα από την οπαδική φανατίλα, ηλιθιότητα και χουλιγκανισμό, πέρα από τα συμφέροντα των μεγαλοϊδιοκτητών των ΠΑΕ που επιχειρούν να τα ικανοποιήσουν με αδιαφανείς και συχνά παράνομες διαδικασίες, πέρα από τις μικροπολιτικές καντρίλιες κομμάτων και βουλευτών, υπάρχει μια κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη «σιωπηλή δύναμη» στην κοινωνία, που αποτελείται από… κανονικούς ανθρώπους!
Που είναι φίλαθλοι, έλλογοι οπαδοί, αλλά σε καμιά περίπτωση χουλιγκάνοι και υποκινούμενοι. Που πολιτικά τάσσονται υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, ανάλογα με τα προγράμματα και τα πεπραγμένα τους, αλλά δεν είναι «στρατευμένοι» και αμετακίνητοι στην ψήφο τους, δεν θεωρούν «προδοσία» το να ψηφίσουν κάποιον που δεν έχουν ξαναψηφίσει επειδή τους πείθει. Που κρίνουν, αξιολογούν και ψηφίζουν, με κριτήρια συνόλου,ιδίως όταν αυτός που επιλέγουν δεν πάει να τους «εξαγοράσει» με υποσχέσεις φούμαρα…Που μπορεί να μην συνιστούν «σίγουρη πλειοψηφία», αλλά σε κρίσιμες για τον τόπο εκλογές, είναι αυτοί που κάνουν την διαφορά.
Όπως έκαναν και στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Κι’ αυτή την κρίσιμη μάζα, δεν έχει την πολυτέλεια να τη χάσει ο κ. Μητσοτάκης.
Ιδίως τώρα που τα “εύκολα” τέλειωσαν και οι συγκυρίες δείχνουν τα δόντια τους…