«Ο κόσμος γίνεται κάπως τρελός αυτό το διάστημα», δήλωσε ο Ντόναλντ Τραμπ στο Παρίσι, μπροστά στις κάμερες, καθώς συναντούσε τον Μακρόν για τα θυρανοίξια της Νοτρ Νταμ.
Δεν είχε άδικο, παρότι και ο ίδιος είναι ένα προϊόν της τρελής εποχής μας. Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω μας, επικρατεί αναβρασμός και η μια βεβαιότητα καταρρέει μετά την άλλη. Ακόμη και ο Μακρόν, πλέον βασιλιάς χωρίς βασίλειο, ζει στο πετσί του την πιο σουρεαλιστική πολιτική στιγμή του.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να μας εξηγούσε ο Τραμπ τι θεωρεί ο ίδιος «τρελό» στον κόσμο μας. Αν, για παράδειγμα, θεωρεί παράδοξο ο ηγέτης των τζιχαντιστών Αλ Τζολάνι να είναι επικηρυγμένος από τις ΗΠΑ για δέκα εκατομμύρια δολάρια, ως απεχθής τρομοκράτης και «πουλέν» του ISIS, και ταυτόχρονα να θεωρείται μια καλή εξέλιξη για τη Συρία. Καλό θα ήταν να ξέραμε και τι είδους rebranding έχει εφαρμοστεί ώστε ένας τρομοκράτης να πετάει σταδιακά το τουρμπάνι των τζιχαντιστών, που φορούσε στην αρχή του πολέμου το 2011, για μια στρατιωτική στολή, κοντή γενειάδα ή κοστούμι. Και να γίνεται αποδεκτός από τους χθεσινούς εχθρούς του.
Ζούμε, λοιπόν, μια τρελή εποχή. Ως το 1986 ακόμη και ο πατέρας Άσαντ γινόταν δεκτός με τιμές στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου. Έκανε μάλιστα και κήρυγμα κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μπροστά στον Χρήστο Σαρτζετάκη. Χρόνια αργότερα ο γιος πόζαρε με την όμορφη σύζυγό του μπροστά στην Ακρόπολη, σε επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα επί κυβέρνησης Σημίτη. Μετά άρχισαν οι θηριωδίες και ένας 15χρονος εμφύλιος. Ο γιος Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά και τοξικά εναντίον του λαού του. Στις φυλακές της Συρίας μαρτύρησαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άλλες χιλιάδες πέθαναν από πείνα και βομβαρδισμούς. Εκατοντάδες αντικαθεστωτικοί βρέθηκαν «χτισμένοι» σε κελιά, όπως μαρτυρούν οι εικόνες που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι εκτοπίστηκαν και περίπου έξι εκατομμύρια Σύροι διέφυγαν στο εξωτερικό. Στο μεταξύ, ο δυνάστης έχτιζε καταφύγια τόσο θηριώδη που να περνάνε φορτηγά με χρυσάφι ή να στεγάζουν την αδιανόητη συλλογή του από Φεράρι και Λαμποργκίνι.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να δολοφονεί τον λαό του χωρίς να πληρώσει κάποτε το τίμημα, όπως έγραψε η Le Monde. Τη νύχτα της 7ης Δεκεμβρίου, με την ατιμωτική φυγή του Άσαντ προς τη Μόσχα, ένα άθλιο καθεστώς έπεσε, επιβεβαιώνοντας ότι οι δικτάτορες δεν γλιτώνουν για πάντα. Μια ομάδα τζιχαντιστών απογύμνωσε μια δυναστεία που επί μισό αιώνα κυριαρχούσε με τη βία και τα βασανιστήρια. Μεγάλος χαμένος από την πτώση Άσαντ ο Πούτιν, μια θετική παράπλευρη συνέπεια. Λυπηρό ότι υπάρχουν ακόμη στην Ακροαριστερά ή στην Ακροδεξιά ρωσόφιλοι πολιτικοί που επιμένουν να κλείνουν τα μάτια στη βαρβαρότητα.
Το θέμα είναι πόσο επικίνδυνοι είναι οι καινούργιοι που ανέλαβαν τις τύχες της Συρίας. Και πόσο θα ευοδωθούν οι ευχές των ΗΠΑ και Ευρώπης, που ενώ εξακολουθούν να κατατάσσουν την ομάδα HTS του Αλ Τζολάνι ως τρομοκρατική οργάνωση, την αποδέχονται τώρα που ήρθε στα πράγματα. Η HTS είναι μια αυταρχική, ένοπλη ομάδα. Τα τελευταία χρόνια έχει κατηγορηθεί για βασανιστήρια, άλλες μορφές βίας και εκδίωξη μειονοτήτων. Ωστόσο, πλέον η διεθνής κοινότητα τη θεωρεί «εγγυήτρια της ασφάλειας». Δεν αποτελεί κίνδυνο για τη Δύση, λένε. Επομένως, τα εκατομμύρια Σύρων που έφυγαν από τις εστίες τους προς την Τουρκία και την Ευρώπη μπορούν τώρα να επιστρέψουν. Μακάρι όλα αυτά να συμβούν, κανείς δεν το ξέρει στον τρελό κόσμο μας.