Η άφιξη της Πόπης Τσαπανίδου στον ΣΥΡΙΖΑ συνέπεσε με δύο αρνητικά γεγονότα.
Το πρώτο ήταν ο καβγάς με τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον οποίο η Κουμουνδούρου χαρακτήρισε «εκβιαζόμενο» από τις υποκλοπές. Απαράδεκτο και χυδαίο το υπονοούμενο. Επιπλέον, κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τα 'βαλε με κάποιον με τον οποίο υποτίθεται ότι σχεδιαζόταν παρασκηνιακά κάποια μετεκλογική συνεργασία.
Το δεύτερο ήταν η εντολή Τσίπρα να αποσύρει το κόμμα του από τις ψηφοφορίες της Βουλής. Μια ακραία κίνηση που συνοδεύτηκε από ένα εξίσου ακραίο επιχείρημα: επειδή η δημοκρατία κινδυνεύει (!), ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει τον θεσμικό παροξυσμό. Σου λέει, εδώ τα πιστεύουν σοβαροί συνταγματολόγοι, εμείς να μην τα κάνουμε πράξη;
Κάτι ανεξήγητο συνέβη, λοιπόν, και μέσα σε λίγα 24ωρα η αξιωματική αντιπολίτευση απασφάλισε: έκλεισε την πόρτα της συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ και εγκατέλειψε τον στίβο της θεσμικής και ελεγχόμενης αντιπαράθεσης στο Κοινοβούλιο. Ακατανόητο για ένα μεγάλο κόμμα να επιλέγει τον ανεξέλεγκτο ακτιβισμό, παραμονές εκλογών.
Από την άποψη αυτή, δεν στάθηκε τυχερή στο ντεμπούτο της η Πόπη Τσαπανίδου. Ενώ οι πρόθυμες πένες του ΣΥΡΙΖΑ διαφήμιζαν τη μεταγραφή της ως στροφή στη μετριοπάθεια και άνοιγμα στην κοινωνία, η νέα εκπρόσωπος προσγειώθηκε απότομα στο γνωστό έργο: τραμπουκισμοί, θεσμικές υπερβολές και κολύμπι στα λασπόνερα.
Πίσω από την πρόσληψή της, ωστόσο, διαισθάνομαι ότι υπήρχε ένα σωστό σκεπτικό: ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν επειγόντως ένα πρόσωπο στη βιτρίνα, που δεν θα είχε τον ανθρωποδιώκτη. Ο Νάσος Ηλιόπουλος (και παλιότερα ο Τζανακόπουλος) απέδειξε ότι δεν διέθετε την επικοινωνιακή στόφα που απαιτεί η θέση. Κάποιον που διαβάζει προκάτ ανακοινώσεις, κατηφής και αμήχανος, δεν τον λες και asset για τη συγκεκριμένη δουλειά. Η Κουμουνδούρου χρειαζόταν, επίσης, μια ήπια φωνή για να περιορίσει τη ζημιά που κάνουν οι «μαχαιροβγάλτες» του κόμματος και πανικοβάλλουν τον κόσμο. Κρίθηκε -και σωστά- ότι η επιθετική και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ απωθεί προεκλογικά την κοινή γνώμη. Χρειαζόταν επειγόντως κάποιος που σαν ανάλαφρο πέπλο θα έπεφτε πάνω από τους ακραίους: κρύψτε όσους φοβίζουν και αφήστε την Πόπη να καθησυχάζει το κοινό.
Παρεμπιπτόντως, αυτή η τακτική έχει ήδη δοκιμαστεί με επιτυχία από το ΚΚΕ: μπροστά στα πάνελ βγαίνει συνήθως η χαρισματική Λιάνα Κανέλλη. Πίσω από τον καταιγισμό λέξεων και την τηλεοπτική άνεσή της υπάρχει ένα κόμμα που νοσταλγεί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Σαν θεατής, γελάς με τις ιστορίες και τα ευφυολογήματα της Λιάνας, ξεχνάς τα γκουλάγκ ή τον δικτάτορα Πούτιν.
Στην επιλογή της Τσαπανίδου έπαιξε σίγουρα ρόλο και το physic που διαθέτει: γυμνασμένη, με αστραφτερά δόντια, καλοντυμένη, έχει αυτό το «κάτι» που λείπει απεγνωσμένα από τον μέσο Συριζαίο. Θα σκέφτηκαν στην Κουμουνδούρου: όταν ποντάρεις στις ψήφους της νεολαίας, πρέπει να απομακρύνεις τον σκυθρωπό αριστερό με το μπουφάν και να του δείξεις ένα υπόδειγμα σύγχρονου lifestyle. Σωστό σκεπτικό, αν και η γκάφα πάντα καραδοκεί: η νέα εκπρόσωπος δεν σκέφτηκε ότι δεν πας σε συναυλία, ντυμένη με φωτιά στα κόκκινα σακάκι, γυριστή μπούκλα και sneakers, σαν επιτελείο του House of Cards, την ημέρα που πέφτει το Φάντομ και η Ελλάδα θρηνεί δύο ήρωες.
Το καλό με το νέο job της Τσαπανίδου είναι πως δεν χρειάζεται να καταβάλλει υπερβολική προσπάθεια στα ιδεολογικά ή στα οικονομικά. Το playlist είναι ήδη προκαθορισμένο: μπορείς να λες ότι η Ελλάδα είναι κοντά στη δημοκρατική εκτροπή, την ημέρα που ανεβαίνει 9 θέσεις [Economist]. Nα λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαταστήσει την αδικία της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, ενώ ο ίδιος τη θέσπισε. Να μιλάς για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού μετά τις κάλπες της απλής αναλογικής», ενώ είναι παντελώς ανέφικτο. Να αναφέρεσαι στην επενδυτική βαθμίδα, αγνοώντας πώς αποκτάται. Και εν γένει, να ποντάρεις στη σκέψη ότι οι ψηφοφόροι είναι ένας αφασικός όχλος που τελικά ψηφίζει όποιον καταφέρει να πει και να κάνει το μεγαλύτερο καφριλίκι μέχρι τις εκλογές.