Θα περάσει η περίοδος των επινίκιων συναισθημάτων στο ΠΑΣΟΚ (του Νίκου Ανδρουλάκη, πάλι...).
Κι εκεί, στη Χαριλάου Τρικούπη -την ιστορική, όχι την… ευκαιριακή του Χάρη Δούκα-, θα πρέπει να σηκωθούν μανίκια, επεξεργασμένα σχέδια (ελπίζουμε να υπάρχουν) να μπουν στο τραπέζι και άπαντες, «χαμογελαστοί» ή «απογοητευμένοι», να βρουν το ταχύτερο κοινή περπατησιά.
Γιατί χρόνος δεν υπάρχει. Οι νέες κυβερνήσεις έχουν πάντα μια περίοδο χάριτος (ιδίως στην πρώτη τους θητεία), οι νέες κομματικές ηγεσίες δεν έχουν. Ιδίως όταν είναι οι... παλιές!
Το momentum είναι ιδανικό για τον κ. Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία στάδια της εξαΰλωσής του, η κυβερνώσα ΝΔ με εμφανή σημάδια φθοράς και τα συνήθη παρελκόμενα της «κατάρας της δεύτερης θητείας», τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και στα σκοτεινά εσωκομματικά υπόγεια, βλέπει για πρώτη φορά την παντοδυναμία και ηγεμονία της να αμφισβητείται δημοσκοπικά. Αλλά και στην αρένα της κοινοβουλευτικής της ομάδας…
Κάποια κόμματα και… αποκόμματα της άκρας δεξιάς «τσιμπάνε» κάποιο κόσμο από τη Νέα Δημοκρατια. Μπορεί, προς το παρόν, να είναι «μηνύματα» δυσαρέσκειας από κάποιους ψηφοφόρους της του ’19 και του ’23. Θα φανεί αν πρόκειται περί αυτού, ή αν το φαινόμενο προσλάβει μονιμότερα χαρακτηριστικά.
Οι δημοσκόποι και οι ειδικοί, όμως, διαπιστώνουν και μια άλλη (πιθανόν και σοβαρότερη, πιο επικίνδυνη) διαρροή, που εξ ίσου μέλλει να αποδειχθεί αν έχει επικαιρικά ή μονιμότερα γνωρίσματα: αυτή των πολλών ψηφοφόρων όχι ταυτισμένων με τη διακηρυγμένη ιδεολογία της αρχέγονης ΝΔ, αλλά των προοδευτικών κεντροδεξιών μεταρρυθμιστών, που εμπιστεύθηκαν και πόνταραν πρώτα στον Μητσοτάκη και δευτερευόντως στη Νέα Δημοκρατία. Δύο φορές στη σειρά… Κι αυτοί δεν βλέπουν «εναλλακτική» στην άκρα Δεξιά.
Είναι απολύτως λογικό να εικάσει κανείς ότι αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων αντλήθηκε από τη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ για να «πέσει» στη δεξαμενή της ΝΔ του Μητσοτάκη… Και είναι εξ ίσου λογικό ότι αυτή η κατηγορία είναι που πρωτίστως θα στοχεύσει ο Νίκος Ανδρουλάκης για να «μαζέψει», τους ένθεν κακείθεν «πρόσφυγες» του ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως, εξίσου πολλοί έχουν μείνει και… περιμένουν, προβληματιζόμενοι για τις εξελίξεις και στην προς τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ δεξαμενή, που όμως είναι… διάτρητη και χάνει από παντού!
Για να φανεί ικανός και επαρκής ο κ. Ανδρουλάκης «να νικήσει τον Μητσοτάκη», όπως και τόσοι άλλοι… προσφέρονται, θα πρέπει το μεγαλύτερο ποσοστό από τους ψηφοφόρους και από τις δύο προαναφερθείσες δεξαμενές να το… επαναπατρίσει στο κόμμα του Πράσινου Ήλιου!
Στα χαρτιά, αυτό προβάλλει ως το πλέον αποτελεσματικό, αλλά «επί του πεδίου» έχει πολλούς κινδύνους και δυσκολίες. Η αμφίπλευρη αυτή διεύρυνση όσο και αν παρουσιασθεί ως ο κατάλληλος μοχλός για να εξασφαλισθεί, διακηρυκτικά έστω, η αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τις εκλογές του 2027 (πολύς ο χρόνος…) θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο πολύ προσεχές μέλλον διλήμματα με ρίσκο… μονομέρειας!
Θα συναινέσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη να υπερψηφισθεί η επιστολική ψήφος; Θα δείξει διάθεση συμφωνίας με την κυβέρνηση στο θέμα εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας («αύριο», σε 2,5 μήνες), θα συμφωνήσει με την κυβερνητική πρόταση για αναθεώρηση του Συντάγματος;
Αν συνεχίσει την πολιτική του «όχι σε όλα», που μέχρι τώρα τηρεί το ΠΑΣΟΚ, θα δυσαρεστήσει τους προοδευτικούς κεντρώους του, αν συμφωνήσει, στα πιο αθώα έστω, θα δεχθεί την κριτική και την απογοήτευση των αριστερόστροφων υποστηρικτών του. Απαιτητικό παζλ, που θέλει ικανότητες μεγάλης επιδεξιότητας και ισορροπίας.
Θεωρώ δεδομένο ότι Γερουλάνος και Διαμαντοπούλου θα δεχθούν θέσεις και ρόλους που θα τους προτείνει ο επανεκλεγείς πρόεδρος. Το πώς θα λειτουργήσει αυτή η συνεργασία (που εκπέμπει και μήνυμα ενότητας, με αποδέκτες… διαφορετικά ΠΑΣΟΚικά κοινά!), τι χημεία θα καταφέρουν να δημιουργήσουν και πόσο θα… κρατήσει θα το δείξει ο χρόνος.
Απαξάπαντες, πάντως, με πρώτο και καλύτερο τον κ. Ανδρουλάκη, θα έχουν ως στοίχημα το να πείσουν και το ΠΑΣΟΚ που δεν τους ψήφισε…