Είδα τις χαρούλες που έκαναν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για τη νίκη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD), μετά την (οριακή) ήττα του κόμματος Μέρκελ, και πραγματικά δεν κατάλαβα πώς προέκυψαν τόσες αγάπες.
Κι αυτό, γιατί το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερμανία δεν είναι το SPD, αλλά το αριστερό Die Linke, αν δεν απατώμαι, το οποίο εξανεμίστηκε στις εκλογές, πήρε 4 και κάτι, στα όρια της εισόδου στη γερμανική Βουλή.
Δεύτερον, ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς υπήρξε αντικαγκελάριος της Μέρκελ και υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, από το 2018 έως σήμερα. Επομένως, ο Σολτς έχει τόση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Ο άνθρωπος, αν και σοσιαλδημοκράτης, ανήκε στη συντηρητική πτέρυγα του κόμματός του και επέβαλε μια πολιτική «δεξιά», για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή παρωχημένη γλώσσα. Δεν ήταν, δηλαδή, ο Σολτς κανένας αριστερούλης ευαίσθητος, ούτε φώναζε «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», για να μην ξεχνιόμαστε…
Από την άλλη, θυμάμαι ότι ΚΙΝΑΛ και SPD τσακώθηκαν για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ το 2018 η Φώφη έπαθε νευρική κρίση όταν το SPD κάλεσε τον Τσίπρα, αντί για εκείνη, στο συνέδριό του.
Και επιπλέον, πώς γίνεται το ΚΙΝΑΛ να έχει αποκηρύξει τον Βενιζέλο, γιατί υπήρξε αντιπρόεδρος του Σαμαρά, και συμμετείχε σε δεξιά κυβέρνηση, αλλά να χειροκροτά τον Σολτς, τον αντικαγκελάριο της Μέρκελ, και να τον αποκαλεί «σύντροφο»; Αδιανόητα πράγματα. Γι’ αυτό λέω πως δεν καταλαβαίνω τις χαρούλες για την άνοδο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, όταν έτη φωτός τους χωρίζουν από την εδώ Αριστερά.
Μια εξήγηση είναι βέβαια ο γνωστός μικρομεγαλισμός των Ελλήνων πολιτικών. Νομίζουν ότι αφού κέρδισε στις εκλογές ο τυχερός Σολτς, ήρθε τώρα η σειρά τους να σαρώσουν. Ωστόσο, ειδικά για το ΚΙΝΑΛ, το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών θα έπρεπε να είναι μια αφορμή προβληματισμού. Διότι το SPD και ο Σολτς κέρδισαν τις εκλογές στη Γερμανία όχι ως το αντίπαλο δέος της Μέρκελ, αλλά ως ο αποτελεσματικός κυβερνητικός εταίρος. Τον Σολτς ο πολιτικός χώρος που τον έκανε ξανά πρωταγωνιστή -και (πιθανό) καγκελάριο- είναι το Κέντρο, όχι η Αριστερά. Και τώρα που το ΚΙΝΑΛ αναζητεί αρχηγό, ας αναλογιστεί ότι οι ψηφοφόροι του, στις δημοσκοπήσεις, του δείχνουν την κατεύθυνση της μη συνεργασίας με τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.
Το ίδιο μάθημα θα έπρεπε να πάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη νίκη Σολτς. Το διακύβευμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», στη Γερμανία, βρίσκεται στους αντίποδες της στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα. Κανένας εκεί δεν συζητά πώς θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με την Αριστερά (Die Linke), ενώ εδώ ο κ. Τσίπρας ονειρεύεται ακόμη και συμμαχία με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Με άλλα λόγια, δεν γίνεται τη μια να είσαι υπέρ της συγκυβέρνησης τύπου Podemos, και την άλλη τύπου Σολτς. Απλά πράγματα, γερμανικά!