Ο Κυριάκος Πιερρακάκης εκπροσωπεί, κατά κάποιον τρόπο, ένα θαύμα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη: έχει έργο απτό και ορατό, που χρησιμοποιούν καθημερινά όλοι οι πολίτες της χώρας. Δεν το 'χουν καταφέρει όλοι οι υπουργοί, τι να λέμε! Σε μια Ελλάδα όπου η αποτελεσματικότητα των πολιτικών παραμένει ζητούμενο, το φαινόμενο «Πιερρακάκης» κάνει γκελ στον ουρανό.
Θα μείνει στην Ιστορία ως ο υπουργός που κατήργησε το φαξ στο Δημόσιο. Συμβολικό, θα μου πείτε, αλλά κορυφαίο. Σκεφτείτε: πόσες δεκαετίες τρέλας στον δημόσιο τομέα έπρεπε να περάσουν, πριν εμφανιστεί ένας άγιος άνθρωπος για να λύσει τα βασικά; Χαρτούρα, λαβύρινθος, αναποτελεσματικότητα, «εχθρός του πολίτη», τέρας γραφειοκρατίας. Πήγαινες για μια βεβαίωση και κατέληγες με κρίση νεύρων ή έσπαγες το κεφάλι του υπαλλήλου. Αυτό ήταν το Δημόσιο πριν εμφανιστεί ο Πιερρακάκης, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, αναβάθμισε ταυτόχρονα και το status των δημοσίων υπαλλήλων: Από την Εποχή του Χαλκού τους πήγε κατευθείαν στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Δεν είναι εγκώμιο, του πιστώνεται από τους πολίτες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης.
Από την άυλη συνταγογράφηση ως το SMS της καραντίνας και από το 5G ως το gov.gr, είναι Πιερρακάκης. Διαβάζεις ότι θα αποκτήσουν ψηφιακή υπογραφή οι λογιστές και λες, καλά, στην Ελλάδα ζω; Ήταν τελικά τόσο εύκολο να νικήσει κάποιος το τέρας του Δημοσίου; Το έργο στον τομέα ευθύνης του είναι τόσο τεράστιο που χρειάζομαι σελίδες για να το απαριθμήσω. Ο άνθρωπος δούλεψε με το πλαδαρό και αρτηριοσκληρωτικό κράτος σαν να διοικούσε startup επιχείρηση.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στα Πατήσια, γιος ενός χειρουργού και μιας δικηγόρου, ο Πιερρακάκης είναι ο τύπος του ευφυούς Έλληνα που μεγαλουργεί, αν το βάλει στόχο. Oικονομολόγος και πολιτικός επιστήμονας, με σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο MIT και στο Harvard Kennedy School, είναι ένα καλό κράμα τεχνοκράτη και διαβασμένου ανθρώπου. Διάβασα μερικές συνεντεύξεις του, παλιότερες, και μου έκανε εντύπωση πόσο εύρος και ταχύτητα είχε η σκέψη του. Το 2014, όταν ο Πιερρακάκης ήταν ακόμη στην Κεντροαριστερά και πολιτευόταν με το σχήμα της Ελιάς του Βενιζέλου, σε άρθρο στα «Νέα» τον παρουσίαζαν ως το «σοφό παιδί του ΠΑΣΟΚ». «Είχα υπολογιστή από την τρίτη δημοτικού, έναν Hyundai 286 -και θεωρούσα ότι πιθανόν θα πάω προς τα εκεί. Θυμάμαι έλυνα τον υπολογιστή με κατσαβίδια και τον έφτιαχνα ξανά, ήμουν πολύ εξοικειωμένος με τα μηχανήματα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι ήταν μόνο οι υπολογιστές που με τραβούσαν. Είχα πολλές αγάπες: Το σινεμά, τη λογοτεχνία -και την πολιτική», έλεγε σε συνέντευξή του στο Andro. Το ενδιαφέρον, στην περίπτωσή του, είναι πως δεν έγινε geek (τρελάρας τεχνοκράτης), αλλά διαθέτει πολιτικό μυαλό και ένστικτο.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τον ζηλεύουν, αλλά κυρίως τον φθονούν. Θα 'θελαν να 'χουν έναν Πιερρακάκη, σε νεο-κομμουνιστική εκδοχή, πράγμα δύσκολο. Σε ένα ακόμη απόσταγμα μίσους, ο Θανάσης Καρτερός, στην «Αυγή», προσπάθησε να τον κατακρεουργήσει, μάταια όμως. «Ολίγον από Χάρβαρντ, από Διαμαντοπούλου και Βενιζέλο», τον αποκάλεσε, ειρωνικά, νομίζοντας ότι τον υποτιμά. Στο στόμα των συριζαίων το να έχεις βγάλει το Χάρβαρντ και να έχεις πολιτευθεί στον χώρο της σκεπτόμενης Κεντροαριστεράς είναι ρετσινιά, σε κατατάσσει αμέσως στους ανεπιθύμητους. Άμα έχεις ένα διαμάντι τύπου Πολάκη, τι να τον κάνεις τον Πιερρακάκη! Έψαξε, έψαξε ο Καρτερός για να βρει να του προσάψει κάτι σοβαρό, δεν τα κατάφερε, και ξέσπασε όλο τον φθόνο του στον τίτλο του άρθρου: «Αχ, Πιερρακάκη, Πιερρακάκη!», έγραψε. Θα σχολίαζα κάτι για μαρούλια Τσερνομπίλ, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή.
Αυτόν τον άνθρωπο, φυσικά, η Κεντροαριστερά τον έσπρωξε εκτός. Ήταν στο ΠΑΣΟΚ από τα 18 του, αλλά τα παιδιά του σωλήνα της Χ. Τρικούπη τον εξώθησαν στην έξοδο. Χρησιμοποίησαν το μυαλό του, τον έβαλαν ακόμη και στην ομάδα διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, αλλά όταν ήρθε η ώρα της επετηρίδας, ο Πιερρακάκης βρέθηκε σπίτι του. Ήταν λογικό, για την κατάρτισή του, να στραφεί σε ό,τι πιο κοντινό υπήρχε σε φιλελεύθερο Κέντρο: πήγε στον Μητσοτάκη. Ανήκει στην κατηγορία των πρώην πασόκων που η νομενκλατούρα του ΚΙΝΑΛ ζηλεύει, απεχθάνεται και συκοφαντεί: αυτό το μεγάλο κομμάτι της μεταρρυθμιστικής και σκεπτόμενης Κεντροαριστεράς, που μετακόμισε σύσσωμο στη ΝΔ χάριν του Μητσοτάκη, οι κιναλίτες, αντί να πασχίζουν να το επαναπατρίσουν, το αποκαλούν υποτιμητικά «Kyriakistas», διαβάστε σχετικά και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο Πιερρακάκης έχει, ωστόσο, ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που η Κεντροαριστερά χρειάζεται απεγνωσμένα για να επιβιώσει: τεχνοκράτης με πολιτικό μυαλό, με καταγωγή από μια έντιμη και σκληρά εργαζόμενη μεσαία τάξη της Ελλάδας, ανδρωμένος εκτός κομματικού σωλήνα, πολύγλωσσος, μορφωμένος, προσηλωμένος στον 21ο αιώνα, φιλοευρωπαίος και μεταρρυθμιστής.
Δεν είναι κομπλιμέντα, φυσικά. Είναι το προφίλ του πολιτικού της Κεντροαριστεράς που η αντιπολίτευση θα αναγκαστεί να ψάξει, συντόμως. Δεν σηκώνει η εποχή άλλους Κολοκοτρωναίους, Βελουχιώτηδες και παιδιά του Κουφοντίνα, η Σοσιαλδημοκρατία θέλει ξεσκόνισμα και νέα πρόσωπα αν θέλει να διεκδικήσει ξανά την εξουσία. Και όσο κάποιοι μένουν προσκολλημένοι στην πολιτική των επιδομάτων και του κρατισμού ή κάνουν μνημόσυνα στον ηρωικό (και ξεπερασμένο) παπανδρεϊσμό του '80, πάντα θα υπάρχει ένας Πιερρακάκης να τους βάζει τα γυαλιά και να τους ξεπερνά.