Οι συγκρίσεις, οι αναγωγές στα καθ’ ημάς, οι επισειόμενοι κίνδυνοι «τα βλέπετε; Έρχονται κι εδώ…» και όλα τα αποσπασματικά και επικαιρικά σχόλια για την ενίσχυση της ακροδεξιάς Λεπέν στις γαλλικές εκλογές (άλλο που λόγω συστήματος δεν μπόρεσε να αναρριχηθεί στην εξουσία) είναι μάλλον υπερβολικά και εκπέμπονται για να λειτουργήσουν ως ξόρκια ή προπαγάνδα!
Η Λεπέν παγιώνεται ως εν δυνάμει εναλλακτική λύση (εκλογές με εκλογές αυξάνει την εκλογική της απήχηση), προσπαθεί να «συστηματικοποιηθεί» και να μη δείχνει ξένο σώμα στο πολιτικό σκηνικό (εδώ στα μέρη μας λέμε «θέλει η π@ρνη να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει») και μόνο χαμένη δεν είναι από το εκλογικό αποτέλεσμα. Παραμένει ανερχόμενη και ελλοχεύουσα αναμένει…
Η Λεπέν, έξυπνη και προσαρμοστική, εγκατέλειψε τα σύμβολα και τα συνθήματα του ναζί πατέρα της, χωρίς να εγκαταλείψει τον λαϊκίστικο πολιτικό λόγο, και ως σύγχρονη και διαβασμένη λαϊκίστρια υιοθετεί μιαν ατζέντα που έχει απήχηση στο ευρύ τμήμα της δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Μιλάει για ασφάλεια, για αξιοπρεπείς αμοιβές, έλεγχο της μετανάστευσης, αναπτυξιακή οικονομική πολιτική «για όλους τους Γάλλους!», αξιοπρεπή ηλικία συνταξιοδότησης, ανοικτή εξωτερική πολιτική. Κυρίως, όμως, τα ζητήματα εσωτερικής και κοινωνικής πολιτικής που θέτει, συγκινούν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Οι λαϊκιστές είναι (συνήθως…) χαρισματικοί πολιτικοί. Θέτουν πάντα με πάθος και πειστικότητα τα σωστά ερωτήματα, στα οποία, όμως, δίνουν τις λάθος απαντήσεις.
Ο λαϊκισμός, αριστερός και δεξιός, δημιουργεί στην κοινωνία μια αυταπάτη ότι τα προβλήματα λύνονται… άκοπα και ανέξοδα. Και μαζί, μια νοσταλγία για τα… «παλιά, καλά χρόνια», που όλα ήταν καλύτερα! Και μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμυθιάζεται, έστω και εν είδει απόδρασης από μια απογοητευτική καθημερινότητα.
Πέραν του ότι «τα παλιά, καλά χρόνια» είναι ένας μύθος των μεγαλύτερης ηλικίας που αναπολούν… τα νιάτα τους και μια ένδειξη ασθενούς ή υπερβολικά συναισθηματικής μνήμης, νομοτελειακά ο κόσμος δεν μπορεί να... σταματήσει και πολύ περισσότερο να γυρίσει πίσω.
Αυτό που δεν λέει η Λεπέν και οι όποιοι και όποιες Λεπέν σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ότι το οικονομικό-αναπτυξιακό παγκόσμιο σύστημα, και το πολιτικό (που το υπηρετεί…), με τις ασυλλόγιστες βουλιμικές κινήσεις και δράσεις τους, έχουν οδηγήσει τον κόσμο σε αδιέξοδο (περιβαλλοντικό, ισορροπίας πηγών παραγωγής, αλληλεγγύης των ασθενέστερων λαών και πληθυσμών, κινδύνου πολεμικού ολέθρου και πάει λέγοντας…), εξάντλησαν τα όριά του, και πλέον ούτε οι… πόλεμοι μπορούν να προσφέρουν κάποια μεσοπρόθεσμη, έστω, λύση ανάγκης.
Το κακό είναι ότι αυτή την αλήθεια δεν τολμούν να την πουν (ενώ την ξέρουν) ούτε οι παγκόσμιοι ηγέτες, ιδίως οι… πλανητικοί. Δείτε ποιο μέλλον για τις ΗΠΑ οραματίζεται ο Τραμπ, και πώς σχεδιάζει το μέλλον της Ρωσίας ο αναθεωρητής Πούτιν, για να μείνουμε μόνο σε αυτούς…
Αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που ενώ βλέπουν ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση πόρρω απέχει από τους οραματισμούς και τις ευγενείς φιλοδοξίες των ιδρυτών της, ασχολούνται με τα… γραφειοκρατικά προβλήματα της ΕΕ, τις ισορροπίες μεταξύ των ανώτατων αξιωματούχων της και των ηγετών των κρατών-μελών, λες και όλα… αρμενίζουν πρίμα! Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…
Η παγκοσμιοποίηση (που χαιρετίστηκε ως η… λύση όλων των προβλημάτων των λαών!), η τεχνολογική επανάσταση (που τείνει, προσώρας, να αποχαυνώσει τον άνθρωπο), οι φοβερές ανισότητες κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και αυτές μεταξύ χωρών, έχουν εξωθήσει ευρύτατες κατηγορίες εργαζόμενου κόσμου στην απόγνωση. Αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω από τις εξελίξεις, αποσυνάγωγοι, απόκληροι της κοινωνίας, χωρίς μοίρα στον ήλιο…
Όλους αυτούς, που είναι «γείτονες» ίσως και συμπατριώτες με εκείνους που βιώνουν καλύτερη και αξιοπρεπέστερη καθημερινότητα, που έχουν την πολυτέλεια σχεδιασμού και ελπίδας, πώς τους προσεγγίζεις, πώς τους εμπνέεις, πώς τους σέβεσαι; Πώς τους κάνεις συνεργάτες και συντρόφους στη μοναδική ελπίδα, που ακούει στο όνομα «μεταρρύθμιση» και αλλαγή των πάντων;
Αυτό είναι το ζήτημα…