Έχει σίγουρα ενδιαφέρον το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Και όχι μόνο για την πρωτοτυπία του… «ξανανοίξαμε υπό την παλαιά ονομασία», που σηματοδοτεί μια φιλόδοξη επανεκκίνηση με κάλεσμα στις… γενεές πάσες. Αλλά και για το στοίχημα συσπείρωσης και προσέλκυσης νέων και παλιών «πελατών», που είχαν εγκαταλείψει το «μαγαζί» και πήγαν σε άλλα… δεξιά κι αριστερά!
Το αν το στοίχημα αυτό θα το κερδίσει ο Νίκος Ανδρουλάκης θα φανεί στην πορεία και θα επισημοποιηθεί το βράδυ των βουλευτικών εκλογών. Οι συνθήκες, πάντως, εξ αντικειμένου είναι θετικές για το εγχείρημα, ο χρόνος (αν επαληθευθεί η δέσμευση του πρωθυπουργού για κάλπες σε ένα χρόνο) είναι υπέρ της Χαριλάου Τρικούπη. Και εξαρτάται από τους χειρισμούς της ηγεσίας, την αδιατάρακτη συνεργασία των στελεχών, τη φρόνιμη επιλογή πολιτικών και του αφηγήματος που θα ειπωθεί στην κοινωνία.
Τα κομματικά συνέδρια έχουν και τη σημειολογία τους. Αναμφίβολα εκπέμπει πολύ καλό σήμα το γεγονός ότι σε αυτό του (νέου) ΠΑΣΟΚ παραβρίσκονται όλοι οι πρώην πρόεδροι του κόμματος (για πρώτη φορά από το 2019), που δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως μήνυμα ενότητας. Υπό την προϋπόθεση ότι στην πορεία δεν θα αποκτήσει… παράσιτα από τους πρώην ή έστω κάποιον εξ αυτών.
Οι εσωκομματικοί χειρισμοί (περιλαμβάνοντας και την επιλογή προσώπων σε υπεύθυνες θέσεις) του κ. Ανδρουλάκη δεν έχουν προκαλέσει τουλάχιστον εμφανείς τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος. Και δεν θα μπορούσαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από την εντυπωσιακή και πανηγυρική εκλογή του στη θέση του προέδρου από πλήθος οπαδών του κόμματος. Σίγουρα, απολαμβάνει μιας πολύ χρήσιμης και… καταπραϋντικής περιόδου χάριτος και εξαρτάται από τον ίδιο πώς θα την εκμεταλλευθεί.
Είπαμε: όσο οι εκλογές έχουν ακόμη χρόνο μπροστά τους, όσο η κυβέρνηση εκ των πραγμάτων και εκ των πρωτοφανών καταιγίδων (και δη… εισαγόμενων, όχι ντόπιας παραγωγής!) που της έχουν πέσει στο κεφάλι χρεώνεται τη φθορά τους, και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα επικοινωνιακά… lifting υποτιθέμενης «ανανέωσης και εκσυγχρονισμού» στο δικό του συνέδριο παραμένει στην πραγματικότητα δέσμιος λάτρης των πολιτικών του 2012-2019, το ΠΑΣΟΚ μόνο πόντους μπορεί να μαζεύει. Αρκεί να ξέρει πώς να τους αξιοποιήσει, και να μην τους σπαταλά αλόγιστα στο διάστημα μέχρι τις εκλογές, που είναι και το πιο κρίσιμο για τον κ. Ανδρουλάκη.
Είναι απολύτως λογικό και θεμιτό ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να μην «τσιμπάει» στα δολώματα που του ρίχνουν… ένθεν κακείθεν για να αποκαλύψει από τώρα «με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει…» την επομένη των εκλογών... Τόσο των πολύ κρίσιμων και ενδεικτικών πρώτων, της «απλής», όσο και των αποφασιστικών και επί του πρακτέου προσδιοριστικών για το μέλλον του τόπου δεύτερων, με τον νέο εκλογικό νόμο. Αν απαντούσε από τώρα, θα συνιστούσε πολιτική ηττοπάθειας και υπονόμευσης του ρυθμιστικού ρόλου που φιλοδοξεί να διαδραματίσει.
Στο διάστημα αυτό, ο κ. Ανδρουλάκης θα έχει όφελος αν ασκήσει τόσο στη Βουλή (όπου εκπροσωπείται… αναιμικά από τον «αντ’ αυτού») όσο και στον δημόσιο λόγο του, που θα πρέπει να είναι περισσότερος, αντιπολίτευση στοιχειοθετημένη, εποικοδομητική και κυρίως υπεύθυνη. Όπως συνήθως στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, την κύρωση των αμυντικών συμφωνιών, έστω και με ενστάσεις, τις προτάσεις για το ενεργειακό κ.λπ. Και να τηρεί πραγματικά και με πειστικό λόγο τις «ίσες αποστάσεις» από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που είπαμε προεκλογικά τον συμφέρουν κιόλας από πλευράς τακτικής.
Έχει λόγο, αφ’ ης λέει ότι θέλει για το ΠΑΣΟΚ αυτόνομο πολιτικό ρόλο χωρίς… ετεροπροσδιορισμούς, κάθε τρεις και λίγο να δηλώνει εμφατικά ότι την όποια κυβερνητική συνεργασία τη βλέπει μόνο αν έχει «κεντροαριστερή κατεύθυνση», και πως «δεν συνεργάζεται με τη δεξιά»; Έχει το περιθώριο να δυσαρεστεί προεκλογικά δημοκρατικούς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους (και τη μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του, κατά τις δημοσκοπήσεις) που ενδεχομένως ταλαντεύονται αν θα ξαναψηφίσουν ΝΔ, όπως έκαναν το 2019 για να απαλλαγεί ο τόπος από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ή, απλώς, θεωρεί ότι με αυτά τα «ναι μεν, αλλά» τα έχει καλά με τις αριστερές καταβολές που επικαλείται;
Και σήμερα πια, νομίζει ότι έχουν πέραση τέτοιες ξεθωριασμένες ταμπέλες, πως τα «πρόσημα» υπερισχύουν του ρεαλισμού και της αποτελεσματικότητας σε μια διακυβέρνηση;