Μας λείπει πολύ η εποχή του δικομματισμού, που, όσο υπήρχε, άκουγε τα μύρια όσα μεν, αλλά αποτελούσε «στο τέλος της ημέρας» εγγύηση κυβερνησιμότητας της χώρας.
Την βάση πάνω στην οποία μπορούσαν… ακίνδυνα να τσακώνονται οι πολίτες στα καφενεία και οι πολιτικοί να διασταυρώνουν τα ξίφη τους στην Βουλή. Με την ασφάλεια ότι ο τόπος θα είχε κάποιον να την διοικεί.
Τώρα αυτή η «βεβαιότητα» είναι… αβέβαιη! Γιατί την λογική φθορά της κυβέρνησης μετά από 5,5 χρόνια, δύσκολα και γεμάτα κρίσεις απρόβλεπτες, στην εξουσία, δεν υπάρχει κάποιο κόμμα στην αντιπολίτευση να την καρπωθεί, ώστε να εμφανισθεί ως πειστική εναλλακτική λύση.
Οι κατά καιρούς «κατραπακιές» που έφαγε το ΠΑΣΟΚ (κάποιες δίκαιες, οι περισσότερες άδικες…) το αποδυνάμωσαν τόσο, που κοντά 15 χρόνια πασχίζει ακόμη να σταθεί στα πόδια του, έχοντας «δοκιμάσει»… τέσσερις αρχηγούς και τώρα αναζητεί τον… 5ο τον σιτευτό!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τέκνο της οργής, της απόγνωσης και της οξύτητας λόγω μνημονίων, δεν τα κατάφερε (ενώ είχε όλες τις ευκαιρίες να γίνει ένα «κανονικό» κεντροαριστερό κόμμα με φιλοδοξίες για επάνοδο στην εξουσία, εκσυγχρονιζόμενο μετά τις εκλογές του 2019) και τώρα βλέπουμε το τελευταίο στάδιο της εξαΰλωσής του.
Το ΚΚΕ παραμένει πάντα αυτό που επιμένει να είναι, και το λοιπό «ανάγλυφο» της Βουλής είναι γεμάτο από κάποιες ακροδεξιές και ακροαριστερές παραφωνίες, που απέκτησαν κοινοβουλευτική υπόσταση λόγω… συγκυριών ντόπιων και πανευρωπαϊκών και τώρα απλώς θορυβούν και ασχημονούν, χωρίς προσώρας να συνιστούν ρεαλιστικό κίνδυνο (λόγω πλήθους και διαφορετικότητας ενός εκάστου, πολύ δύσκολο να ενωθούν και να απειλήσουν…), αλλά την ζημιά τους την κάνουν. Προκαλώντας σύγχυση στον κόσμο, και διευκολύνοντας την αντιδραστική και άνευ αποτελέσματος «ψήφο διαμαρτυρίας», για την οποία σε περίπτωση πολιτικού αδιεξόδου και επιπλοκών θα μετανιώσουν. Αλλά κατόπιν εορτής…
Η συγκυρία αποτελεί και την μεγάλη ευκαιρία («δεν υπάρχουν πολλές…», κατά Σημίτη) του ΠΑΣΟΚ. Να αποδείξει ότι έχει διατηρήσει κάποιες από τις παλιές ικανότητές του. Να προσεγγίσει και τους «απόκληρους», αλλά και τα δυναμικά, παραγωγικά στρώματα, και να τους πείσει ότι μπορεί να είναι αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση, να επαναδελεάσει κάποιους που προτίμησαν τον κεντρώο Μητσοτάκη από την εσωκομματική και πολιτική μιζέρια της Χαριλάου Τρικούπη…
Και κάτι πολύ σημαντικό, που φυσικά δεν μπορεί να το «πει» στην συγκεκριμένη συγκυρία (εκλογές για αρχηγό και γενικές εκλογές σε τρία χρόνια), αλλά μπορεί να το αφήσει να αιωρείται στην πολιτική ατμόσφαιρα: ότι ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, εκτός από εναλλακτική λύση κυβερνησιμότητας, μπορεί να χρησιμεύσει -αν το απαιτήσουν οι συνθήκες- και ως… συμπληρωματική λύση για να εξασφαλισθεί η κυβερνησιμότητα στον τόπο. Και δεν υπάρχει άλλο κόμμα ή… απόκομμα στην Βουλή που να μπορεί αυτό να το υπαινιχθεί έστω…
Φυσικά, ανάλογες σκέψεις και σχεδιασμούς δράσης με γνώμονα το σε ποιους απευθύνεται (και απόκληρους και δυναμικά, παραγωγικά στρώματα) οφείλει να κάνει και η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία.