Αιχμές τόσο κατά του Νίκου Ανδρουλάκη όσο και κατά των υποψήφιων «δελφίνων» για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, άφησε ο βουλευτής Κιλκίς Στέφανος Παραστατίδης.
Ο κ. Παραστατίδης κατά την τοποθέτησή του στην κοινή συνεδρίαση Πολιτικού Συμβουλίου και Κοινοβουλευτικής Ομάδας, σημείωσε πως παρότι το θέμα ηγεσίας δεν τέθηκε με τον καλύτερο τρόπο, εντούτοις «δεν αντέχουμε μέχρι το 2025».
Ο βουλευτής Κιλκίς ζήτησε να προηγηθεί μία πολιτική διαδικασία και στην συνέχεια το κόμμα να οδηγηθεί με ομαλό τρόπο σε κάλπες.
Μάλιστα υπογράμμισε αναφερόμενος στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών πως «δεν εμπνέουμε σύντροφοι».
Σημεία της τοποθέτησης του Στέφανου Παραστατίδη
- Τι έγινε λοιπόν στις πρόσφατες ευρωεκλογές ;
Πετύχαμε; Αποτύχαμε; Κάτι ενδιάμεσο;
Αν δει κανείς το αποτέλεσμα με αριθμητικούς όρους, θα απαντήσει ναι, ανεβάσαμε τα ποσοστά μας. Αν δει κανείς το αποτέλεσμα με συγκριτικούς όρους, θα απαντήσει επίσης ναι, διότι οι ανταγωνιστές μας έχασαν. Αν όμως δει κανείς το αποτέλεσμα στη βάση των πολιτικών μας προσδοκιών, η απάντηση είναι όχι.
- Δεν εμπνέουμε, σύντροφοι
Είμαστε ένα κόμμα που σέβεται τη δημοκρατία και τους θεσμούς, διατυπώνει τον ορθό λόγο, δεν εκθέτει τα μέλη του με τις απόψεις του, τεκμηριώνει τις προτάσεις του, προτάσσει το εθνικό συμφέρον. Και δεν είναι ασήμαντα αυτά. Όμως λείπουν οι φρέσκιες ιδέες, η κοινωνική ώσμωση, η κινηματική δράση, η συλλογική αντίληψη, η μεγάλη ματιά. Απουσιάζουν οι ορίζουσες και οι συντεταγμένες που οριοθετούν το ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο, τις κοινωνικές μας αναφορές , τις διαιρέσεις και τις συγκρούσεις μας. Υπάρχει ζήτημα με τον τρόπο που τοποθετούμαστε στον πολιτικό διάλογο. Οι παρεμβάσεις μας είναι αποσπασματικές. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σχέδιο που θα είναι ένα νήμα για όλα αυτά που λέμε. Όχι απλώς ένα άθροισμα από «ναι» και «όχι». Το νήμα είναι αυτό που θα καθορίσει και τα «ναι» και τα «όχι» μας. Να σταματήσουμε να συρόμαστε στα διλήμματα που μας βάζουν άλλοι. Να θέσουμε εμείς την ατζέντα. Να ηγηθούμε· και όχι να ακολουθούμε.
- Θέλουμε ένα ανοιχτό, θεσμικό κόμμα. Δεν το έχουμε σήμερα.
Υποβιβάστηκαν ποιοτικά και ποσοτικά οι συμμετοχικές και ανοιχτές διαδικασίες. Απουσίασε ο διάλογος μέσα στα θεσμικά όργανα. Όμως, ακόμη και αν αποκτήσουμε ένα ισχυρό θεσμικό κόμμα σήμερα, ούτε αυτό θα είναι αρκετό. Χρειάζεται αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας. Να αφουγκραστούμε το νέο κόσμο στον οποίο ζούμε. Έναν κόσμο χωρισμένο στα δύο, έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορούμε να πούμε ότι οι νέοι απουσιάζουν πολιτικά γιατί λείπουν από τη συνάθροιση στο καφενείο· διότι το δικό τους καφενείο βρίσκεται στο κινητό τους τηλέφωνο. Και πρέπει να ενώσουμε αυτούς τους δύο κόσμους. Να φέρουμε το καφενείο στο κινητό και το κινητό στο καφενείο. Να ρίξουμε τα τείχη και να δώσουμε χώρο που μένουν εκτός επειδή ασφυκτιούν από επετηρίδες, ιεραρχίες και μηχανισμούς.
- Υπερέχουν οι προσωπικές ατζέντες, όχι η παραταξιακή συνείδηση.
Εκλείπουν οι σφιγμένες γροθιές του αγώνα, περισσεύουν τα σηκωμένα δάχτυλα που δείχνουμε ο ένας στον άλλο. Οφείλουμε να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα, να ασκήσουμε κριτική, να θέσουμε όλα τα ζητήματα στο τραπέζι, περιλαμβάνοντας πάντα και τον εαυτό μας. Όμως οφείλουμε να το κάνουμε με λόγο πολιτικό, με τρόπο θεσμικό. Διότι σε κανέναν δεν αξίζει μία απαξιωτική στάση, μία ατιμωτική συμπεριφορά. Διότι αύριο πρέπει να είμαστε όλοι ξανά μαζί, ενωμένοι, όχι στα λόγια και στα συνθήματα, αλλά στην πράξη.
- Να συναντηθούμε στην κονίστρα των ιδεών και όχι στην πασαρέλα καλλιστείων προσώπων.
Οι δηλώσεις παρουσίας σε μία μη προκηρυχθείσα (ακόμη) μάχη ηγεσίας, δημιούργησαν στην κοινή γνώμη μία εικόνα “εφόδου” που εντείνει την εσωστρέφεια και την απαξίωση.
Θα πρέπει να αξιολογηθεί λοιπόν η σημερινή ηγεσία; - Θα απαντήσω αναμφίβολα ναι.
Θα πρέπει αυτό να γίνει με τον απολύτως καταστατικό τρόπο, δηλαδή το φθινόπωρο του 2025; - Θα πω ότι είμαστε εδώ για να τηρούμε το καταστατικό αλλά και να αξιολογούμε και τις νέες συνθήκες. Και με βάση αυτές, τα αρμόδια καταστατικά όργανα να πάρουν τις αποφάσεις τους.
Το ζήτημα ηγεσίας έχει τεθεί. Ακόμη και με τον λάθος τρόπο. Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Ούτε μπορούμε να συρόμαστε.
Μήπως πάλι θα πρέπει να γίνει άμεσα; Να στήσουμε αύριο μία κάλπη; Να τρέξουμε άρον άρον να ψηφίσουμε;
Η προσφυγή στην κάλπη, χωρίς καμία άλλη θεσμική διαμεσολάβηση μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα, παραπέμπει στην λειτουργία ενός ασπόνδυλου οργανισμού.
Υπάρχει η ανάγκη για μία ανοιχτή, κομματική συνδιάσκεψη - ενδεχομένως αφού προηγηθούν αντίστοιχες περιφερειακές - που θα δώσει την δυνατότητα να παρουσιαστούν και να συζητηθούν ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια για το μέλλον του κόμματος και της χώρας .
Να τολμήσουμε τις υπερβάσεις που απαιτούνται.
Για τη συγκρότηση μίας μεγάλης προοδευτικής παράταξης. Ισχυρής, ανατρεπτικής, πλειοψηφικής, Που θα νικήσει στις επόμενες εθνικές εκλογές. Δεν ηττηθήκαμε. Όχι ακόμη. Ευτυχώς. Για να ηττηθούμε θα πρέπει να ηττηθούν οι ιδέες μας. Θα πρέπει να πάψει η κοινωνία να αιτείται έναν πιο δίκαιο κόσμο, έναν πιο ελεύθερο κόσμο, έναν πιο συμπεριληπτικό κόσμο. Και η κοινωνία δεν έχει πάψει να ονειρεύεται. Αιτείται όμως να γίνουμε η φωνή της. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη.