Όλοι περίμεναν από τον Γιώργο Παπανδρέου να πενθήσει, αξιοπρεπώς, μετά την ιστορική ήττα του από τον Νίκο Ανδρουλάκη. Εκείνος τους κατέπληξε, για μια ακόμη φορά, και γλέντησε σε ταβέρνα, με χορό.
Αυτό που είδαμε, βέβαια, να καταγράφεται στα social media, μετά βίας θα το λέγαμε ζεϊμπέκικο. Το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός βαθιά εσωτερικός, υπερβατικός, μόρτικος αλλά και μυστικιστικός. Στην περίπτωση Παπανδρέου ήταν ένα άτεχνο στριφογύρισμα με ασταθή τσαλιμάκια. Ένα παράταιρο «αντίο», τελικά, σε ένα άκαιρο γλέντι.
Πολλοί σχολίασαν ότι θα ήταν προτιμότερο ο πρώην πρωθυπουργός να είχε επιλέξει τη στιβαρή πολιτική σιωπή, μετά την ήττα, αλλά… Je m'en fous, που λένε και οι Γάλλοι.
Το story με τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη το ανήρτησε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, σημειώνοντας παράλληλα: «Στις καλές και τις άσχημες ημέρες θα γελάμε, θα χορεύουμε και θα τραγουδάμε». Στην ταβέρνα βλέπουμε και κάποιους να του κρατούν τέμπο, με ενθουσιασμό, και μια κυρία να του φωνάζει «γεια σου, πρόεδρε». Αυτή η φατρία Παπανδρέου! Πάντα έτοιμη να επικροτήσει, με τον ίδιο φανατισμό, όλα τα επισφαλή βήματα του ηγέτη της.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί πλέον παρελθόν για το ΠΑΣΟΚ. Η τρελή κωμωδία που επιχείρησε να ανεβάσει, στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ, με σενάριο την «προοδευτική διακυβέρνηση» με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκοψε εισιτήρια. Γεφυροποιοί και συριζολάτρες του περιβάλλοντός του οδηγούνται πλέον σε αποστρατεία -και είναι αρκετοί. Ακόμη και όσοι τον συμπαθούσαν σαν πρόσωπο, αλλά δεν έχουν ξεχάσει ούτε τη χαοτική πρωθυπουργία του, ούτε τα λάθη της πολιτικής του, τον καταψήφισαν.
Στον δεύτερο γύρο ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε λιγότερες ψήφους απ’ ό,τι στον πρώτο, απόδειξη πως η υπεροπτική και «πριγκιπική» συμπεριφορά του στην εσωκομματική μάχη αποδοκιμάστηκε με πάταγο. Δεν μπόρεσε να ζωντανέψει ούτε την προσωπολατρία για την οικογένεια, ούτε τη νοσταλγία του παρελθόντος, ούτε τη μαγεία της εποχής με τα χρυσά κουτάλια -η επανάληψη της φράσης «λεφτά υπάρχουν» ακούστηκε σαν φάρσα αυτή τη φορά.
Το ΚΙΝΑΛ, με τον 40χρονο Νίκο Ανδρουλάκη επικεφαλής, τρέφει ελπίδες να γίνει πολιτικά ο άλλος πόλος που χρειάζεται το πολιτικό μας σύστημα. Ένας πόλος λογικής και ρεαλιστικής αντιπολίτευσης, μια κεντροαριστερά με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Αυτό θα είναι θετικό για την ίδια την παράταξη, αλλά κυρίως για τη χώρα. Ίσως το έργο αποδειχθεί και σχετικά εύκολο για τον νεοεκλεγμένο ηγέτη, όσο η άλλη πρόταση του όμορου χώρου στηρίζει ακόμη τους Ρουβίκωνες και τους Κουφοντίνες ή ονειρεύεται με τον Πολάκη νέο ρεσάλτο στους αρμούς της εξουσίας. Αρκεί να βρεθούν σύντομα από τη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ τα συνθήματα, η στέρεη ρητορική και οι συμμαχίες. Και να αποκλειστούν όσοι «δεινόσαυροι» του παλαιού ΠΑΣΟΚ ονειρεύονται παλινόρθωση. Θα έχει ενδιαφέρον να το δούμε.