Υπάρχει μια κατηγορία πανεπιστημιακών (δεν είναι ακριβώς καθηγητές με την κλασική έννοια του όρου) που εμφανίστηκε στη μεταπολίτευση και ουσιαστικά αποδόμησε τα τελευταία 50 χρόνια τα ελληνικά πανεπιστήμια.
Συχνά είχαν κάνει μέτριες σπουδές σε περιφερειακά πανεπιστήμια του εξωτερικού και, ακόμα συχνότερα, μπέρδευαν τον ακτιβισμό με τη διδασκαλία!
Ο δημοκρατισμός της μεταπολίτευσης και το βύσμα της αριστεράς τους άνοιξαν τις πόρτες των πανεπιστημίων.
Όλοι αυτοί οι «πανεπιστημιακοί δάσκαλοι» μισούν τον δυτικό κόσμο και τη Δημοκρατία, λατρεύουν τη Χαμάς, τη Χεσμπολά και το Ιράν και είναι οι ίδιοι που πανηγύρισαν ανοιχτά το χτύπημα της Αλ Κάιντα στους δίδυμους πύργους.
Σήμερα, εύχονται να καταστραφεί το Ισραήλ, να θριαμβεύσουν η τρομοκρατία και οι μουλάδες στη Μέση Ανατολή και να κυριαρχήσουν στον πλανήτη ο Πούτιν, οι Κινέζοι και η Βόρεια Κορέα. Φυσικά, μισούν τον Νετανιάχου (τον επονομαζόμενο και «Μπίμπι»…) για ευνόητους λόγους και προφανώς τον Μητσοτάκη.
Στην κενή περιεχομένου αρθρογραφία τους, παριστάνουν τους σοφούς και τους δίκαιους και μοστράρονται ως δημοκράτες, αλλά δεν θα είχαν αντίρρηση να κόψουν και κανένα αυτί όπως του Δημητρίου στην Τασκένδη το 1955.
Αυτή η υπαρξιακή μουτζούρα που αυτοαποκαλείται «ακαδημαϊκή ελίτ», που πιστεύει ότι κατέχει το μονοπώλιο της ηθικής, των αξιών και της αλήθειας, χρεοκόπησε μαζί με τη διακυβέρνηση Τσίπρα και, πολύ φοβάμαι, ότι θα τελειώσει στο Δρομοκαΐτειο.