Η βιασύνη, τις περισσότερες φορές, δεν είναι καλός σύμβουλος. Οι «αρχαίοι ημών…» το διατύπωσαν λακωνικά και σοφά: «Σπεύδε βραδέως». Οι επίγονοί τους, το παραδεχόμαστε με το πολύ παραστατικό «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει…». Κι’ όμως, ενώ από γνωμικά, σκίζουμε στην πράξη... κολλάμε. Παράδειγμα, η πανδημία.
Ο δαιμονιωδώς «έξυπνος» ιός και η εξέλιξη της πανδημίας, θα έπρεπε να μας έχει καταστήσει προσεκτικούς και επιφυλακτικούς ως προς την λήψη και άρση μέτρων για την αντιμετώπισή τους. Όχι μόνο εδώ, αλλά σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Το ότι «μαθαίνουμε» την ίδια ώρα που «παθαίνουμε» και οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις των προβλέψεών μας, θα έπρεπε να μας έχουν καταστήσει επιφυλακτικότερους ως προς τις «βεβαιότητες» και τις «προγνώσεις» μας.
Δυστυχώς, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο- τουλάχιστον στον βαθμό που η λογική και η πρόνοια θα επέβαλλαν.
Η αλήθεια είναι ότι η πανδημία δεν απειλεί (πρωτίστως, φυσικά…) μόνο την ζωή μας, αλλά έχει βαρύτατες επιπτώσεις και στην οικονομική ζωή, τον πνεύμονα όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Κατανοητή, λοιπόν, και η αγωνία της Πολιτείας γι’ αυτή την σημαντικότατη «παράπλευρη συνέπεια» της πανδημίας, αφού κάθε μέρα που πάει χαμένη στην οικονομία, θα απαιτήσει σκληρή δουλειά εβδομάδων και μηνών για να αναπληρωθεί, ακόμη και αν αυτός ο διάολος εξαφανιζόταν δια μαγείας αύριο το πρωί…
Ο κόσμος έχει φθάσει στα όριά του, οι κοινωνικοί δεσμοί, οι ανθρώπινες επαφές έχουν διαταραχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να χρειάζεται να… επέμβει η επιστήμη της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας. Οι πολίτες δεν ψυχοπλακώνονται μόνο από την μίζερη και ανάπηρη καθημερινότητα τους, αλλά και από την αγωνία για το «αύριο»- κυρίως το οικονομικό και εργασιακό- που όλοι ελπίζουμε να ξημερώσει, έστω και «κουτσό», κάποια στιγμή…
Το ζήτημα είναι η κοινωνία να μην ωθείται (καλοπροαίρετα, αναμφίβολα) σε μια… γενική και αόριστη αισιοδοξία, που πιθανότατα θα διαψευσθεί, όπως δείχνουν τα μέτρα «χαλάρωσης» που… εξαγγέλλονται και παίρνονται πίσω εσπευσμένα και άτσαλα, με πολλαπλάσιες αρνητικές επιπτώσεις, πρακτικές και ψυχολογικές, από όσες θα υπήρχαν αν δεν είχαν εξαγγελθεί τα «καλά νέα». Όταν επιτρέπεις την αισιοδοξία, τόσο βαρύτερη και δύσκολα διαχειρίσιμη θα είναι η απαισιοδοξία που θα ακολουθήσει την διάψευσή της…
Θέλει λίγο αυτοσυγκράτηση και υπομονή, από πλευράς Πολιτείας, η κατάσταση στο σημείο που βρισκόμαστε. Οι εμβολιασμοί προχωρούν και βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο, το καλοκαίρι (με ότι συνεπάγεται για την «ανοικτή» λειτουργία εστίασης κ.λ.π.) έρχεται ενεργός σύμμαχος,, οι εκτιμήσεις των ειδικών αναφέρουν ότι τώρα αντιμετωπίζουμε μια κορύφωση αλλά σταδιακά το ιικό φορτίο θα βαίνει μειούμενο, οι εμβολιασμοί που επιτείνονται, σχετικά σύντομα θα δείξουν τα θετικά αποτελέσματά τους στην κοινωνία…
Ας σπεύσουμε βραδέως. Ναι, έχουμε πάθει συλλογικό… ψυχοπλάκωμα από τα μέτρα (από όσους και όπως τηρούμενα!), σίγουρα θέλουμε να «κάνουμε Πάσχα στο χωριό!», ακόμη και όσοι… δεν διαθέτουμε χωριό! Η οικονομία έχει φθάσει στα όριά της, αλλά μην μου πείτε ότι αν λιανεμπόριο και καφε-μπάρ ανοίξουν δυο βδομάδες αργότερα, αυτό θα κάνει δυσβάστακτη την διαφορά. Προέχει ο περιορισμός των κρουσμάτων, η διάσωση του συστήματος υγείας, η δημιουργία προϋποθέσεων αισιοδοξίας για την ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, ψυχολογικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, χωρίς την απειλή της μετάπτωσης πάλι σε απαισιοδοξία…
Δεν χρειάζονται οι «φιλολαϊκές» εξαγγελίες «το λιανεμπόριο θ’ ανοίξει και δεν θα ξανακλείσει!» από… τηλε-αστέρες υπουργούς, ιδίως όταν προηγούμενες ανάλογες πάρθηκαν άρον-άρον πίσω την ίδια μέρα! Ούτε «πιασάρικες» προβλέψεις άλλων (σοβαροί αυτοί…) υπουργών ότι «μάλλον θα κάνουμε φέτος ένα διαφορετικό από το περσινό Πάσχα…». Μακάρι, αλλά… άστο να ‘ρθει να το χαρούμε ως ευχάριστη έκπληξη, μην μας φουσκώνεις για να μας… κλατάρεις ενδεχομένως σε λιγότερο από ένα μήνα…
Δεν διανοούμαι να πιστέψω ότι οι όποιες «χαλαρώσεις», έρχονται ως αποτέλεσμα ανόητου υπολογισμού του αναθεματισμένου «πολιτικού κόστους», λόγω δημοσκοπήσεων που δείχνουν «κοινωνική κόπωση». Αν όλα πάνε καλά το καλοκαίρι, αρχίσει να ρολάρει η οικονομία, το σύστημα υγείας αντέξει, με τα εμβόλια πλησιάσουμε την «ανοσία αγέλης», ας γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι κανείς δεν θα θυμάται και δεν θα της χρεώσει την προσωρινή πρόσθετη ταλαιπωρία κάμποσων ημερών ακόμη…
Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει… Αρκετά δεν έχουμε φάει ως τώρα τα μούτρα μας;