Πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα (και υποχρεώσεις) όσον αφορά την προσωπική και οικογενειακή ζωή; Αναντίρρητα.
Ακόμη και οι αντίθετοι με το κυβερνητικό νομοσχέδιο, με μασημένα λόγια το… μισο-ομολογούν! Το νομοσχέδιο έρχεται να λύσει υφιστάμενες δυσλειτουργίες, λόγω αγκυλώσεων και δοξασιών του συστήματος, για πολλά χρόνια. Και να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη σε ό,τι φορά τον σεβασμό και την προάσπιση της ισότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Αυτή είναι η ουσία και η πραγματικότητα…
Ήταν ανάγκη να έρθει προς διαβούλευση και «ζύμωση», κατ’ αρχήν, στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, διακυβεύοντας τη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή; Το είχε εξαγγείλει προεκλογικά (και στις προγραμματικές δηλώσεις) ο πρωθυπουργός, χωρίς όμως δέσμευση ως προς τον χρόνο κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου.
Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα στη μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης, ή θα μπορούσε να περιμένει να έρθουν πριν άλλες, με πιο επείγουσα ιεράρχηση; Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης. Μπορούσε, έπρεπε να υπάρξει διαφορετική ιεράρχηση προτεραιοτήτων;
Ο εκσυγχρονισμός του εθνικού παραγωγικού μοντέλου και της ανταγωνιστικότητας, η αποκατάσταση της τάξης και της ασφάλειας σε όλα τα επίπεδα, η εκ βάθρων αναδιάταξη του ετοιμόρροπου ΕΣΥ, ο επαναπροσδιορισμός στόχων και σχεδίων λειτουργίας της Παιδείας φαντάζουν πιο «κραυγαλέες» ανάγκες από τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, ακόμη και αν το νομοσχέδιο έρχεται να λύσει σωρευμένα προβλήματα και δυσλειτουργίες, που κατά κύριο λόγο αφορούν αθώες παιδικές ζωές…
Ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει με τις κινήσεις του (παρά τις εντυπώσεις που αυτές ενίοτε προκαλούν) ότι είναι και συνεπής αλλά και συνετός πολιτικός. Δεν θεωρεί και δεν ασκεί την πολιτική ως… «ζαριά, κι αν σου κάτσει!» Ξέρει ότι το συγκεκριμένο (φιλελεύθερο και προοδευτικό) νομοσχέδιο προκαλεί πολλές και έντονες αντιδράσεις και στην κοινοβουλευτική του ομάδα και σε αρκετούς υπουργούς που έχουν πει ότι θα το καταψηφίσουν, αλλά και σε μια μεγάλη μερίδα οπαδών και ψηφοφόρων της ΝΔ που εμφορούνται και γοητεύονται από υπερσυντηρητικές θέσεις και απόψεις, με τη… βοήθεια της Εκκλησίας.
Ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί ότι αυτή η κίνησή του θα εκτιμηθεί και θα «μετρήσει» πολύ στην κεντρώα-κεντροδεξιά εξέδρα των υποστηρικτών του, στην οποία υπολογίζει πολύ, και μέχρι στιγμής τα ανοίγματά του προς αυτή την κατεύθυνση έχουν καρποφορήσει. Και βλέπει, ήδη, ότι ο στενόμυαλος, μικρόψυχος και αδιέξοδος τρόπος που αντιδρά η «κεντροαριστερά» με τα… «κορδόνια της ΝΔ που δεν θα δέσει!» ο κ. Ανδρουλάκης, απειλώντας να μην ψηφίσει ένα νομοσχέδιο της δικής του ιδιοσυγκρασίας, απλώς για να… κάνει κακό στον Μητσοτάκη, λειτουργεί υπέρ της κυβερνητικής θεσμικότητας.
Ο πρωθυπουργός εκτιμά ότι ο (ακόμη άγνωστου μήκους…) δρόμος της διαβούλευσης και της ζύμωσής του, του προσφέρει κρίσιμο χρόνο όχι μόνο να μεταπεισθούν αρκετοί από τους «αντιφρονούντες» βουλευτές του, τους οποίους σέβεται και δεν θέτει θέμα κομματικής πειθαρχίας (οψέποτε έρθει το νομοσχέδιο προς ψήφιση), μη δημιουργώντας έτσι ο ίδιος… πρόβλημα συνοχής στη ΝΔ, και «προσφέροντάς» τους τη (βολική, για την τελική υπερψήφιση και από τα άλλα κόμματα!) διέξοδο της… «αποχής». Ανάλογη στάση κρατά και με τους υπουργούς -«φυσικά, έχουν αυξημένες ευθύνες και υποχρεώσεις, αλλά στο τέλος ως βουλευτές ψηφίζουν κι αυτοί»!
Στον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών σήμερα, πλέον, αντιτίθενται όλο και λιγότεροι, μετά την αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης για όλα τα ζευγάρια. Και το σύμφωνο καλύπτει όλα τα αστικά δικαιώματα, πλην ενός: δεν παρέχει το δικαίωμα σε ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδιά! Ο ένας σύντροφος μπορεί να υιοθετήσει, αλλά, αν πεθάνει, ο έτερος, που για μια ζωή ήταν επίσης γονέας του υιοθετηθέντος, δεν θεωρείται ως τέτοιος, δεν μπορεί να εκπροσωπεί το παιδί (του!), δεν μπορεί να το επισκέπτεται σε νοσοκομείο, και το παιδί υποχρεωτικά επιστρέφει σε «δομές»! Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πάμπολλες τέτοιες οικογένειες, που οι ομόφυλοι γονείς απέκτησαν παιδιά είτε στο εξωτερικό με παρένθετη μητέρα είτε με υιοθεσία, και… «απλώς», τα παιδιά αυτά για το «σύστημά» μας δεν υφίστανται, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, καμιά εξασφάλιση.
Αυτή την προφανέστατη αδικία, παράνοια, έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, έρχεται να θεραπεύσει αποφασιστικά και οριστικά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και οι ρυθμίσεις του -στις οποίες, όμως, ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα «χρήσης» παρένθετης μητέρας για την απόκτηση τέκνου από το ομόφυλο ζευγάρι. Τη στιγμή, μάλιστα, που και για την περίπτωση ετερόφυλων, οι προϋποθέσεις που θέτει ο νομοθέτης σήμερα είναι αυστηρότατες, εδράζονται σε επιστημονικά, ιατρικά ζητήματα, και δεν τίθεται θέμα… ελεύθερης, αγοραίας επιλογής -άλλο τώρα τι γίνεται στην πράξη.
Χρειάζεται η πλειοψηφία, τουλάχιστον, της κοινωνίας να απαλλαγεί από ταμπού και μουχλιασμένες αντιλήψεις, να προσπαθήσει να ψυχανεμιστεί πώς θα είναι η ζωή 50 χρόνια από σήμερα, τι ανάγκες θα έχουν δημιουργηθεί και με ποια εργαλεία θα τις αντιμετωπίσουμε.
Όταν ο Μιτεράν κατάργησε τη θανατική ποινή στη Γαλλία (του Ζολά…), το 67% της κοινωνίας ήταν εναντίον, και σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το έκανε… Χωρίς δημοψηφίσματα! Σε ζητήματα δικαιωμάτων δεν χωρούν πλειοψηφίες και μειοψηφίες, μετράει το δικαίωμα και ενός μόνον ανθρώπου!
Όταν θεσπίσθηκε στην Ελλάδα ο πολιτικός γάμος, η Εκκλησία απείλησε με ξεσηκωμό και επανάσταση -όπως και με την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Όλα έγιναν, τελικά, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι…
Οι άνθρωποι, φύσει συντηρητικοί και αντίθετοι σε αλλαγές που τους... ξεβολεύουν από συνήθειες ή «πιστεύω», θέλουν την… «αγία ρουτίνα» τους, την ευλογημένη αδράνεια. Η ζωή πορεύεται με διαρκείς αλλαγές. Και οι άνθρωποι νομοτελειακά συμμορφώνονται…