Αυτοί που σπάνε ολημερίς τα δάχτυλα στα πληκτρολόγια του μίσους, δεν έχασαν την ευκαιρία να επιτεθούν σε όσους βρήκαν γελοίο να το παίζεις επανάσταση και να εμφανίζεσαι στο προεδρικό με παντόφλα παραλίας.
Προσωπικά, ήξερα ότι φοράμε σαγιονάρες όταν πηγαίνουμε στην τουαλέτα ενός beach bar, όχι όταν πηγαίνουμε σε δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Αλλά, τέλος πάντων, θεώρησα υπερβολικούς όσους είδαν τις σαγιονάρες ως απειλή για τη Δημοκρατία μας, αστεία πράγματα. Ούτε πίστεψα ότι επίτηδες τις έβαλε ο μουσικός -σαν μια νότα ανταρσίας απέναντι στην ελίτ με τα κοστούμια, όπως ειπώθηκε. Εξάλλου, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και η παρεξήγηση λύθηκε. Ο βιολιστής απεδείχθη συμπαθής και το αντιμετώπισε με χιούμορ. Αν κάτι απειλήθηκε ήταν ίσως το... σμόκιν της φιλαρμονικής της ΕΡΤ, που φορέθηκε με τον ιδρώτα της παραλίας και μετά από δίωρη οδήγηση. Αλλά η Δημοκρατία μας, όχι, δεν κινδύνεψε από τις παντόφλες.
Μα ασχολείστε με σαγιονάρες και σορτσάκια, επέκριναν ορισμένοι τους δημοσιογράφους, με αφορμή τη δεξίωση στο προεδρικό. Δεν τους πειράζει η απρέπεια, η κακογουστιά ή το μπάχαλο, ενοχλούνται μόνο όταν τα επισημαίνεις ή δεν τα επικροτείς. Είναι αστείο πως οι άνθρωποι που πόνταραν σε βοσκοτόπια για να στήσουν κανάλια, έγιναν τώρα υπέρμαχοι της ελευθερίας του Τύπου και κάνουν υποδείξεις στα ΜΜΕ τι να γράφουν και τι όχι. Τι άλλο θα ακούσουμε!
Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να επιτεθούν σε θεσμούς, πρόσωπα και πολιτικούς, ανήμερα της Γιορτής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Τους είδαμε να πέφτουν σαν τις Ακρίδες πάνω στην ευρωβουλευτή της ΝΔ, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, επειδή τόλμησε να φορέσει έξωμη, κόκκινη τουαλέτα στο προεδρικό. Ένα κύμα φθόνου, σεξισμού και ταξικού μίσους κατέκλυσε τα πληκτρολόγια. «Φτιασιδωμένη πόρνη η δημοκρατία σας», έγραψαν πάνω από τη φωτογραφία της ευρωβουλευτού. Ξέσπασαν στην τολμηρή τουαλέτα, αλλά το καταλάβαμε -η χολή και το μίσος απευθυνόταν πρωτίστως στη Δημοκρατία «μας».
Μετά επιτέθηκαν στην Πρόεδρο Κατερίνα Σακελλαροπούλου, γιατί είπε το αυτονόητο, στη δεξίωση: ότι δεν δικάζει ο όχλος, αλλά η Δικαιοσύνη. Δεν αναφέρθηκε σε ονόματα, ωστόσο οι της αντιπολίτευσης αποφάσισαν ότι ξελάσπωνε τον Λιγνάδη. «Βαρύ θεσμικό ατόπημα» είδε η «Αυγή» (25/7), διχαστικά λόγια μιας «συνταξιούχου δικαστικού» τα χαρακτήρισε ο Νίκος Φίλης. Αυτοί οι άνθρωποι εκσφενδονίζουν τις ύβρεις κατά των θεσμών με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, λες και οι ίδιοι δεν ανήκουν στο τόξο της Δημοκρατίας «μας»! Τι εννοούσε πραγματικά η Πρόεδρος; Ότι θεμελιώδης πυλώνας του πολιτεύματος είναι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και όχι οι γελοιότητες που κατέκλυσαν τη δημόσια συζήτηση για το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Τι εννοούν οι της αντιπολίτευσης; Ότι επιτρέπεται ελεύθερα στον Μπιμπίλα, στον Πολάκη και στην Μποφίλιου να στήνουν δικαστήρια και κρεμάλες, να στοχοποιούν δικαστές ή να διαβάζουν ανακοινώσεις στα θέατρα της χώρας, αλλά η Πρόεδρος θα έπρεπε να σιωπήσει.
Και βέβαια, όλοι αυτοί μαζί ρίχτηκαν στη μάχη για να αποφυλακιστεί ο αναρχικός «τοξοβόλος του Συντάγματος». Δηλαδή, κάποιος που έχει καταδικαστεί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, πυρομαχικά, ληστείες, απόδραση κ.λπ. Το ξεκίνησαν μέσω Λιγνάδη, έκαναν ένα ωραίο πακέτο με τον «τοξοβόλο»-απεργό πείνας, και έστησαν αφήγημα. Μα, ποιος λογικός άνθρωπος θα έκανε πορείες με αίτημα να ελευθερωθεί αυτός ο φυλακισμένος; Ή θα έκαιγε ραδιοφωνικό σταθμό για να βρει το δίκιο του ένας τέτοιος κρατούμενος; Ή θα έβριζε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί δεν τον υπερασπίζεται;
Ειλικρινά, δεν κατανοώ γιατί η αντιπολίτευση κάνει πάλι το λάθος που έκανε με τον Κουφοντίνα, γνωρίζοντας πόσο η κοινή γνώμη αποστρέφεται τους μπαχαλάκηδες, αλλά και τους προστάτες τους. Με την ίδια επιμονή, αυτοί συνεχίζουν ευθεία στον τοίχο. Δεν είμαι ειδική στην ψυχιατρική για να την επικαλεστώ ή να συμβουλεύσω θεραπεία. Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με μια μερίδα ανθρώπων που έχει αποσχισθεί από το πλαίσιο της κανονικότητας και δεν υπηρετεί τις αρχές μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Λειτουργούν σαν μια εστία μίσους και σύγκρουσης, που προχωράει στα τυφλά και υπερασπίζεται την πιο περιθωριακή ατζέντα θεμάτων, παρότι αυτό δεν τους ευνοεί. Τα συνθήματά τους απωθούν, η θεματολογία τους γκρεμίζεται στις δημοσκοπήσεις κι αυτοί επιμένουν στο περιθώριο.
Ας κάνουν τουλάχιστον το σταυρό τους που η Δημοκρατία, όπως ανέχεται τις σαγιονάρες του αρχαιόπληκτου μουσικού μας, ανέχεται κι αυτούς -όσο κι αν προσπαθούν συστηματικά να την κακοποιήσουν.