Καλή μας χρονιά, λοιπόν. Μόνο που, παρ’ όλες τις ευχές και τις ελπίδες, δεν θα… προκύψει από μόνη της, αν δεν ανασκουμπωθούμε κι εμείς, αν δεν προσπαθήσουμε να τη φτιάξουμε.
Αυτό το έρμο «συν Αθηνά…» που το πιπιλίζουμε μεν, το αποφεύγουμε δε γυρεύοντας ευθύνες στους πάντα βολικούς «άλλους»…
Δεν είναι εύκολο, και πάντως όχι για όλους, να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε στιγμές κολοσσιαίων αλλαγών και μεταλλάξεων. Στις οποίες πρέπει, επιβάλλεται, να προσαρμοσθούμε - και νομοτελειακά θα προσαρμοσθούμε, παρά την έμφυτη απέχθεια του ανθρώπου στις «αλλαγές», που τον βγάζουν από την ευλογημένη ρουτίνα και συνήθειές του, που τον αναγκάζουν να ξεχάσει «βεβαιότητες» και τον οδηγούν να χτίσει άλλες, που κι αυτές είναι καταδικασμένες να αλλάξουν…
Η οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας, που ακόμη και με όλα όσα έχουμε υποστεί και υποφέρει, για κάποιους είναι «υπερβολές και εμμονές» (είτε για να μην αλλάξουμε τρόπο ζωής, είτε για να συνεχίσουμε να βγάζουμε κέρδη από την καταστροφική κλιματική επιδείνωση…), κλασικό παράδειγμα του «έλα μωρέ τώρα…» της ανθρώπινης φύσης, που «μετράει» τη ζωή και το μέλλον της γης με βάση το ατομικό «προσδόκιμο» του καθενός, και ούτε δευτερόλεπτο παραπέρα…
«Καπάκι» σ’ αυτή την ορατή απειλή (κι ας μην αφορά άμεσα κάμποσες γενιές ακόμη), δυο χρόνια τώρα βιώνουμε τη μεγαλύτερη και απειλητικότερη πανδημία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος -και αν θρηνούμε συγκριτικά λιγότερα θύματα από κορυφαίες προηγούμενες, το οφείλουμε στην πρόοδο της επιστήμης! Αν αυτή δεν έφτιαχνε τόσο σύντομα, σχεδόν ακαριαία, τα εμβόλια, είναι βέβαιο ότι οι νεκροί από τον κορωνοϊό θα ήταν ήδη εκατοντάδες εκατομμύρια.
Ιστορική ανάμνηση η «κανονικότητα» του 2019
Η «κανονικότητα» του 2019, μόλις δυο χρόνια πριν, μοιάζει σήμερα… ιστορική ανάμνηση. Καμιά από τις «βεβαιότητές» της, ακόμη και η απλή… αγκαλιά και το φιλί, δεν ισχύει σήμερα - για να μη μιλήσουμε για οικονομία, κοινωνική ανάπτυξη, υποτυπώδη σχεδιασμό και του πλέον άμεσου μέλλοντος. Μόνη «βεβαιότητα» σήμερα, η…. αβεβαιότητα, η σαστιμάρα, η αμηχανία, η παντελής αδυναμία πρόβλεψης του επερχόμενου…
Με βάση την ιστορική εμπειρία, ο άνθρωπος νομοτελειακά θα προσαρμοσθεί, για να επιζήσει. Θα συνηθίσει και σταδιακά θα υιοθετήσει τη νέα κανονικότητα, τις βεβαιότητες και τα προβλεπτά ρίσκα της - μέχρι την επόμενη κρίση…
Αλλά σήμερα βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής και της αναγκαστικής προσαρμογής. Ακόμη «κλωτσάμε» στη νέα συνθήκη, την αμφισβητούμε. Και όσοι καταλαβαίνουμε ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο γεννιέται, επειδή αυτό το νέο δεν είναι ξεκάθαρο και «ακριβώς» προδιαγεγραμμένο (που ποτέ δεν υπήρξε το όποιο «νέο»!), είμαστε δύσθυμοι, επιφυλακτικοί, έστω… καλοπροαίρετα καχύποπτοι. Άτομα, αλλά και κοινωνίες, που, δυστυχώς, παρά τις κεφαλαιοποιημένες εμπειρίες τουλάχιστον δύο αιώνων, εξακολουθούν να συντηρούν και να επωάζουν δεισιδαιμονίες, άλογους φόβους, δυσπιστία στον ορθολογισμό και την πρόοδο.
Οι αντιδράσεις και οι αντιστάσεις στα εμβόλια όχι μόνο στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή γειτονιά μας, οι ανατριχιαστικές πρωτόγονες δοξασίες που γίνονται εργαλεία ελέγχου των μαζών από οργανωμένες θρησκευτικές και πολιτικές φράξιες, εκτός από εφιαλτικές, είναι και απόλυτα χαρακτηριστικές.
Τι αίσθημα εμπιστοσύνης δημιουργούν σε μια παραζαλισμένη, φοβισμένη κοινωνία;
Και κάποιες σκέψεις για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας στον τόπο μας.
Πέρα από τις φοβίες, τους φανατισμούς και τις ανοησίες των αντιεμβολιαστών και εξαιτίας αυτών των φαινομένων, οι ευθύνες της πολιτείας είναι τεράστιες εκ των πραγμάτων και εκ των απρόβλεπτων εξελίξεων της πανδημίας. Σε κάποιον, όχι πάντως τον πρωταρχικό, βαθμό, η θολούρα και η δυσπιστία μερίδας της κοινωνίας (πλην φανατικών) στα εμβόλια και τα μέτρα που λαμβάνονται, οφείλονται σε παλινωδίες της κυβέρνησης, ολιγωρίες, βιασύνες και… «βεβαιότητες» (πόσες φορές χαιρετίσαμε το «τέλος της πανδημίας»;), εξαγγελίες «αισιόδοξων» μέτρων που μέχρι να… εξαγγελθούν παίρνονται πίσω (το αχρείαστο φιάσκο με το ρεβεγιόν, που εκ των πραγμάτων εξίσωσε… εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, έτσι που ακύρωσε το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα υπέρ των εμβολίων!), οι πρόωρες «θετικές» προβλέψεις κυβερνητικών στελεχών, που καλλιεργούν κλίμα αισιοδοξίας στους πολίτες, για να ακολουθήσει, πολλές φορές και την ίδια μέρα, η ανάκλησή τους…
Είναι απαράδεκτο το (συχνό) φαινόμενο να βγαίνουν «αρμόδιοι» (αλλά και… κολαούζοι) της κυβέρνησης και να εξαγγέλλουν μέτρα ή ανακλήσεις μέτρων, που είχαν αναγγείλει… άλλοι «αρμόδιοι» - κάποιες φορές και ο ίδιος ο πρωθυπουργός! Τι αίσθημα εμπιστοσύνης δημιουργούν σε μια παραζαλισμένη, φοβισμένη κοινωνία; Πόσο δύσκολο είναι, ειδικά σε ένα… επιτελικό κράτος, να γίνονται ανακοινώσεις ΑΦΟΥ ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις, και να μην ακολουθείται το μοντέλο των «ευπρόσδεκτων (για πόσο;) διαρροών»;
Είναι αλήθεια ότι και η «ευφυής» πανδημία του πανούργου ιού έχει φέρει σε αυτά τα δύο χρόνια τα πάνω κάτω ακόμη και στις σοβαρές επιστημονικές εκτιμήσεις και προβλέψεις. Και γι’ αυτό, ίσως, θα έπρεπε να είμαστε πιο μαζεμένοι και επιφυλακτικοί.
Έχει καλλιεργηθεί τώρα (με βάση εκτιμήσεις επιστημόνων) ένα αισιόδοξο κλίμα ότι η «Ο» θα οδηγήσει σταδιακά στην εξασθένηση και τον έλεγχο της πανδημίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πολιτεία θα πρέπει να αναλάβει ρόλο… προώθησης αυτού του θετικού ενδεχομένου, πολύ δε περισσότερο να βασίζεται σ’ αυτό για να κάνει αισιόδοξες προβλέψεις για μελλοντικές εξαγγελίες (άρσης μέτρων, λειτουργίας της αγοράς κ.λπ.) και να καλλιεργεί προσδοκίες στον κόσμο.
Φυσικά και χρειαζόμαστε αισιοδοξία και ελπίδα, αλλά εξίσου απαραίτητη και χρήσιμη (και ασφαλής) είναι η λελογισμένη συγκράτηση και επιφυλακτικότητα από πλευράς πολιτείας. Ούτε «τελειώνουμε», ούτε «τελευταίο μίλι…» για την επιστροφή στην (ποια;) κανονικότητα. Για να μπορεί να πείθει, να εμπνέει εμπιστοσύνη και να επιβάλλεται στον κόσμο, απαιτείται προσοχή και ειλικρίνεια, λίγα λόγια και μετρημένα - και κυρίως όχι «σιγουριές»…
Μακάρι να κουλαντρίσουμε την «Ο» και με τη σειρά της αυτή να κάνει την πανδημία ενός είδους εποχική γρίπη. Μακάρι…
Αλλά ας περιμένουμε πριν… ξεσαλώσουμε να δούμε τι σόι πράγμα θα αποδειχθεί κι αυτή η… μετάλλαξη του Καμερούν με την οποία καλωσορίζουμε τη νέα χρονιά… Έρρωσθε!