Φαντάζεται κανείς την Μέρκελ να…υπόσχεται σε κάποιον ότι μετά τις εκλογές θα τον κάνει Πρόεδρο κάποιου από τα δημόσια νοσοκομεία του Μονάχου; Μάλλον όχι, όσο αχαλίνωτη φαντασία κι’ αν διαθέτει…
Δεν αποκλείεται η Γερμανίδα καγκελάριος ( ο Γάλλος Πρόεδρος, ο Βρετανός πρωθυπουργός, ο Ολλανδός ομόλογός του κ.λ.π.) πολύ να ήθελε να βάλει κάποιον “δικό της” σε μια διοικητική θέση. Επειδή είναι φίλος της ή γιατί του χρωστάει κάποια χάρη. Αλλά και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να τον “φυτέψει”. Δεν θα της το επέτρεπε το σύστημα και οι διαδικασίες του.
Στην Ελλάδα μας, τα πράγματα είναι (διαχρονικά, διακομματικά, σχεδόν… εθιμικά) πολύ πιο απλά, εύκολα, “ανθρώπινα”. Πώς είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός, υφυπουργός, ακόμη και πανίσχυρος τοπικός κομματάρχης να μην μπορεί να “βολέψει” κάποιον “ημέτερο”;
Η υπόθεση του 80άχρονου Κ. Πατέρα, συνταξιούχου εκπαιδευτικού και “ατυχήσαντα” πολιτευτή με το ΛΑΟΣ, τους ΑΝΕΛ και εν τέλει την ΝΔ προεκλογικά, η οποία σήκωσε τόσο κουρνιαχτό οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης, από μόνη της δεν συνιστά μείζον ζήτημα. Τα ανάλογα διέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ με… βουλανιζατεράδες, και πριν από αυτόν όλες σχεδόν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Τα περιβόητα “δικά μας παιδιά”. Με πολλά προσόντα, ή λιγότερα ίσως, αλλά την διαφορά από άλλους υποψήφιους (με καλύτερα ενδεχομένως προσόντα) την έκανε αυτό το “δικός μας”.
Ο Μάκης Βορίδης με σοκαριστική ειλικρίνεια δήλωσε «και ποιους να βάζαμε δηλαδή, τους ξένους; Έγινε μια αξιολόγηση από μια επιτροπή, κατέληξαν σε 111 άτομα και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο υπήρξε μια αστοχία, έγινε παρέμβαση και διορθώθηκε.» Ο Άδωνις Γεωργιάδης, χωρίς και αυτός να προσπαθήσει να δικαιολογήσει την συγκεκριμένη επιλογή, παρατήρησε εν δικαίω ότι «οι πάντες μπορούν να μας ασκήσουν κριτική, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ!» Που έκανε τα ίδια και χειρότερα…
Ο διορισμός του κ. Πατέρα…ακυρώθηκε εν ριπή οφθαλμού, μετά την πολιτική θύελλα που ξέσπασε, από τον υπουργό Βασίλη Κικίλια. Και η κυβέρνηση κέρδισε την αναγνώριση ότι έσπευσε (τουλάχιστον…) να διορθώσει την «πατάτα» της. Ο Κικίλιας δεν αποπέμφθηκε, όπως ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά το όλο ζήτημα δεν θα έπαιρνε ούτε άξιζε την διάσταση που πήρε. Στην Ελλάδα είμαστε…
Το πρόβλημα (που εν τη ανοησία του έσπευσε να βγάλει από την επικαιρότητα ο Πολάκης με τις διαδικτυακές αθλιότητες του), μεγιστοποιήθηκε από μια… προεκλογική δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σχολιάζοντας τις κομματικές τοποθετήσεις διοικητών νοσοκομείων από τον ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι «εμείς, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να βάλουμε ως διοικητές αποτυχόντες πολιτευτές!»
Ο κ. Πατέρας, μετά την απομάκρυνσή του, είπε δημόσια ότι “την θέση την ζήτησα προεκλογικά από τον Μητσοτάκη, και μου την υποσχέθηκε…”. Και έτσι να μην είναι, η «στραβή» είχε γίνει. Και ουδεμία «δυσαρέσκεια» εκφράσθηκε για τον υπουργό Κικίλια, αφού κυκλοφόρησε ( σωστά ή άδικα, αδιάφορο)) ότι η εντολή προήλθε άνωθεν. Μόνο κάποιοι «τοπικοί» παράγοντες, βουλευτές και στελέχη λέγεται ότι γκρίνιαξαν, όχι επί… της αρχής, αλλά επειδή δεν ρωτήθηκαν για τον διορισμό!
Φυσικά δεν έχει καμιά σημασία αν ο (για λίγες ώρες…) διοικητής είναι 80χρονος, ούτε το πολυκομματικά «σούρτα-φέρτα» του. Πήγαινε όπου ήθελε, κατά καιρούς, ενδεχομένως και όπου τον βόλευε. Λέγεται ότι τα τυπικά προσόντα τα έχει, στην προκήρυξη δεν υπάρχει ηλικιακό όριο για τους υποψήφιους, άρα προς τι…το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Άλλωστε, «γιατί οι άλλοι με… τα βουλκανιζατέρ που ουδέποτε ανακάλεσαν, ήταν καλύτεροι;»
Σ’ αυτό το τελευταίο «επιχείρημα» που διοχετεύεται από την κυβέρνηση έμμεσα ή πιο άμεσα, είναι ο πυρήνας του προβλήματος, εξ αιτίας του οποίου κάποιος κόσμος που στις 7 Ιουλίου ψήφισε Μητσοτάκη αισθάνεται δυσάρεστα και προβληματίζεται. Αυτό το «οι άλλοι ήταν καλύτεροι;», ήταν και το… βασικό επιχείρημα-δικαιολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως απαντούσαν στην τότε κυβέρνηση, απαντούν και στην σημερινή: «Όχι δεν ήταν, αλλά εσείς ψηφιστήκατε για να αποδειχθείτε καλύτεροι όχι απλώς…μη χειρότεροι!»
Οι γενικές επιδόσεις της κυβέρνησης, είναι μέχρι στιγμής θετικές και ως τέτοιες αναγνωρίζονται από την κοινωνία. Και σε σχέση με τις εντυπώσεις που αφήνει το κυβερνητικό έργο, οι επιπτώσεις από την δυσαρέσκεια εξ αιτίας της «πατάτας» με τον 80χρονο διοικητή, είναι στον κόσμο μηδαμινές. Αλλά…
Τα λάθη, οι «στραβές», οι επιπολαιότητες, ακόμη και κάποια αντανακλαστικά αλαζονείας λόγω εξουσίας, δεν μπορούν ν’ αποκλεισθούν. Η καθιέρωση ενός αυστηρού και δεσμευτικού συστήματος δημόσιας διοίκησης, και η θεσμοθέτηση αντικειμενικών κριτηρίων που θα μειώνουν στο ελάχιστο την προσωπική πολιτική παρέμβαση (και τον… διάολο που θα κρύβει!), είναι η μόνη άμυνα με την πρέπει να θωρακισθεί η εκάστοτε εξουσία.
Η κυβέρνηση, θα κριθεί από τα «μεγάλα» και τα δύσκολα, από το πώς θ’ αντιμετωπίσει τα πραγματικά δύσκολα προβλήματα που είναι λογικό να προκληθούν κατά την θητεία της. Το ρουσφέτι στον 80ρονο, κάποιες ανόητες και πολωτικές κραυγές που ακούγονται από συγκεκριμένης νοοτροπίας βουλευτές σε διάφορα κρίσιμα ζητήματα, επιμέρους αστοχίες σε διάφορες κυβερνητικές δράσεις που είναι διορθώσιμες, δεν απειλούν προσώρας την κυβέρνηση. Αρκεί να μην επαναλαμβάνονται με… ανησυχητική συχνότητα, όσο μικρές και «λίγες» αν φαίνονται.
Γιατί, όπως έλεγε μια σοφή γιαγιά, «το λίγο σκατό, μαγαρίζει το πολύ μαγέρεμα…»!