Αυτοί τον καλούν. Αυτός ανταποκρίνεται και πηγαίνει. Ένα «φλερτ» που διαρκεί αρκετά χρόνια τώρα, αλλά ακόμη δεν ολοκληρώνεται. Κάπως έτσι περιγράφεται η σχέση του Αλέξη Τσίπρα με το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Μια σχέση που κάτι την κρατάει και δεν γίνεται γάμος.
Σήμερα το βράδυ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα παρακαθίσει στο δείπνο με τους Ευρωσοσιαλιστές στη Λιουμπλιάνα και αύριο θα συμμετάσχει στις συζητήσεις. Τον περασμένο Ιούνιο είχε επίσης προσκληθεί στη συνάντηση των Ευρωσοσιαλιστών στο Βερολίνο που είχε σκοπό να ενισχύσουν την υποψηφιότητα του Όλαφ Σολτς. Πήγε λοιπόν, τους έφερε και γούρι, αλλά μέχρι εκεί. Ραντεβού στο επόμενο ραντεβού, δηλαδή τώρα στη Σλοβενία.
Συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν ότι πλέον είναι θέμα χρόνου και των κατάλληλων χειρισμών (αφού υπάρχει το πρόβλημα με το ΚΙΝΑΛ) προκειμένου να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα -την επίσημη ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή ομάδα των Σοσιαλιστικών και Δημοκρατικών Κομμάτων. Ως γνωστόν όμως, ο χρόνος είναι... σχετικός.
Τι εμποδίζει τον Αλ. Τσίπρα να ολοκληρώσει το επόμενο βήμα; Άλλωστε η τρέχουσα συγκυρία είναι παραπάνω από ευνοϊκή. Το «παλιό σπίτι», το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δείχνει ετοιμόρροπο. Η γερμανική Linke έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ στις πρόσφατες εκλογές. Οι υπόλοιποι φίλοι και συγγενείς από τους Podemos και τους «Ανυπάκουους» του Μελανσόν έως κάτι περίεργους Ιρλανδούς, Δανούς και Σκανδιναβούς, απομεινάρια των αντι-global κινημάτων της δεκαετίας του '90, στριμώχνονται στο πολιτικό περιθώριο.
Αντίθετα, η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά βιώνει μια αναπάντεχη πολιτική άνοιξη. Την προηγούμενη εβδομάδα στη Γερμανία. Τώρα στην Ιταλία, στις περιφερειακές εκλογές. Κυβερνήσεις με κεντρική δύναμη τους Σοσιαλδημοκράτες υπάρχουν σε όλες τις σκανδιναβικές χώρες, αλλά και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία). Ποιος θέλει λοιπόν να συμβαδίζει με τους χαμένους;
Αν ο Αλ. Τσίπρας επιδιώκει, όπως είναι φανερό, να μετατοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από το παρελθόν της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» στην ευρύτερη Κεντρο-αριστερά, η ένταξη στην ομάδα των Ευρωσοσιαλιστών θα του πρόσφερε μια κορυφαία συμβολική κίνηση. Μια συμβολική χειρονομία οριοθέτησης από το ξεπερασμένο παρελθόν και από τις ποικίλες «παραφυάδες» του εγχώριου αριστερισμού. Γιατί το σκέφτεται; Πάντως επειδή στην πολιτική οι καθυστερήσεις πληρώνονται, όσο αργεί, όλες αυτές οι οριοθετήσεις είτε παραμένουν στον αέρα είτε δεν ολοκληρώνονται. Με την αντίστοιχη πολιτική ζημιά.
Στην αρχή του καλοκαιριού, μετά τη σύνοδο των Ευρωσοσιαλιστών στο Βερολίνο, στενοί συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογούσαν τις επιφυλάξεις του αντιπαραβάλλοντας μια παράλληλη, αλλά σίγουρα διαφορετική προοπτική. Δηλαδή ότι ο Αλ. Τσίπρας στόχευε σε μια ευρύτερη σύγκλιση των Ευρωσοσιαλιστών, των Πρασίνων και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, προσθέτοντας ότι είχε πάρει το πράσινο φως για αυτή την «αποστολή» από τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ακόμη και αν έτσι έχουν τα πράγματα, το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πρόσφατες εξελίξεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αποδυνάμωσαν αυτή την προοπτική. Όπου στήνονται κάλπες, τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς εξαφανίζονται και οι Πράσινοι βαδίζουν σε απευθείας συμμαχίες με τους Σοσιαλδημοκράτες. Κάτι που αναμένεται σύντομα να γίνει και στη Γερμανία.
Τι απομένει λοιπόν για τον Αλ. Τσίπρα; Να ολοκληρώσει το παρατεταμένο φλερτ με την Ομάδα της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, γιατί, ως γνωστόν, οι καθυστερήσεις και οι παλινωδίες μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και τα πιο δυνατά φλερτ στην αδιαφορία.