Με την επικαιρότητα κατειλημμένη σχεδόν αποκλειστικά με την πανδημία του κορωνοϊού και τις παράπλευρες συνέπειές της, περνάνε κάτω από τα ραντάρ του ενδιαφέροντος της κοινωνίας διεργασίες, εξελίξεις και αναστολές δράσης στο επίπεδο της κομματικής πολιτικής δραστηριότητος.
Που, όμως, συμβαίνουν. Και τα’ αποτελέσματά τους θα φανούν (και επηρεάσουν το πολιτικό γίγνεσθαι…) οψέποτε υπάρξει «μετά-κορωνοϊκή κανονικότητα»…
Κανονικά, σε δυο εβδομάδες από σήμερα θα άρχιζε το συνέδριο για την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και την αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης, της νέας «κεντροαριστεράς». Σ’ αυτό, θα… ξεκαθάριζαν λογαριασμοί, θ’ αποδίδονταν επισήμως και δημοσίως ευθύνες, θα σήμαινε η ώρα «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει» θεληματικά ή κατ’ ανάγκην ο ΣΥΡΙΖΑ στην νέα του πορεία…
Τώρα αυτά αναβάλλονται επ’ αόριστο. Στην Κουμουνδούρου λένε ότι αν δεν υπάρξει υποτροπή της πανδημίας το φθινόπωρο, πιθανόν το συνέδριο να γίνει Δεκέμβρη. Αλλιώς, πάνε για Μάιο του 2021. Σχεδόν δυο χρόνια μετά την μεγάλη εκλογική του ήττα, το διάστημα είναι πολύ μεγάλο για αποτίμηση, αυτοκριτική, επανασχεδιασμό προγράμματος διεκδίκησης της εξουσίας για κάθε κόμμα. Πόσο μάλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ, που οι «συνιστώσες» μπορεί τυπικά να καταργήθηκαν, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και να «ζυμώνονται»…
Δεν είναι μυστικό ότι ο κ. Τσίπρας και οι «προεδρικοί» του (αν και επ’ εσχάτοις οι τελευταίοι εμφανίζουν ρηγματώδεις διαφοροποιήσεις…) δέχονται σκληρή εσωκομματική κριτική για την «ήπια αντιπολίτευση» που ασκεί από τους «αδιάλλακτους», τους ζηλωτές μιας αντιπολιτευτικής τακτικής που να θυμίζει 2010-2015. Δεν έχουν (ακόμη, τουλάχιστον) συγκροτήσει οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση, δεν αμφισβητούν ανοικτά την αντιπολιτευτική γραμμή του Τσίπρα, περιορίζονται σε αντάρτικη τακτική: «χτυπούν και φεύγουν». Με «προσωπικές απόψεις», δημοσιεύσεις σε φιλικά ΜΜΕ, αναρτήσεις και σχόλια στο διαδίκτυο. Δημιουργούν κλίμα. Όπως και οι άλλοτε λαλίστατοι και κριτές των πάντων, που μετεκλογικά σιωπούν εκκωφαντικά…
Ο Αλέξης Τσίπρας, εκτός από κάποιες σποραδικές «εκρήξεις» ανάλογα με την επικαιρότητα (για να ικανοποιεί και τους «Τουπαμάρος»), δείχνει να έχει υιοθετήσει μια πιο προσεκτική, επιφυλακτική τακτική «αναμονής». Αντιλαμβάνεται ότι με ανεβασμένη στα ύψη (το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η κοινή αίσθηση) της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη για την ικανότητα και αποτελεσματικότητα της να διαχειρίζεται απρόσμενες κρίσεις (προσφυγικό, ελληνοτουρκικά, Έβρος και κυρίως την πανδημία), θα εμφανιζόταν κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, «μικροπολιτικός», εμμονικός, χωρίς σύνεση, εκτός πραγματικότητας.
Το παρελθόν του κ. Τσίπρα λέει ότι δεν είναι οπαδός της ήπιας πολιτικής-ούτε ως αντιπολίτευση ούτε ως κυβέρνηση. Μεθόδευε και προωθούσε την ακραία πόλωση, πόνταρε στην δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», δεν τον ικανοποιούσε η ευθύνη της διακυβέρνησης, επιζητούσε και οραματιζόταν την απόλυτη, αδιαμφισβήτητη εξουσία…
Άλλαξε νοοτροπία και στρατηγική; Μακάρι, γιατί η χώρα και η δημοκρατία απαιτούν την ύπαρξη μιας δυναμικής, διαβασμένης, ρεαλιστικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης. Το πιθανότερο, όμως είναι ( και τα μισόλογα στενών συνεργατών του αυτό αφήνουν να εννοηθεί) ότι πρόκειται για έναν ακόμη ρεβανσιστικό τακτικισμό του κ. Τσίπρα: ξέρει ότι δεν μπορεί να πλήξει τώρα τον ανερχόμενο Μητσοτάκη, ότι και να κάνει δεν θα είναι πειστικός, ακόμη και σε σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Θεωρεί (και ποντάρει..) ότι ο χρόνος νομοτελειακά δουλεύει υπέρ του. Όταν περάσει οριστικά (;) η πανδημία, όταν η αγωνία του θανάτου ξεχαστεί από την κοινωνία, όταν η επικαιρότητα και το αγωνιώδες ενδιαφέρον του κόσμου (εδώ αλλά και παγκόσμια) επικεντρωθούν στις τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης τότε, υπολογίζει ο κ. Τσίπρας, ότι θ’ αρχίσει αναπόφευκτα η κυβερνητική φθορά. Και ο Μητσοτάκης που τώρα εισπράττει τα «ωσαννά», θα υποχρεωθεί να φορτωθεί και τα… «σταύρωσον αυτόν!», το κόστος της σημερινής πολιτικής του ηγεμονίας.
Κατά την εκτίμηση-προσδοκία του κ. Τσίπρα, ο Μητσοτάκης δεν θα φανεί το ίδιο αποτελεσματικός στην προσπάθεια αναζωογόνησης της οικονομίας, θα υπάρξει αύξουσα κοινωνική δυσαρέσκεια, τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων θα… αναδιανεμηθούν, και τότε θα σημάνει –όπως πιστεύει- η ώρα της γενικής αντεπίθεσης, σχεδιασμένης κατά τα ειωθότα του ΣΥΡΙΖΑ…
Μέχρι τότε, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να κρατάει… ήρεμες όλες τις φυλές του κόμματός του, μέχρι την ώρα του (αναγκαστικού;) ξεκαθαρίσματος στο οψέποτε συνέδριο, και για να μην εκπέμπεται η εικόνα του διχασμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά, πάντως, είναι σκέψεις και σχεδιασμοί παλιάς, κλασσικής πολιτικής. Και δεν αποκλείεται ο κ. Τσίπρας να εκπλαγεί πολύ δυσάρεστα αν αποδειχθεί ότι η πανδημία και ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκε από την κυβέρνηση, μπορεί ν’ αλλάξει και τις παραμέτρους του πολιτικού «παιχνιδιού». Ο Μητσοτάκης επιδεικνύει μια εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα, εμφανίζεται στην πράξη έτοιμος ν’ αλλάξει γραμμή και πολιτικές ανάλογα με τις επιταγές της πραγματικότητας, στηρίζει τις σχέσεις του με την κοινωνία πάνω στην ειλικρίνεια, κι’ ο κόσμος φαίνεται να εμπιστεύεται αυτόν που του απευθύνεται χωρίς συνθήματα και με επίμονη ειλικρίνεια…
Αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν προσεχώς…