Αν βγήκε κάποιο συμπέρασμα από αυτή την «προγραμματική συνδιάσκεψη» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως οι σύντροφοι δύο χρόνια ακριβώς μετά την εκλογική τους ήττα από τον Μητσοτάκη, και έξι από το χαστούκι της κωλοτούμπας του 2015, εξακολουθούν… να μην έχουν πάρει χαμπάρι «ποιοι αλήθεια είναι αυτοί και πού πάνε…»!
Διαβάζω τα σενάρια ότι ο Τσίπρας της «προοδευτικής συμμαχίας» και των ευρω-σοσιαλιστικών φλερτ σκέφτεται σοβαρά και μεθοδεύει να εκβιάσει και «τσουβαλιάσει» τους αρκετούς εσωκομματικούς αμφισβητίες του, αλά… Ανδρέας Παπανδρέου στο «Πεντελικόν»: ή ακολουθείτε τη δική μου γραμμή, ή σας χαρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ, φεύγω και κάνω δικό μου κόμμα!
Ωραία σενάρια θερινής ραστώνης. Αλλά δύσκολα στην εφαρμογή τους για πολλούς λόγους: πρώτον, ο Αλέξης δεν είναι Αντρέας! Η «απειλή» είναι άσφαιρη, γιατί αν όντως ο Τσίπρας την επιχειρήσει, με νωπές και οδυνηρές τις μνήμες της κυβερνητικής του θητείας, θα πρέπει να γίνει… πιστός και να ευχαριστήσει τον Θεό αν σε εκλογική αναμέτρηση εξασφαλίσει κάτι πάνω από ένα «αξιοπρεπές» μονοψήφιο ποσοστό. Δεύτερον, είναι αμφίβολο αν όσα από τα… «υπόλοιπα» του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν στέγη και προοπτική εξουσίας στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ θα τον ακολουθήσουν στη μετά τη διάσπαση πορεία του. Αυτοί… ψάχνουν θέσεις να βολευτούν…
Έπειτα, οι παλιοί του σύντροφοι, της «παλαβής αριστεράς», που τον αντιπολιτεύονται, ξέρουν ότι και μόνο με τον φόβο ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να τον αιφνιδιάσει με πρόωρες εκλογές, ο Τσίπρας δεν θα διακινδυνεύσει τη διάσπαση, γιατί δεν θα έχει χρόνο να τη διαχειρισθεί και να οργανώσει τον… νέο κεντροαριστερό-προοδευτικό ΣΥΡΙΖΑ.
Εκβιάζει και… περιμένει ο Τσίπρας -όπως περιμένουν και οι διάφορες εσωκομματικές σέχτες στην Κουμουνδούρου, που αντιλαμβάνονται ότι, χωρίς Τσίπρα, και αυτές θα εξαϋλωθούν. Η πορεία των «πούρων» που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την κωλοτούμπα του 2015 είναι εξαιρετικά διδακτική. Κάποιοι από τους ιδεοληπτικούς του… Γ’ γύρου του εμφυλίου δεν ενδιαφέρονται να ξαναγυρίσουν στον εξωκοινοβουλευτικό αντάρτικο αγώνα, να μαζεύονται στον… «Βρούτο», να αναλύουν, να διαπιστώνουν και να… σώζουν τον κόσμο κουτσοπίνοντας τα βράδια. Για αρκετούς, όμως, που γλυκάθηκαν από την «πρώτη φορά Αριστερά» και κατάλαβαν ότι το πείραμα μπορεί να… επαναληφθεί, η διάσπαση, με τον Μητσοτάκη να αισθάνεται πανίσχυρος, είναι αδιανόητη. Και λουφάζουν, αναμένοντες…
Και ο Τσίπρας να τους «μαντρώσει» θέλει, δεν θέλει τη διάσπαση. Να τους έχει ως… αριστερό άλλοθι (για το ικανό ποσοστό των ψηφοφόρων που του απέμειναν και θεωρούν εαυτούς «ριζοσπάστες») αλλά ποδηγετούμενους, πρόθυμους να στηρίξουν την (όποια…) πολιτική του, που αναπόδραστα θα πρέπει να είναι «κεντροαριστερή».
Δεν το έκρυψε, άλλωστε: στο κλείσιμο της συνδιάσκεψης, ο Τσίπρας διακήρυξε ότι «για να κερδίσουμε το κέντρο (σ.σ.: όπου κυριαρχεί ο Μητσοτάκης) πρέπει… να στρίψουμε αριστερά!» Μα ως… αριστερά έχασε τρεις φορές στις κάλπες. Και δεν είναι σύγχρονη κεντροαριστερά να υπονομεύεις τους εμβολιασμούς, να ζητάς μέτρα κατά της πανδημίας και όταν αποφασίζονται να… καταγγέλλεις την κυβέρνηση ως «νεοφιλελεύθερη αυταρχική», να κατεβάζεις στους δρόμους τους συνδικαλιστές για να… μην περάσει η αξιολόγηση, να υπόσχεσαι πανεπιστημιακή πρόσβαση «σε όλους» (ακόμη και με βαθμό 0,7!), να υπερασπίζεσαι τον Κουφοντίνα που ήθελε… διακοπές σε άλλη φυλακή!
Πριν από λίγες μέρες, στο Πολιτικό Συμβούλιο που… είχαν βγει μαχαίρια, ο Τσίπρας ομολόγησε φωναχτά πως «εμείς δεν σωζόμαστε με τίποτε…».
Στη συνδιάσκεψη, αφού έθεσε τον στόχο («να νικήσουμε, έστω και με μία ψήφο, τη δεξιά του κυρίου Μητσοτάκη»), στη συνέχεια παραδέχθηκε ότι η πρώτη και σημαντικότερη μάχη που πρέπει να δοθεί είναι στα εσωκομματικά χαρακώματα του ΣΥΡΙΖΑ: «Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που αντιλαμβάνεται πέρα για πέρα την ευθύνη απέναντι στο λαό. Όχι ένα κόμμα που νομίζει ότι η Ιστορία το περιμένει για να το δικαιώσει. Ένα κόμμα στραμμένο στον αντίπαλο. Όχι ένα κόμμα στραμμένο στον εαυτό του. Ένα κόμμα των μελών και όσων ελπίζουν σε αυτό. Όχι ένα κόμμα βαστάζο προσωπικών στρατηγικών. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, νεανικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που παίρνει δύναμη από τη δυναμική των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών της εποχής. Όχι ένα κόμμα που μηρυκάζει τις ήττες του».
Δεν μιλούσε θεωρητικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε πολλούς και διάφορους, με διαφορετικές αφορμές αλλά κοινή αμφισβήτηση απευθυνόταν, δείχνοντας πως «κάτι τρέχει» στο κόμμα, και το επιβεβαιώνουν και οι δημοσκοπήσεις…