Μια κοινή διαπίστωση που ίσχυε και πριν και μετά το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι ότι οι ΗΠΑ είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα.
Και ασφαλώς ο Τραμπισμός, που έκανε την εμφάνισή του πριν από μια δεκαετία, αποτελεί ταυτόχρονα αιτία αλλά και σύμπτωμα της βαθιάς αυτής διαίρεσης της αμερικανικής κοινωνίας.
Αυτό το γνωρίζουν άπαντες εντός και εκτός Αμερικής. Και ενώ θα έπρεπε λογικά να λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή, με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι κάποιοι το θεωρούν παράδειγμα προς μίμηση και επιδιώκουν να μεταφέρουν στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική σκηνή έναν Τραμπικού τύπου διχασμό, ο οποίος όμως δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των πολιτών στη χώρα μας.
Ξαφνικά, λοιπόν, μόλις κέρδισε ο Τραμπ, στην Ελλάδα άρχισε να καλλιεργείται μια… κατανόηση, ή ακόμη κι ένας θαυμασμός προς την πολιτική του ατζέντα από πολιτικούς χώρους η ιδεολογία και η πολιτική των οποίων ουδόλως συνάδει με τον Τραμπισμό. Ήδη αρκετοί εμπνεόμενοι από τον Τραμπ εκφράζουν την αποδοκιμασία τους στη woke ατζέντα, χωρίς ακριβώς να εξηγούν τι ακριβώς αποδοκιμάζουν κι αν αναφέρονται στην Αμερική ή στην Ελλάδα. Άλλοι αρχίζουν να βλέπουν πιο θετικά τον Πούτιν και τη στάση του στην Ουκρανία, χωρίς φυσικά να είναι σε θέση να εξηγήσουν την αλλαγή της θέσης τους με λογικά επιχειρήματα. Άλλοι θεωρούν ότι μετά το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών η Δύση - στην οποία ανήκει και η Ελλάδα - πρέπει να γίνει «Τραμπική» και όχι να αντισταθεί στην αμφισβήτηση βασικών αρχών και αξιών τις οποίες έρχεται να καταλύσει ο Τραμπισμός. Σε λίγο δεν θα εκπλαγούμε αν ακούσουμε κάποιους από αυτούς να μας λένε ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια φαντασίωση - γιατί έτσι λέει ο Τραμπ - ή ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε ακόμη και το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, γιατί έτσι κάνει ο νικητής των αμερικανικών εκλογών.
Όλα αυτά θα ήταν αστεία αν δεν ήταν επικίνδυνα. Η έννοια του «ανήκομεν εις την Δύσιν» για την Ελλάδα είχε πάντοτε - πέρα από την ιστορική αναφορά - και καθαρό αξιακό περιεχόμενο. Αυτό σχετιζόταν με την ελευθερία, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την ισότητα και την καταπολέμηση των διακρίσεων. Η Δύση έκανε άλματα σε όλα αυτά τις τελευταίες δεκαετίες. Αλίμονο αν η εκλογή ενός προέδρου που τα αμφισβήτησε όλα αυτά και βασίστηκε στο διχασμό των ΗΠΑ οδηγήσει τη δημοκρατική Ευρώπη και την Ελλάδα είτε σε βίαιη είτε σε ήπια προσαρμογή στον Τραμπισμό. Εκείνα για τα οποία θελουμε να ανήκουμε στη Δύση δεν είναι αυτά που πρεσβεύει ο Τραμπ. Και είναι ανόητο να προσπαθούμε να μεταφέρουμε εδώ το διχασμό που υπάρχει στην Αμερική για θέματα που στην Ευρώπη απασχολούν ελάχιστους, γιατί πολύ απλά έχουν λυθεί. Το… «όπως Αμερική» δεν μπορεί να είναι πολιτική πρόταση, ούτε καν σοβαρός πολιτικός προβληματισμός για μια ευρωπαϊκή χώρα που κοιτάζει στο μέλλον. Ας αφήσουμε τους Αμερικανούς που ψήφισαν τον Τραμπ να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες για τη δημοκρατία τους. Έχουμε δικά μας θέματα να ασχοληθούμε και σίγουρα καλύτερα πρότυπα να μιμηθούμε.