Η αλήθεια είναι ότι είχε προειδοποιήσει, πριν ακόμη από την εντυπωσιακή επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, ότι «δεν θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα με την Αριστερά...». Το 32% που εξασφάλισε τον δικαίωσε, σε πρώτη φάση.
Τώρα, απομένει να φανεί πως ο Αλέξης Τσίπρας θα μεθοδεύσει με συγκεκριμένες κινήσεις και πολιτικές την υλοποίηση της προειδοποίησής του, για να επιδιώξει να «τσιμεντώσει» την ηγεμονική παρουσία του ως δεύτερος πόλος του νέου διπολισμού.
Και στο...ΚΙΝ.ΑΛ, αρχίσουν ήδη να νοιώθουν ανατριχίλες και κρυάδες! Και ετοιμάζονται, όσο και όπως μπορούν, για την επικείμενη «μητέρα όλων των μαχών»! Αρχίζοντας κατακαλόκαιρο με ασκήσεις... ομαδικής ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής τους! Που, λογικά, δεν βρίσκεται στα καλύτερά της...
Αν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου στην εφαρμογή του προγράμματός της με το οποίο και αναδείχθηκε, με τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εξ αντικειμένου πιο χαλαρά. Έχει την άνεση της «θερινής ραστώνης» για ν’ ανασυνταχθεί, να ολοκληρώσει τις αλλαγές που θα κριθούν απαραίτητες σε δομές αλλά και πρόσωπα, να χαράξει την από δω και ύστερα πορεία του κόμματος. Και κυρίως, να καταλήξει στην φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ της «νέας εποχής», με δεδομένο ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας το βράδυ των εκλογών αποκάλυψε ότι σκοπεύει το κόμμα «να μετασχηματισθεί σε μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη...». Που σε πιο απλά λόγια, σημαίνει την επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε... νέο ΠΑΣΟΚ, ενσωματώνοντας στις τάξεις του οπαδούς αλλά και (εναπομείναν εκτός ΣΥΡΙΖΑ) στελεχιακό δυναμικό. Ν’ αναδειχθεί ουσιαστικά σε απόλυτη ηγεμονική δύναμη της κεντροαριστεράς.
Η νέα στενή επιτελική ομάδα του κ. Τσίπρα (Αλέξης Χαρίτσης, Έφη Αχτσιόγλου, Νάσος Ηλιόπουλος, Δημήτρης Τζανακόπουλος) ήδη σχεδιάζει το πώς θα γίνει αυτός ο μετασχηματισμός και πως θα περάσει, όχι μόνο επικοινωνιακά, τόσο στην κοινωνία όσο και στο «σκληρό» στελεχιακό δυναμικό. Οι αλλαγές που θα επιδιωχθούν (όχι με αυτονόητη ευκολία ή άνευ κραδασμών) με το Συνέδριο στις εσωκομματικές ισορροπίες, θα δώσουν την πρόγευση της πορείας του νέου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το πιο εντυπωσιακό μήνυμα και προσκλητήριο, θα απευθυνθεί στον κόσμο με το είδος της αντιπολίτευσης που θα υιοθετήσει.
Ακρότητες, εξαλλοσύνες, «πεζοδρόμιο» (με το οποίο κάποιοι έσπευσαν ήδη να προϊδεάσουν), άκριτο «όχι σε όλα», ένα δηλαδή copy paste του ριζοσπαστικά αριστερά αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-14, μπορεί να εξασφάλισαν υπό εκείνες τις συνθήκες την ανάδειξη στην εξουσία, αλλά εκτιμάται σήμερα από τους ψύχραιμους και κυρίως την «προεδρική ομάδα», ότι δεν συνάδει με την εικόνα της «μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης» που υποσχέθηκε να περάσει στην κοινωνία ο κ. Τσίπρας. Οι εισηγήσεις του στενού του επιτελείου και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται εν όψει της χάραξης νέας πορείας, αναφέρουν ότι ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς, δεν θα... γοητευθεί από τέτοιες ακραίες πολιτικές. Οι οποίες, άλλωστε, μεταξύ των άλλων αποδοκιμάστηκαν και στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Παράλληλα, αυτό που απασχολεί σοβαρά την νέα ηγετική ομάδα του κ. Τσίπρα, είναι το γεγονός ότι για να «ανοιχτεί» ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, να αποκτήσει κομματικά μέλη που θα αντιστοιχούν με τα εκλογικά του ποσοστά, (αυτό που σχηματικά αναφέρεται ως «παράδειγμα Κόρμπιν» με τους Εργατικούς στην Βρετανία), θα πρέπει να διατυπώσει και να παρουσιάσει μια νέα και αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Μόνο έτσι θα μπορέσει να συγκινήσει κόσμο και να τον «μαζέψει» κομματικά- και εκλογικά. Το δέλεαρ που θα προσφέρει, θα είναι ... περιρρέουσα εντύπωση «ξαναερχόμαστε».
Το αν και σε ποιο βαθμό θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματισθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχοντας στην διάθεσή του του το περιθώριο αναστοχασμού και επανασχεδιασμού που προσφέρει η αντιπολίτευση, και το είδος και η ποιότητα της αντιπολίτευσης που θα ασκήσει,θα εξαρτηθεί φυσικά και από άλλους παράγοντες - πλην της δεδηλωμένης βούλησης Τσίπρα:
- Τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν στο υπάρχον σύστημα εσωκομματικών συσχετισμών και ισορροπιών. Την στάση των 53+ που δε λένε όχι στο «άνοιγμα» αλλά θέλουν πολύ προσεκτικά βήματα. Την ίδια ώρα ,όμως, εμφανίζονται σημαντικά αποδυναμωμένοι καθώς δεν εξέλεξαν αρκετούς βουλευτές με αποτέλεσμα να έχει υποχωρήσει όχι μόνο η παρουσία τους αλλά και η επιρροή τους στην εσωτερική συζήτηση. Ακόμη περισσότερο, ίσως, την στάση αλλά και τον βαθμό και το είδος αντίστασης παλαιότερων στελεχών όπως οι Βούτσης Σκουρλέτης Φίλης οι ποίοι μπορεί να βρέθηκαν πιο κοντά την τελευταία περίοδο με τους 53, αλλά μάλλον προτιμούν μια σαφή αριστερή ταυτότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα «μικρό αλλά απολύτως αυτόνομο» και κυρίαρχο κόμμα. Είναι όλοι εκείνοι που δεν αντιδρούν σε ενδεχόμενη επιστροφή στον «παλιό, καλό, απολύτως ελεγχόμενο» καιρό του 3-4%. Σ’ αυτό ανδρώθηκαν, σ’ αυτό νοιώθουν άνετα -και το θεωρούν δικό τους καταπίστευμα, που δεν εκχωρούν σε κανέναν Τσίπρα...
- Τις προφανείς ανακατατάξεις που το εκλογικό αποτέλεσμα θα επιφέρει στο ΚΙΝ.ΑΛ (το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή), και το ποια τάση τελικά θα επικρατήσει. Εκείνων που τάσσονται (και το έδειχναν και προεκλογικά) υπέρ της ένταξής στον ΣΥΡΙΖΑ της νέας «σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστερής» εκδοχής ( Γιώργος Παπανδρέου κ.λ.π) τους οποίους και προειδοποίησε η κ. Γεννηματά «όποιοι θέλουν ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, να φύγουν από τώρα...»; (Η αποχώρηση Μαλέλη και οι επικριτικές στην Φώφη δηλώσεις Κρεμαστινού, που μάλιστα ανακοίνωσε ότι δεν θα ξανα-είναι υποψήφιος , είναι μόνο η κορυφή του εσωκομματικού παγόβουνου.) Ή των άλλων που επιμένουν στην αυτόνομη πορεία, αλλά με επεξεργασμένο νέο αφήγημα και «κυβερνητική πρόταση», όσο κι’ αν κάτι τέτοιο ακούγεται υπερφίαλο με εκλογικό ποσοστό στο 8%, κάτι που εκ των πραγμάτων θα εκληφθεί (και πάντως θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης) υπό τις παρούσες συνθήκες ως «κεντροδεξιά στροφή», με προφανή κίνδυνο να υπάρξει «απορρόφηση» από την ΝΔ, ιδίως αν ικανοποιήσει με την διακυβέρνησή της;
- Τέλος, το είδος της πολιτικής έναντι της αντιπολίτευσης που θα τηρήσει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν δηλαδή θα επιχειρηθεί μια απολογιστικά «ρεβανσιστική» τακτική έναντι των αμφιλεγόμενων πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ με εξεταστικές και έρευνες νομιμότητας που αναγκαστικά θα οξύνουν το κλίμα, ή θα επιλέξει να πείσει και να κυριαρχήσει με τις κυβερνητικές επιδόσεις της. Στην τελευταία ,πάντως, περίπτωση θα έχουν ενδιαφέρον, όπως εκτιμάται, οι εσωκομματικές αντιδράσεις που θα υπάρξουν και ο βαθμός που θα εκδηλωθούν από το σκληρό δεξιό τμήμα στο εσωτερικό της ΝΔ...