Αξίζει, έχει νόημα να ασχολείται κανείς με τις εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ, την θεολογική, διαστροφική του πίστη ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ο… πραγματικός, πραγματικός είναι αυτός που ο ίδιος φαντασιώνεται και υπόσχεται, στον οποίο θα έχει τον απόλυτο λόγο και την απόλυτη εξουσία- κι’ αν δεν τον έφερε… επί της γης την «πρώτη φορά…», μας διαβεβαιώνει ότι θα το πετύχει «πάση θυσία» την «δεύτερη φορά αριστερά»;
Σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ από επιστημονικής, κλινικής άποψης. Είναι ιδανική case study για τον κλάδο της πολιτικής- κοινωνικής ψυχοπαθολογίας. Αλλά και για τις πανεπιστημιακές σχολές που ασχολούνται με την επικοινωνία, το πολιτικό marketing, τον στρατηγικό πολιτικό σχεδιασμό. Ιδανικό… παράδειγμα προς αποφυγή!
Μα εξακολουθεί πείθει ένα μέρος της κοινής γνώμης, θα πείτε. Και τι σημαίνει αυτό; Εδώ το 35 % των Ελλήνων έχει δηλώσει πεπεισμένο ότι… μας ψεκάζουν! Ένα σοβαρό ποσοστό θρησκευόμενων (όχι θρησκόληπτων), υιοθετεί τον δογματισμό των ιερωμένων ότι με την μετάληψη δεν μεταδίδεται ο κορωνοιός, επειδή η πίστη δρα ως βακτηριοκτόνο! Και κάποιοι (όπως και ιεράρχες…) μεταλαμβάνουν χωρίς καμιά προφύλαξη, παραβιάζουν τους κανόνες της επιστήμης μέσα στους ναούς και…
Ναι, αξίζει να ξεγυμνώνεται και να απαξιώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι ως… γραφική, περιθωριακή, ιδεολογική σέχτα φανατικών, αλλά ως πολιτικό κόμμα που κυβέρνησε κατά τρόπο ολέθριο, με απόπειρες καθεστωτικές, καταχθόνια αντιδημοκρατικά σχέδια που –ευτυχώς- δεν του βγήκαν, και τώρα… στοχεύει να ξανακυβερνήσει! Όχι μόνο χωρίς να μάθει από τα τραγικά λάθη του, όχι μόνο χωρίς να ζητήσει από την κοινωνία ένα «συγγνώμη, έσφαλα…», αλλά… διακηρύσσοντας προκλητικά ότι όσα φρικώδη, σταλινικά, καθεστωτικά δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να «εφαρμόσει» την πρώτη φορά, θα τα επιβάλλει εξ αρχής και δια… ροπάλου την δεύτερη φορά, αν του δώσει τέτοια ευκαιρία ο λαός.
Προσοχή: δεν επιχειρούμε… δίκη προθέσεων! Πατάμε πάνω στις κυβερνητικές απόπειρες του ΣΥΡΙΖΑ, τις αποδεδειγμένες πλέον πολιτικές συνωμοσίες και σκευωρίες για να εξαφανίσει και να «σκοτώσει» πολιτικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, τις ίντριγκες και τις διαπλοκές με συγκεκριμένα συμφέροντα που ο ίδιος αντρείεψε με σκοπό να γίνουν το «μακρύ χέρι» του «μαγαζιού» ( κατά την… γλαφυρή περιγραφή του κυβερνητικού τότε κόμματος από το alter ego του κ. Τσίπρα) τις χωρίς καν φτιασίδωμα νομιμότητας μεθοδεύσεις απολυταρχικού ελέγχου του Τύπου, την μετατροπή της δημόσιας τηλεόρασης σε… «TV Βόρειας Κορέας»!
Δεν είναι η… εξαίρεση, η «παράφρων μεταβλητή» ο (και Γραμματέας του κόμματος…) Δ. Τζανακόπουλος που βγήκε με οίηση και αναίδεια σε κομματική οργάνωση να πει πως «όταν ξαναγίνουν κυβέρνηση θα διαλύσουν τους μηχανισμούς της δημόσιας διοίκησης που βάζουν εμπόδια στις κυβερνητικές επιλογές…», χωρίς να τις κατονομάσει! Δικαίως ερμηνεύθηκε ως απειλή εναντίον των (μη κομματικών, μη οσφυοκαμπτών…) δημοσίων υπαλλήλων , και… εξανέστη ο ΣΥΡΙΖΑ με τον δικαιολογημένο σάλο που προκλήθηκε τις δηλώσεις του αψύ σταλινίσκου.
Τι εννοούν στην Κουμουνδούρου (που αντέδρασε με καθυστέρηση…48 ωρών), «άλλο πράγμα η εκκαθάριση μηχανισμών παραεξουσίας, διαφθοράς, παράκαμψης της λαϊκής κυριαρχίας (;), και άλλο απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων…»;
Ποιοι είναι αυτοί οι «μηχανισμοί παραεξουσίας», οι «αυτονομημένες εστίες εξουσίας», γιατί δεν τις κατονομάζει; Είναι οι θεσμοθετημένες και δια του Συντάγματος Ανεξάρτητες Αρχές, οι νόμιμες επιτροπές στην δημόσια διοίκηση, ο… συνδικαλισμός (που δεν κατόρθωσε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει ισχυρό πυρήνα), τα… δικαστήρια που μπορούν να κρίνουν και να ακυρώσουν κυβερνητικές παρανομίες- όπως λ.χ, το Σ.Τ.Ε ακύρωσε τον στημένο διαγωνισμό Παπά για τις… τηλεοπτικές άδειες; Ποιες είναι αυτές οι «εστίες» που μπλοκάρουν πολιτικές επιλογές- μπας και απλά κάνουν… την δουλειά τους, και «έκοβαν» το… αυγολέμονο του ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο «κουτσουλάει» ελεύθερα και αναπάντητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ της κ. Μπέτυς Μπαζιάνα που έκλαιγε (και υποθέτω κλαίει ακόμη από τσαντίλα…) επειδή «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», του ίδιου του κ. Τσίπρα που ακριβώς ένα χρόνο πριν δήλωνε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι «το λάθος μας ήταν ότι με το που πήραμε την κυβέρνηση δεν ελέγξαμε τους αρμούς της εξουσίας…», του γνωστού και μη εξαιρετέου (αν και θα ‘πρεπε!) Πολάκη, που κάθε τρεις και λίγο βγαίνει και μας προειδοποιεί ότι… την «δεύτερη φορά, τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά…»!
Μπορεί να μην θέλει ( ίσως και δεν μπορεί, αυτή να είναι η αρρώστια του…) να συνέλθει, ν’ αλλάξει, να προσγειωθεί στην δημοκρατική πραγματικότητα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, στον διαταραγμένο κόσμο που ζούμε, ότι τον… ιό που διασπείρει δεν πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα…